Oczywiście istniała jakaś potrzeba zachowania tej obietnicy w ukryciu, w przeciwnym razie nie zostałaby ona bowiem ukryta. Było to potrzebne, gdyż pełne objawienie światu owego planu znaczyłoby jego udaremnienie. Gdyby ludzie znali ten plan, nie ukrzyżowaliby ani Pana chwały, ani Kościoła, który jest Jego ciałem (1 Koryntów rozdział 2 werset 8: „Nie poznał jej żaden z władców tego świata, gdyby ją bowiem poznali, nie ukrzyżowaliby Pana chwały”). Śmierć Chrystusa, jako cena odkupienia człowieka, byłaby utrudniona, gdyby ów plan nie pozostał tajemnicą dla świata. Oprócz tego – próba wiary członków Kościoła, jako współuczestników cierpień Chrystusa, również byłaby uniemożliwiona, gdyż „dlatego świat nas nie zna [jako Jego współdziedziców], [z tego samego powodu] że Jego nie poznał” (1 Jana rozdział 3 werset 1).

Nie tylko plan Boży i Chrystus, który jest ucieleśnieniem tego planu, są tajemnicą dla świata, ale też i szczególny sposób postępowania członków Maluczkiego Stadka wyróżnia ich jako „lud szczególny”. Dla świata było tajemnicą dlaczego taki wybitny człowiek jak Jezus z Nazaretu spędził swoje życie i wykorzystał swe uzdolnienia tak a nie inaczej. Gdyby zwrócił uwagę na politykę, prawo, handel lub popularną religię, mógłby stać się wielkim i szanowanym człowiekiem. Według opinii ludzkiej, nierozsądnie zmarnował On swoje życie. Mówiono o Nim: „Opętał Go demon i szaleje” (ewangelia Jana rozdział 10 werset 20). Jego życie i nauki były dla ludzi tajemnicą. Nie mogli Go zrozumieć.

Apostołowie i ich towarzysze stanowili też dla świata tajemnicę. Porzucili perspektywy bogacenia się itp., by móc ogłaszać przebaczenie grzechów przez śmierć wzgardzonego i ukrzyżowanego Jezusa. Paweł porzucił wysokie stanowisko i wpływy społeczne, by pracować własnymi rękoma i głosić wieść o Chrystusie oraz o niewidzialnej koronie dla wszystkich wierzących, którzy udadzą się śladami Jezusa. Było to tak tajemnicze, że jeden z jego słuchaczy powiedział: „Jesteś szalony, Pawle! Nadmiar wiedzy doprowadził cię do szaleństwa!” (Dzieje Apostolskie rozdział 26 werset 24). Wszyscy ci, którzy w podobny sposób chodzą śladami Mistrza, są, tak jak Paweł, uważani za głupców ze względu na Chrystusa.

Ale Boski plan nie będzie na zawsze okryty tajemnicą. Brzask Tysiącletniego Dnia przynosi pełniejsze światło Boże człowiekowi, bowiem „ziemia będzie napełniona znajomością Pańską” (Izajasza rozdział 11 werset 9). „Słońcem sprawiedliwości”, które wschodząc, „przyniesie na swych skrzydłach zdrowie” i rozproszy ciemność niewiedzy (Malachiasza rozdział 4 werset 2), jest CHRYSTUS w chwale Tysiąclecia – nie sama Głowa, lecz także członkowie Jego Ciała. Jest bowiem napisane, że „jeśli z Nim cierpimy, z Nim też będziemy uwielbieni” (Rzymian rozdział 8 werset 17); „(11) Oto słowo godne wiary. Jeśli razem z Nim umarliśmy, z Nim także żyć będziemy. (12) Jeśli z Nim cierpimy, razem z Nim też królować będziemy. Jeśli się Go wyprzemy, to i On się nas wyprze” (2 Tymoteusza rozdział 2 wersety 11-12); “Gdy zaś Chrystus – wasze życie – ukaże się w chwale, wówczas i wy ukażecie się w chwale razem z Nim” (Kolosan rozdział 3 werset 4). „Wtedy sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w Królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!” (ewangelia Mateusza rozdział 13 werset 43).