Szczególną cechą uroczystości Pamiątki Śmierci Jezusa Chrystusa jest osiągnięcie w sercu duchowej jedności z Panem, która zostaje pogłębiona przez właściwe ocenienie znaczenia emblematów (symboli w fizycznej postaci) objawionych w Słowie. Należy je doceniać jako przedstawiające ofiarę naszego Odkupiciela – Jego ciało złamane za nas i Jego krew przelaną za wielu na odpuszczenie grzechów:

• ewangelia Mateusza rozdział 26 wersety 26-28: „(26) A gdy oni jedli, wziął Jezus chleb i pobłogosławił, łamał i dawał uczniom, i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje. (27) Potem wziął kielich i podziękował, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; (28) Albowiem to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów”;
• Efezjan rozdział 1 werset 7: „W Nim mamy odkupienie przez krew Jego: odpuszczenie występków dzięki bogactwu Jego łaski”

oraz nasze przyswajanie Jego zasługi dla naszego usprawiedliwienia w poświęconym życiu.

Ponadto, w przypadku Maluczkiego Stadka symbole te reprezentowały przywilej uczestniczenia wraz z Jezusem w Jego ofiarniczym kielichu – w ofierze za grzech (lecz nie w okupie) – 1 Koryntian rozdział 10 wersety 16-17: „Kielich błogosławienia, który błogosławimy izali nie jest społecznością [wspólnym związkiem, uczestnictwem, partnerstwem] krwi Chrystusowej? Chleb [bochen] który łamiemy, izali nie jest społecznością [uczestnictwem w] ciała Chrystusowego?”. [Okup to zapłacenie równoważnej ceny za człowieka – za Adama: oddanie przez doskonałego człowieka swojego życia, prawa do życia i praw życiowych (do doskonałego otoczenia, pokarmu, itp.). Natomiast ofiara za grzech to dobrowolne cierpienie wynikające z przyjmowania na siebie grzechów innych – ponoszenie konsekwencji za nie swoje własne grzechy. Aby to lepiej zrozumieć warto zastanowić się nad takim pytaniem: czy sprawiedliwy – ten, kto nie ma grzechów, ponieważ zostały z niego zdjęte (i to rzeczywiście) przez zastosowanie za niego okupu Jezusa, może cierpieć za swoje grzechy? Oczywiście, że nie – a członkowie Kościoła (Maluczkiego Stadka) cierpieli, i to czasem bardzo. Jak to możliwe? Było tak dlatego, że cierpieli nie za swoje grzechy, współuczestnicząc z Jezusem w ofierze za grzech. Ewangelia Marka rozdział 10 wersety 38-39: „(37) A oni mu powiedzieli: Wyznacz nam, abyśmy usiedli w twojej chwale jeden z twej prawej, a drugi z twej lewej strony. (38) Zaś Jezus im powiedział: Nie wiecie o co prosicie. Czy możecie wypić kielich, który ja piję oraz zostać ochrzczeni chrztem, którym ja daję się zanurzyć? (39) A oni mu powiedzieli: Możemy. Zaś Jezus im powiedział: Kielich, który ja piję, wypijecie oraz chrztem, którym ja się daję zanurzyć, będziecie ochrzczeni; (40) ale usiąść po mojej prawej, albo po mojej lewej stronie, nie jest moim własnym zamysłem wam dać, ale wezmą to ci, którym to jest przygotowane”]. To szczególne znaczenie odnosiło się jedynie do Maluczkiego Stadka, ponieważ pozostałe klasy ludu Bożego nie mają przywileju uczestniczenia w ofierze za grzech – Maluczkie Stadko było ciałem Chrystusa, a Jezus był głową tego ciała, inne klasy ludu Bożego nie są członkami ciała Chrystusa. Członkowie Wielkiej Kompanii do czasu utraty swej korony byli przez pewien czas członkami Maluczkiego Stadka, więc do wtedy mieli ten przywilej udziału w ofierze za grzech, natomiast po utracie swych koron (przez uparte trwanie w przynajmniej częściowo świadomym i/lub dobrowolnym grzechu bez pokutowania, co oznaczało odpadnięcie do klasy Wielkiej Kompanii), tracili ten przywilej. Od tego czasu byli typicznie pokazani w koźle wypuszczalnym (tak zwanym „koźle Azazela” – w przeciwieństwie do kozła, który został złożony na ofiarę dla Pana, przedstawiającego Maluczkie Stadko i jego udział w ofierze za grzech), o którym jest mowa w 3 Mojżeszowej rozdziale 16 wersetach 5, 7-10, 21 i 22: „(5) Od Izraelitów weźmie dwa kozły na ofiarę przebłagalną i jednego barana na ofiarę całopalną. (…) (7) Następnie weźmie obydwa kozły, postawi je przed PANEM, przed wejściem do Namiotu Spotkania (8) i rzuci o nie losy: jeden los będzie dla PANA, a drugi dla Azazela. (9) Aaron przyprowadzi kozła, którego los wskazał dla PANA, i złoży go na ofiarę przebłagalną. (10) Kozła, którego los wskazał dla Azazela, postawi żywego przed PANEM, aby dokonać nad nim obrzędu zadośćuczynienia, a potem wypędzić go na pustynię dla Azazela. (…) (21) Aaron położy obie ręce na jego głowie i wyzna nad nim wszystkie winy Izraelitów, wszystkie przestępstwa i grzechy. Tak złoży je na głowę kozła i każe go wypędzić na pustynię wyznaczonemu do tego człowiekowi. (22) W ten sposób kozioł wyniesie na sobie wszystkie ich winy do ziemi jałowej. Gdy Aaron wyśle kozła na pustynię” [więcej na temat tych typów powiemy sobie w innej serii w przyszłości] – tak więc oni także mieli przywilej cierpieć za grzechy innych – lecz jakie, skoro Maluczkie Stadko cierpiało za grzech, a oni nie? Tu trzeba doprecyzować, że Maluczkie Stadko cierpiało z Jezusem „za grzech świata” – tj. za grzechy wynikające z upadku Adama i następującej z tego degradacji, słabości, itp. – a nie wszystkie grzechy są takie – są jeszcze grzechy świadome i dobrowolne, albo częściowo świadome i częściowo dobrowolne. Wielka Kompania miała przywilej cierpieć za właśnie tą świadomą i dobrowolną część ludzkich grzechów (co m.in. pomagało im się oczyścić z ich grzechu – „wyprać swoje szaty” – Objawienie rozdział 7 werset 14: „(…) To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku. Wyprali swoje szaty i wybielili je we krwi Baranka”). Tylko Maluczkie Stadko i Wielka Kompania miały rzeczywiste usprawiedliwienie, to jest – wyrok śmierci Adamowej został z nich zdjęty, i jako „nowe stworzenia” otrzymali swoje własne prawo do życia i prawa życiowe – które natychmiast ofiarowali Panu. Nikt inny ich nie miał do ofiarowania – więc zwyczajnie nie mógł ich ofiarować, choćby bardzo chciał… Uznając to, nie spłodzeni z Ducha poświęceni z innych klas ludu Bożego nie symbolizują tego udziału w ofierze za grzech, gdy uczestniczą w Pamiątce. Jednakże nie oznacza to, że nie powinni odczuwać jedności i duchowego związku z Panem i wszystkimi innymi, którzy prawdziwie do Niego należą – przecież i oni są bowiem częścią społeczności ludu Bożego.

Kończąc tą pamiątkową uroczystość odśpiewaniem odpowiedniej pieśni (ewangelia Mateusza rozdział 26 werset 30: „I zaśpiewawszy pieśń, wyszli na górę oliwną”) staramy się unikać zbędnych rozmów i uwiecznić ów moment „społeczności” poprzez skierowanie myśli na temat tego wielkiego wydarzenia, które właśnie uroczyście obchodziliśmy. Starajmy się w myślach towarzyszyć naszemu Panu podczas Jego pobytu w Getsemane oraz przez cały następny dzień zakończony na Kalwarii, rozmyślając jednocześnie jak niewiele potrafimy zrobić, aby okazać Mu naszą miłość. Postanówmy też bardziej czujnie i z większą uwagą wykorzystywać każdą godzinę i wszelki najmniejszy wpływ dla dobra Jego służby, zarówno w okresie obchodzenia Pamiątki, jak też o każdej innej porze.

Niech każdy z nas strzeże się sideł szatana. Przybliżamy się bowiem nie tylko do rocznicy cierpień naszego Pana, ale też do rocznicy zdrady Judasza i jego fałszywego pocałunku oraz zadanego przez niego pytania: „Czy to ja?” Niechaj więc każdy przebada swe serce i przekona się czy posiada ono wystarczającą dozę miłości i poświęcenia dla Pana i każdego spośród Jego poświęconych naśladowców, aby mogło mieć społeczność z Panem i wszystkimi, którzy prawdziwie należą do Niego. Jeśli cechuje nas jakakolwiek inna postawa, to istnieje niebezpieczeństwo, że w nasze serca wkradnie się szatan (ewangelia Łukasza rozdział 22 werset 3: „W tym czasie w jednego z grona Dwunastu, Judasza, zwanego Iskariotem, wstąpił szatan”), a w wyniku tego okaże się, że „to, co się dzieje później z tym człowiekiem, jest gorsze od tego, co było wcześniej” (ewangelia Mateusza rozdział 12 werset 45: „(43) Kiedy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po pustyni i szuka tam odpoczynku, ale go nie znajduje. (44) Wtedy mówi: «Powrócę do swego domu, z którego wyszedłem». Po powrocie okazuje się, że jest on wolny, posprzątany i przyozdobiony. (45) Wtedy idzie i zabiera ze sobą siedem innych duchów, gorszych od siebie. Wchodzą tam i mieszkają. I to, co się dzieje później z tym człowiekiem, jest gorsze od tego, co było wcześniej. Tak też będzie z tym przewrotnym pokoleniem”; ewangelia Łukasza rozdział 11 werset 26: „Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów, gorszych od siebie. Wchodzą tam i mieszkają. I to, co się dzieje później z tym człowiekiem, jest gorsze od tego, co było wcześniej”). Dlatego, jak mówi ewangelia Mateusza rozdział 26 werset 41: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie upadli w czasie próby. Duch wprawdzie pełen chęci, ale ciało – słabe”.

Na tym kończymy naszą tegoroczną pamiątkową serię, której myśli rozważaliśmy także w kolejne niedziele w tym roku. Niech Bóg błogosławi nas wszystkich w tym okresie, jak też w związku z tą najbardziej uroczystą okazją!

Pytania bereańskie do tego odcinka:

Akapit 1.

1) Co jest szczególną cechą tej uroczystości?
2) W jaki sposób można ją pogłębić?
3) W jaki sposób można to uczynić?
4) Czym są i co przedstawiają emblematy? (ewangelia Mateusza rozdział 26 wersety 26-28, Efezjan rozdział 1 werset 7)
5) Co przedstawia przyswajanie sobie tych emblematów?

Akapit 2.

1) Co owe emblematy reprezentowały w przypadku Maluczkiego Stadka? (1 Koryntian rozdział 10 wersety 16-17)
2) Co to jest okup?
3) Co to jest ofiara za grzech?
a) czy sprawiedliwy może cierpieć za swoje grzechy?
b) czy członkowie Kościoła cierpieli?
c) jak to możliwe? (Ewangelia Marka rozdział 10 wersety 38-39)
4) Dlaczego to szczególne znaczenie odnosiło się tylko do Maluczkiego Stadka?
5) Czemu nie odnosiło się do Wielkiej Kompanii?
6*) W jaki sposób jest pokazane ich typiczne stanowisko? (3 Mojżeszowa rozdział 16 wersety 5, 7-10, 21 i 22)
7) Za jakie grzechy cierpiało Maluczkie Stadko?
8) A za jakie Wielka Kompania?
9*) Czemu cierpienie było przywilejem – a) dla Maluczkiego Stadka, b) dla Wielkiej Kompanii?
10) Dlaczego inne klasy ludu Bożego nie mogą mieć udziału w ofierze za grzech?
11) Co to oznacza, a czego nie oznacza dla innych poświęconych uczestniczących w Pamiątce?
12*) Kto może, a kto nie powinien uczestniczyć w Pamiątce?

Akapit 3.

1) W jaki sposób powinno wyglądać zakończenie Pamiątkowej uroczystości? (ewangelia Mateusza rozdział 26 werset 30)
2) Co powinniśmy czynić dla upamiętnienia tego dnia poza uczestnictwem w Pamiątce?

Akapit 4.

1) Na co powinniśmy zwrócić uwagę w związku z nadchodzącą rocznicą?
2) Co może się zdarzyć, jeśli będzie cechować nas jakakolwiek inna postawa? (ewangelia Łukasza rozdział 22 werset 3, ewangelia Mateusza rozdział 12 werset 45, ewangelia Łukasza rozdział 11 werset 26)
3) Co powinniśmy więc uczynić? (ewangelia Mateusza rozdział 26 werset 41)