Nasze wykształcenie wykazuje braki w… część 11: historii

…jeśli nie jesteśmy zapoznani z rzeczami zapisanymi w Słowie Bożym, które to rzeczy zostały napisane ku naszej nauce (Rzymian rozdział 15 werset 4: „Wszystko, co znajduje się od dawna w Piśmie [Świętym], zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć niezachwianą nadzieję i płynącą z Pism moc ducha”) i dla naszego napomnienia, wiele z nich jako przykłady lub typy (1 Koryntian rozdział 10 werset 11: „A to wszystko zdarzyło się im dla wzoru oraz zostało napisane w celu naszego napomnienia; napomnienia tych, do których przyszły końce wieków”).

O tym czym są typy krótko pisaliśmy m.in. w tym artykule – fragment:
„(…) Biblia jednak wskazuje, że takimi typami są instytucje, osoby, zasady, rzeczy i wydarzenia Starego Testamentu oraz osoby, rzeczy i wydarzenia Nowego Testamentu przepowiadające przyszłe rzeczy. Natomiast antytypami tych typów – są właśnie owe przyszłe rzeczy, stanowiące wypełnienia tych typów.

Niech dla pojaśnienia tej sprawy posłuży nam kilka przykładów:
Rzymian rozdział 5 werset 14 mówi: „A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest TYPEM (GRECKIE „TYPOS” – TYP, co wprost zostało w ten sposób dobrze przetłumaczone w tym miejscu przekładu Biblii Tysiąclecia) Tego, który miał przyjść” – że bezgrzeszny Adam jest typem Jezusa, który gdy przyszedł po raz pierwszy na ziemię był taki jak Adam (a mówiąc odwrotnie: Jezus jest antytypem bezgrzesznego Adama).

Podobny wniosek wynika z porównania 1 Mojżeszowej rozdziału 2 wersetu 24: „Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem” z Efezów rozdziałem 5 wersetami 31 i 32: „(31) Dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę, i przyłączy się do żony swojej, i będą dwoje jednym ciałem. (32) Tajemnica to wielka jest; lecz ja mówię o Chrystusie i o kościele” – pokazuje to, że Adam i Ewa stanowią typy: Adam – typ Chrystusa, a Ewa – typ Kościoła (i odwrotnie: Chrystus jest antytypem Adama, a Kościół – antytypem Ewy). (…)”

„(…) kiedy możemy być pewni, że coś jest typem? Odpowiadamy: Według naszego Pastora jest przynajmniej siedem sposobów rozpoznania tego faktu.

Pierwszy z nich to bezpośrednie stwierdzenie Biblii, że dana rzecz jest typem, takie jak uwagi na temat Sary, Hagar, Izaaka i Ismaela (Galacjan rozdział 4 wersety 21-31); na temat różnych transakcji wspomnianych w 1 Koryntian rozdziale 10 wersetach 1-11, według wersetów 6 i 11; na temat dania Przymierza Zakonu (Hebrajczyków rozdział 9 wersety 14-23, według wersetu 23); na temat bohaterów wiary z Hebrajczyków rozdziału 11 jako obłoku świadków (cienia świadków) z rozdziału 12 wersetu 1, itd.

Drugi sposób to każdorazowe odniesienie się Biblii do pewnych swych ksiąg jako typicznych, z czego powinniśmy wnosić, że wszystko, co jest zapisane w tych księgach, jest typiczne. I tak, porównanie Hebrajczyków rozdziału 10 wersetu 1 i Galacjan rozdziału 4 wersetu 21 dowodzi, że pierwszych pięć ksiąg Biblii, Pięcioksiąg, to księgi typiczne. W hebrajskim Bóg nazwał Pięcioksiąg, pierwszą część Starego Testamentu, Prawem (Torą). Zatem wszystko w Prawie, Pięcioksięgu, jest typiczne. Nazwa Pierwsi Prorocy, jaką Bóg w hebrajskim Starym Testamencie nadaje Księgom Jozuego, Sędziów, Rut, 1 i 2 Samuelowej oraz 1 i 2 Królewskiej, a także słowa Piotra (Dzieje Apostolskie rozdział 3 werset 24-ty), w których odnosi się on do drugiej części hebrajskiej Biblii jako Proroków – przy czym Pierwsi Prorocy to siedem wspomnianych wyżej ksiąg, a Późniejsi Prorocy to Prorocy więksi i mniejsi – dowodzą, że tych siedem historycznych ksiąg jest proroctwem, którym mogą być tylko jako typy.

Trzeci sposób to bezpośrednie porównanie, a także często praktykowany bezpośredni kontrast między rzeczami należącymi do dwóch różnych dyspensacji, np. między Izaakiem a nami, Ismaelem a cielesnym Izraelem (Galacjan rozdział 4 wersety 28-31), między Perazym i Gibeon z jednej strony a bitwami prawdy w czasie Żniw z drugiej. Przykład kontrastu jako typu i antytypu można znaleźć między Hebrajczyków rozdziałem 12 wersetami 18-21 a wersetami 25-29.

Czwarty sposób to wszelkie prorocze aluzje do wydarzeń, osób i miejsc z przeszłości (Ps. 83 wersety 7-12; zauważ także porównania w wersetach 10-12; Objawienie rozdział 2 wersety 20-23; rozdział 17 werset 5; rozdział 21 werset 2).

Piąty sposób to wszelkie doktrynalne lub etyczne aluzje do instytucji itp. poza bezpośrednimi stwierdzeniami: obrzezanie (Kolosan rozdział 2 wersety 11 i 12); baranek paschalny (1 Koryntian rozdział 5 wersety 7 i 8); miasto ucieczki (Hebrajczyków rozdział 6 werset 18); prorocy, szczególnie Job [Hiob] (Jakuba rozdział 5 wersety 10 i 11), itd.

Szósty sposób to każdorazowe łączenie osób, miejsc i wydarzeń z osobami, które w jednym lub kilku powyższych sposobach nazywane są typami, np. Elizeusz i synowie proroccy, wdowa z Sarepty, Achab, Obadiasz, itd., z których wszyscy występowali z Eliaszem, jednoznacznie wymienionym jako typ (Malachiasza rozdział 4 wersety 4-6; ewangelia Mateusza rozdział 11 werset 14; ewangelia Łukasza rozdział 1 werset 17).

Wreszcie siódmy sposób to każdy przypadek, kiedy biblijna historia posiada dokładny odpowiednik w sprawach chrześcijańskiego kościoła lub z nim związanych, nawet jeśli żadna z powyższych sześciu metod nie pokazuje typu. Nasz Pastor uczył bowiem, że każde doświadczenie i dokonanie chrześcijańskiego kościoła zostało pokazane w typie żydowskiego kościoła (Parauzyjny tom 2, str. 204, Parauzyjny tom 6, str. 391; Amosa rozdział 3 werset 7). Oznacza to, że to, co lud Boży jako taki czynił w Wieku Ewangelii, to czego dokonywał lub to, co było czynione wobec niego, jest pokazane w typach Biblii. (…)”

Epifaniczne Wykłady Pisma Świętego, tom 3, pt. „Eliasz i Elizeusz”

„Jakie więc jest to poselstwo, ten list pisany na naszych sercach przez Ducha Świętego, przy użyciu różnych pośredników? Czy jest to znajomość chronologii? Czy jest to umiejętność roztrząsania i objaśniania różnych typów i obrazów? Czy jest to zdolność rozgryzania twardych, teologicznych orzechów odnośnie rozmaicie rozumianych fragmentów Pisma Świętego? Czy jest to znajomość historii żydowskiej, historii świata, lub historii Kościoła? Czy jest to zdolność zrozumienia i zastosowania różnych przymierzy przeszłych, teraźniejszych i przyszłych? Nie! Żadne z powyższych nie jest tym.

Wszystkie te przedmioty mają pewną większą lub mniejszą wartość i są mniej lub więcej używane przez Pana w łączności z pisaniem, które jest dokonywane na sercach Jego ludu. Lecz pisanie listu Chrystusowego jest inne – jest to pisanie, czyli wyciskanie charakterystyk Mistrza na sercach Jego ludu, którymi są: pokora, cichość, łagodność, cierpliwość, wytrwałość, braterska uprzejmość, miłość, radość, pokój, itp.

Możemy posiadać zupełną znajomość pod względem chronologii i historii, możemy umieć cytować i na pamięć powtarzać wszystkie teksty Pisma Świętego, a jednak nie mieć listu Chrystusowego wypisanego na naszym sercu. Jest to list, o którym mówi Apostoł Piotr: „Gdy je bowiem w pełni osiągniecie, wasze dążenie do poznania Pana naszego Jezusa Chrystusa nie będzie próżne ani bezowocne”; bo znajomość się także tam znajduje. Tak więc z tymi charakterystykami Mistrza, głęboko wyciśniętymi na naszych sercach, zapewnione nam będzie hojne wejście „do wiecznego królestwa Pana naszego Jezusa Chrystusa” – 2 Piotra rozdział 1 wersety 8 i 11.”

W.T. R-5967a – 1916 r.