Biblia w taki lub inny sposób, w swych doktrynach, przykazaniach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach i typach, w każdej z ksiąg wskazuje na Jezusa, Mesjasza (Chrystusa), w którym skupia się wielki Boski Plan Zbawienia, zarówno Kościoła, jak i świata. Ponieważ w istocie tych świadectw jest bardzo wiele, podamy tylko niektóre z nich.

W księdze Jozuego jest On Zbawicielem, czyli Wyzwolicielem, swego ludu.

W poprzednim odcinku wskazaliśmy, że Mojżesz był typem na Jezusa, ale Mojżesz reprezentował Jezusa jako Boskiego wykonawcę, natomiast Jozue jest także typem na Jezusa, z tym, że w innym aspekcie (z innego punktu widzenia) – jako wodza ludu Bożego, prowadzącego go do antytypicznego Kanaanu. Mojżesz nie wprowadził ludu Izraelskiego do ziemi obiecanej – Kanaanu, uczynił to Jozue, który przeprowadził ich przez rzekę Jordan. W ten sposób typ pokazuje, że ludzkość nie wejdzie do „ziemi obiecanej” przez Zakon (Mojżesza), lecz przez Zbawiciela – Chrystusa, Mesjasza.

Oryginalnie imię Jozuego brzmiało Ozeasz (tak samo jak proroka Ozeasza – w oryginale: הוֹשֵׁעַ, czyli Howshea`) i znaczyło „zbawienie”, do niego, jak informuje nas 4 Mojżeszowa rozdział 13 werset 17 („Takie są imiona mężczyzn, których Mojżesz wysłał, aby zbadali ten kraj. Ozeaszowi, synowi Nuna, zmienił on wówczas imię na Jozue”) dodano przedrostek Je, czyli skrót od słowa JHWH, i odtąd brzmiało Jozue (w oryginale יְהוֹשׁוּעַ, czyli Yĕhowshuwa`), które znaczy „JHWH jest zbawieniem”/„JHWH zbawia”/”zbawienie JHWH”. Następnie zostało ono skrócone do formy Joszua/Jeszua/Jeshua – w oryginale יֵשׁוּעַ – Yeshuwa’, o czym czytamy w księdze Nehemiasza rozdziale 8 wersecie 17, gdzie właśnie taka forma tego imienia została użyta: „Cała wspólnota tych, którzy powrócili z przesiedlenia, pobudowała sobie szałasy i w nich zamieszkała. A Izraelici nie budowali szałasów od czasów Jozuego, syna Nuna, aż do tego dnia. I zapanowała wielka radość”.

To jednak, co nas szczególnie interesuje to to, że po grecku to imię brzmi: Ἰησοῦς – Iēsous, czyli Jezus – co widać w Dziejach Apostolskich rozdziale 7 wersecie 45 („Ten namiot nasi ojcowie wraz z Jozuem [w oryginale Ἰησοῦς – Iēsous] wnieśli w posiadłości pogan, których Bóg przed nimi wypędził. Mieli go do czasów Dawida”) oraz w liście do Hebrajczyków rozdziale 4 wersecie 8 („Gdyby to Jozue [w oryginale Ἰησοῦς – Iēsous] wprowadził ich do odpoczynku, Bóg nie mówiłby po tak długim czasie o innym dniu”). Tak właśnie brzmi imię własne naszego Pana, które nosi od momentu „stania się ciałem” – Jezus, które znaczy właśnie „JHWH jest zbawieniem”/„JHWH zbawia”/”zbawienie JHWH” i które, zgodnie z ewangelią Mateusza rozdziałem 1 wersetem 21 („I urodzi syna, któremu nadasz imię Jezus. On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”) odnosi się do Jego urzędu jako Zbawiciela wszystkich tych, którzy staną się Jego ludem, od momentu gdy uwolni ich nie tylko od potępienia grzechu, lecz także z mocy i skutków grzechu.

Apostoł Paweł w liście do Hebrajczyków rozdziale 4 wersetach 5-8 podaje nam sugestię, że wejście Izraelitów do ziemi Kananejskiej, pod wodzą Jozuego, reprezentowało w typie wejście Kościoła do odpoczynku wiary i szczególnych przywilejów pod wodzą antytypicznego Jozuego – Jezusa. „(5) Tutaj natomiast czytamy: Nie wejdą do mojego odpoczynku. (6) Jeśli więc niektórzy mają do niego wejść, a ci, którym najpierw zwiastowano dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, (7) to znowu wyznacza pewien dzień: dzisiaj, i mówi po tak długim czasie za pośrednictwem Dawida to, co już przedtem zostało powiedziane: Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc. (8) Gdyby to Jozue wprowadził ich do odpoczynku, Bóg nie mówiłby po tak długim czasie o innym dniu”.

Izraelici po wejściu do Kanaanu otrzymali odpoczynek od ich podróżowania po pustyni. Było to dla nich cudowną zmianą, błogosławioną zmianą, a jednak nie było to zupełnym urzeczywistnieniem tego wszystkiego, co Bóg im obiecał. To zupełne urzeczywistnienie zostanie osiągnięte dopiero w Królestwie Bożym jako wynik chwalebnego dzieła restytucji dokonanego przez Mesjasza – Chrystusa.

W zdobywaniu ziemi Kananejskiej kryje się więc znaczenie antytypiczne – Izraelici walczący przeciwko Kananejczykom pod wodzą Jozuego przedstawiali lud Boży walczący ze skłonnościami swego ciała pod wodzą Jezusa. 7 narodów, które tam zamieszkiwały przedstawiają głównych wrogów ludu Bożego, to jest: grzech, błąd, samolubstwo, światowość, przesiewawczość, sekciarstwo i tchórzostwo – i w proporcji w jakiej oni je zwyciężali, w takiej oni zdobywali i brali w posiadanie ziemię – sferę prawdy i jej ducha.