Gdyby chrześcijanie i Żydzi wzajemnie rozumieli swoje nadzieje, tak jak przedstawia je Pismo Święte, to konflikt pomiędzy nimi natychmiast zostałby zakończony. Nadzieja Żydów jest ziemska. Dotyczy ona całej ludzkości – to restytucja, przywrócenie do rajskich warunków i doskonałości. Nadzieja chrześcijan nie jest nadzieją świata, lecz ‚wybranej’ bądź wyselekcjonowanej klasy, którą Bóg gromadzi spomiędzy wszystkich narodów ziemi – tak Anglików, jak i Irlandczyków, Francuzów i Niemców, Szkotów i Skandynawów, Żydów, Włochów i innych.

Cała Biblia – od księgi Rodzaju do Malachiasza, jakkolwiek byśmy ją przeszukiwali, nie zawiera zaproszenia wystosowanego do Żydów bądź świata, aby stali się istotami duchowymi, podobnymi do aniołów. Wręcz przeciwnie, każda obietnica, zaproszenie i nadzieja dotyczy ziemi: pustynia ma zakwitnąć jak róża, miejsca suche mają się rozradować, na pustyniach mają wytrysnąć źródła, ziemia ma zwiększyć swoje plony, każdy człowiek ma siedzieć pod swoją własną winoroślą i figowym drzewem, bez strachu przed kimkolwiek. Nie będą budować domów, w których mieszkałby ktoś inny, nie będą sadzić winnic, z których owoców korzystałby ktoś inny; ale będą budować domy i sadzić winnice, i bez końca radować się dziełami swoich rąk w odnowionym Raju. Tak wygląda świadectwo proroków. To świadectwo, dane szczególnie Żydowi, informuje nas, że będzie on pierwszym pod względem ważności w świecie w czasie kiedy Pan to uczyni – w czasie, gdy Pan „wyleje ducha swego na każde ciało” – w czasie, kiedy „każde kolano się zegnie i każdy język będzie wyznawał chwałę Bogu”. Tak więc z błogosławieństwa dla Izraela wynika błogosławieństwo dla wszystkich narodów, z których nasienie Abrahama będzie pierwszym z rodzaju ludzkiego, które otrzyma Boską łaskę przez Królestwo Mesjasza.

Prawo Mojżeszowe mówi to samo, to jest, że Boskim zarządzeniem jest to, by Izrael zachowywał Prawo i stał się instruktorem dla świata w odniesieniu do zachowywania tego Prawa; oraz, że ten, kto zachowa to Prawo, będzie dzięki niemu żył – wiecznie ciesząc się wszystkimi błogosławieństwami Bożymi jakie staną się jego udziałem. Przymierze ustanowione na górze Synaj nie zapewniło owych obiecanych wspaniałych rezultatów, ponieważ ono było zaledwie typem nowego i lepszego Przymierza, jakie zostanie ustanowione poprzez Mesjasza (Jeremiasza rozdział 31 werset 31: „Oto nadchodzą dni – wyrocznia PANA – gdy zawrę z domem Izraela i z domem Judy Nowe Przymierze”). Ofiary za grzech, które były podstawą Przymierza Zakonu, nigdy w rzeczywistości nie zmazywały grzechu, lecz były typami lepszych ofiar, składanych przez Pośrednika Nowego Przymierza, Mesjasza.

Mojżesz, pośrednik Przymierza Zakonu był tylko typem, cieniem większego Proroka – Mesjasza, który będzie pośrednikiem Nowego Przymierza, w którym wszystkie przepowiedziane błogosławieństwa staną się faktami dokonanymi. Żydowski Dzień Szabatu, którego przestrzeganie nakazywał Zakon, przyniósł prawdziwe błogosławieństwo. Jednak ten odpoczynek był zaledwie typem i proroctwem o nadchodzącej restytucji i pokoju oraz błogosławieństw, w które Izrael i cały świat będą mieli przywilej wejść i radować się nimi w czasie panowania Mesjasza. A dla wszystkich wiernych, którzy będą przestrzegali tego Szabatu, nastąpi wieczny Szabat.

Rok Jubileuszowy, ustanowiony przez Mojżesza, Pośrednika Przymierza Zakonu, był zaledwie typem, albo obrazem wielkiego Jubileuszu świata, który zostanie ustanowiony przez antytypicznego Pośrednika, Mesjasza, w czasie jego Mesjańskiego panowania – wielkiego Jubileuszu świata. O tak! Cały świat będzie wypełniony świętowaniem, gdyż każdy człowiek powróci wówczas do swej pierwotnej własności, swego pierwotnego dziedzictwa – do warunków Edenu, do ludzkiej doskonałości – do wszystkiego, co zostało utracone przez nieposłuszeństwo ojca Adama, a odkupione przez posłuszeństwo drugiego wielkiego doskonałego człowieka, który został następnie wielce wywyższony – „Księcia” i Wyzwoliciela – Mesjasza (Izajasza rozdział 9 werset 6: „Wielką będzie miał władzę, pokój trwać będzie bez końca na tronie Dawida i w Jego królestwie, ponieważ je utrwali, oprze je na prawie i sprawiedliwości — od objęcia rządów aż na wieki. Dokona tego żarliwość PANA Zastępów”; Daniela rozdział 9 werset 25: „Wiedz i zrozum: Od wyjścia nakazu, aby przywrócić i odbudować Jerozolimę, do [ukazania się] pomazańca-księcia, siedem tygodni. Po upływie sześćdziesięciu dwóch tygodni zostaną znów odbudowane plac i rów, ale w czasach ucisku”).