Nasze wykształcenie wykazuje braki w… część 17: architekturze…

…jeśli wierzymy, że możemy budować na jakimkolwiek innym gruncie niż na Jezusie Chrystusie lub jeśli nie uważamy jak i z jakich materiałów budujemy (1 Koryntian rozdział 3 wersety 10-12: „(10) Według udzielonej mi przez Boga łaski, jako mądry mistrz budowlany, położyłem fundament. Inni na nim budują. I niech każdy uważa, jak buduje. (11) Co do fundamentu, nikt nie może położyć innego, poza tym, który już jest, a którym jest Jezus Chrystus. (12) Natomiast, czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogich kamieni, z drewna, siana czy słomy”) i jeśli nie uznajemy, że gdy budujemy w sposób przeciwny do Boskich zarządzeń, to budujemy na próżno (Psalm 127 werset 1: „Pieśń wstępowań. Salomona. Jeżeli PAN nie zbuduje domu, daremnie się trudzą budujący. Jeżeli PAN nie strzeże miasta, na próżno czuwają straże”).

„(…) Sformułowania tych dwóch przypowieści [o mądrym budowniczym i o głupim budowniczym z ewangelii Mateusza rozdziału 7 wersetów 24-27] są na tyle podobne, na ile pozwala różnica między zawartymi w nich myślami. Stanie się to widoczne po zestawieniu ich w równoległych kolumnach:

(2) Pewne wyjaśnienia pomogą w zrozumieniu znaczenia tych wersetów. Słowo „słucha” jest tutaj użyte w znaczeniu „rozumie”. W biblijnym i potocznym użyciu czasownik „słuchać” jest używany przynajmniej w trzech znaczeniach: (1) odbierać głos uchem; (2) rozumieć; i (3) być posłusznym. Dobra ilustracja użycia pierwszego i drugiego znaczenia znajduje się w Dziejach Apostolskich rozdziale 9 wersecie 7 („Mężczyźni, którzy towarzyszyli Saulowi w drodze, stanęli oniemiali. Słyszeli wprawdzie głos, ale nikogo nie dostrzegali”), gdzie jest powiedziane, że towarzysze Pawła słyszeli jakiś głos, oraz w Dziejach Apostolskich rozdziale 22 wersecie 9 („Moi towarzysze widzieli światło, ale nie słyszeli głosu, mówiącego do mnie”), gdzie jest powiedziane, że nie słyszeli głosu, który do niego mówił. Gdybyśmy w Dziejach Apostolskich rozdziale 9 wersecie 7 nie nadali temu słowu znaczenia „odbierać głos uchem”, a w Dziejach Apostolskich rozdziale 22 wersecie 9 znaczenia „rozumieć”, mielibyśmy tutaj całkowitą sprzeczność. Dobrą ilustrację trzeciego znaczenia tego słowa można znaleźć w 2 Mojżeszowej rozdziale 6 wersecie 12 („(11) Udaj się do faraona, króla Egiptu, i przemów do niego, by wypuścił synów Izraela ze swojego kraju. (12) Mojżesz jednak wymawiał się wobec PANA: Skoro nie posłuchali mnie synowie Izraela, to jak mogę liczyć, że posłucha mnie faraon? Zwłaszcza, że mam trudności z wypowiadaniem się”), gdzie czytamy, że faraon nie posłucha Pana, że nie będzie posłuszny. To, że w naszym tekście nie występuje trzecie znaczenie tego słowa, jest oczywiste na podstawie faktu, że głupi budowniczy reprezentuje klasę, która nie była posłuszna, chociaż słyszała w znaczeniu, w jakim słowo to występuje w tekście. Pierwsze znaczenie także nie ma tutaj zastosowania, co jest oczywiste na podstawie faktu, że wielu słyszy słowa Pana w pierwszym znaczeniu, lecz nigdy niczego nie buduje, natomiast wszyscy, którzy słyszą w znaczeniu tego tekstu, rzeczywiście budują – „każdy”. Pozostaje więc drugie znaczenie, jako mające zastosowanie tutaj: aby bowiem wznosić wspomnianą tutaj budowlę, trzeba rozumieć nauki Pana, przynajmniej w stopniu wystarczającym do budowania. Budowla, o której tutaj mowa, nie może być oczywiście literalna, ponieważ ani każdy, ani nawet większość tych, którzy rozumieją słowa Chrystusa z kazania na górze, nie wznoszą literalnej budowli. Musi więc to być budowla symboliczna. W 1 Koryntian rozdziale 3 wersetach 9-15 („(9) My, jako należący do Boga, jesteśmy współpracownikami; a wy — Bożą rolą oraz Jego budowlą. (10) Według udzielonej mi przez Boga łaski, jako mądry mistrz budowlany, położyłem fundament. Inni na nim budują. I niech każdy uważa, jak buduje. (11) Co do fundamentu, nikt nie może położyć innego, poza tym, który już jest, a którym jest Jezus Chrystus. (12) Natomiast, czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogich kamieni, z drewna, siana czy słomy, (13) to się okaże w tym Dniu. Każde dzieło przejdzie próbę ognia i w ten sposób wyjdzie na jaw jego wartość. (14) Jeśli czyjeś dzieło, wzniesione na tym fundamencie, przetrwa, ten otrzyma nagrodę. (15) Jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten poniesie stratę, choć sam będzie zbawiony, tak jednak, jakby został ocalony z ognia”) z jednego punktu widzenia ten dom jest przedstawiony jako Kościół, a z innego – jako struktura wiary i charakteru, budowana na Chrystusie. Proces budowania oznacza zatem rozwijanie struktury wiary i charakteru nowych stworzeń, co oznacza budowanie Kościoła.

(3) Co przedstawia opoka, na której budują poświęceni? Odpowiadamy: Chrystusa, ponieważ św. Paweł w 1 Koryntian rozdziale 3 wersecie 11 (cytowanym powyżej) zapewnia nas, że jest On fundamentem, na którym budują poświęceni. Co więc przedstawia piasek? Odpowiadamy: Chrystusa, ponieważ według tego samego wersetu jest On jedynym fundamentem, na którym budują wszyscy poświęceni, bez względu na to, czy zachowują, czy też tracą korony (1 Koryntian rozdział 3 wersety 11-15 – cytowane powyżej). Na pierwszy rzut oka stwierdzenie, że Chrystus jest także piaskiem wydaje się odpychające. Jest to jednak wynikiem fałszywej myśli kojarzonej z symboliczną opoką, w przeciwieństwie do której piaskowi trzeba nadać złe znaczenie, niepasujące do Chrystusa. Fałszywą myślą łączoną ze znaczeniem słowa opoka w tym wersecie jest siła charakteru. Gdyby taka myśl była prawdziwa, przez kontrast sugerowałaby ona oczywiście słabość charakteru jako pokazaną w piasku, co – odniesione do naszego Pana – jest odpychające dla uświęconego umysłu. Ponieważ jednak 1 Koryntian rozdział 3 werset 11 dowodzi, że zarówno opoka, jak i piasek przedstawiają Chrystusa, żadne z tych słów nie sugeruje w tym wersecie niczego o Jego charakterze. Gdy zrozumiemy, że opoka i piasek nie przedstawiają żadnej Jego cechy, lecz Jego postawę i działanie, taka myśl staje się zadowalająca dla uświęconego umysłu. Rozumiemy zatem, że opoka reprezentuje naszego Pana jako Ostoję i Podporę, jako Pomocnika i Wzmocnienie wiernych w czasie ich próby, natomiast piasek nie reprezentuje Go jako Ostoi, Podpory, Pomocnika i Wzmocnienia częściowo niewiernych, lecz jako Tego, który w czasie próby opuszcza i pozostawia ich własnemu losowi. Pismo Święte oczywiście naucza powyższych myśli jako postawy i działania naszego Pana wobec tych dwóch klas:

• Hebrajczyków rozdział 13 wersety 5 i 6: „(5) Nie bądźcie przywiązani do pieniędzy. Zadowalajcie się tym, co posiadacie. Bóg przecież obiecał: Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę. (6) Tak więc z ufnością możemy mówić: Pan moim wsparciem — nie boję się! Co mi może uczynić człowiek?”;
• list Judy rozdział 1 werset 23: „Ratujcie innych, wyrywając ich z ognia. Dla jeszcze innych miejcie współczucie przeniknięte respektem dla świętości, brzydząc się nawet tuniką splamioną przez ciało”;
• 1 Koryntian rozdział 5 werset 5: „wydajcie tę osobę szatanowi, niech zguba dotknie jej ciała, aby duch był uratowany, gdy zjawi się nasz Pan”.

(4) Powyższe uwagi wskazują, że nasz tekst [cytowana powyżej ewangelia Mateusza rozdział 7 wersety 24-27] oraz (cytowany powyżej) 1 Koryntian rozdział 3 wersety 9-15 są wersetami równoległymi, tj. dotyczą tego samego ogólnego tematu. Pomimo niektórych identycznych elementów przedstawiają one jednak pewne odmienne jego zarysy. Warto zauważyć te podobieństwa i różnice. Tekst z Listu do Koryntian nie podaje żadnej różnicy w fundamencie, natomiast Mateusz czyni to, by pokazać odmienną postawę i działanie naszego Pana wobec obydwu rodzajów budowniczych. Przypowieść Mateusza nie podaje żadnej różnicy w materiałach użytych w obydwu budowlach, chociaż różnica ta (między złotem, srebrem i drogimi kamieniami z jednej strony, a drzewem, sianem i słomą z drugiej strony) jest bardzo wyraźna. Różny jest także sposób próbowania – zarówno w symbolach (ogniem oraz deszczem, powodzią, wiatrem), jak i w rzeczach w nich pokazanych. Te różnice nie są oczywiście sprzecznościami. One jedynie podkreślają różne zarysy jednego ogólnego tematu. Te dwa wersety są więc piękną ilustracją zasady Pisma Świętego, że całość tematu nie jest wyłożona w jednym miejscu Biblii, ale każdy z nich jest omawiany „trochę tu, trochę tam” (Izajasza rozdział 28 wersety 10-13: „(10) Rzucają bez związku przepis za przepisem, przepis za przepisem, nakaz za nakazem, nakaz za nakazem, trochę tu, trochę tam. (11) Owszem, przez jąkających się i mówiących obcym językiem, przemówi Pan do tego ludu — (12) Ten, który im niegdyś powiedział: To odpoczynek, pozwólcie odpocząć zmęczonemu! A także: To jest wytchnienie! Lecz nie chcieli posłuchać. (13) Dlatego dojdzie ich Słowo Pana, przepis za przepisem, przepis za przepisem, nakaz za nakazem, nakaz za nakazem, trochę tu, trochę tam, po to, by idąc, upadli na wznak i potłukli się, dali się oszukać i zostali schwytani”).

(5) Chociaż w samych przypowieściach z ewangelii Mateusza rozdziału 7 wersetów 24-27 nie jest podkreślona żadna różnica w procesie budowania (pokazana jedynie w fundamentach), jest ona podkreślona we wprowadzeniu do tych przypowieści. Mądry budowniczy jest przedstawiony jako ten, który „wykonuje słowa”, natomiast głupi budowniczy jako ten, który ich nie wykonuje. Wykonywanie tych słów jest przedstawione jako budowanie domu na opoce, a niewykonywanie ich – jako budowanie domu na piasku. Między innymi pragniemy tutaj podać pewne szczegóły na temat tego, jak wykonywanie tych słów rzeczywiście jest budowaniem na Chrystusie jako na opoce, a ich niewykonywanie – budowaniem na Chrystusie jako na piasku. By lepiej przedstawić to dwojakie budowanie na Chrystusie, chcemy włączyć do naszych rozważań 1 Koryntian rozdział 1 werset 30: „Który [Chrystus] stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i wyzwoleniem”, ponieważ wykonywanie lub niewykonywanie słów Chrystusa polega na reagowaniu lub niereagowaniu na Chrystusa pod czterema względami wskazanymi w tym wersecie. Werset ten jest jednocześnie jednym z najkrótszych i najbardziej treściwych wersetów w Piśmie Świętym na temat kroków zbawienia, zarówno dla czterech wybranych klas, jak i świata ludzkości. Nikt z upadłego rodzaju ludzkiego nigdy nie uzyska zbawienia inaczej, jak tylko przez uczynienie Chrystusa swoją mądrością, sprawiedliwością, uświęceniem i wyzwoleniem. (…)”

P.S.L. Johnson, Epifaniczne Wykłady Pisma Świętego tom 5: „Rozmaitości”