Biblia w taki lub inny sposób, w swych doktrynach, przykazaniach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach i typach, w każdej z ksiąg wskazuje na Jezusa, Mesjasza (Chrystusa), w którym skupia się wielki Boski Plan Zbawienia, zarówno Kościoła, jak i świata. Ponieważ w istocie tych świadectw jest bardzo wiele, podamy tylko niektóre z nich.

W 5 Mojżeszowej jest On Śpiewakiem Pieśni Mojżeszowej:

O tym, że Mojżesz jest typem naszego Pana, Jezusa pisaliśmy już w naszych poprzednich seriach, szczególnie w serii „Mojżesz typem Jezusa”, wskazując między innymi następujące równoległości między Mojżeszem a Jezusem:

Tak jak Mojżesz był próbowany przez cielesny Izrael, tak Chrystus jest próbowany przez Izrael duchowy:

• 1 Koryntów rozdział 10 werset 9: „Nie wystawiajmy Chrystusa na próbę, jak to czynili niektórzy z nich i poginęli od jadu węży”.
• 4 Mojżeszowa rozdział 21 werset 6: „(5) I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny. (6) Zesłał więc Pan na lud węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi, tak że wielka liczba Izraelitów zmarła”.

Odrzucenie przez Mojżesza ducha egipskiego i przyjęcie ducha izraelskiego jest typem Chrystusa odrzucającego światowość i przyjmującego ducha duchowego Izraela:

• Hebrajczyków rozdział 11 wersety 24-25: „(24) Z wiary, gdy Mojżesz stał się znaczącym, wzbraniał nazywać siebie synem córki faraona. (25) Bo wybrał raczej znoszenie przeciwności wraz z ludem Boga, niż posiadanie przemijającej rozkoszy grzechu”.
• Hebrajczyków rozdział 12 werset 2: „(2) Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na [jego] hańbę, i zasiadł po prawicy na tronie Boga”.

W tym odcinku chcielibyśmy zwrócić uwagę na to, iż w 5 Mojżeszowej rozdziale 15 wersetach 1-19 jest zapisana pieśń jaką śpiewał Mojżesz – jaką w antytypie śpiewał Jezus. Jest to szczególna pieśń, przywoływana później niejednokrotnie w Biblii, w tym razem z Pieśnią Baranka, z którą była harmonijnie śpiewana przez zwycięzców (np. w Objawieniu rozdziale 15 wersetach 2-4: „(…) (3) a śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Boga, oraz pieśń Baranka. (…)”). Pieśń Mojżesza jest skrótową treścią głównego przesłania Starego Testamentu – to jest dobra nowina o restytucji, o ziemskim zbawieniu w nadchodzącym Królestwie Bożym, która towarzyszy Pieśni Baranka – dobrej nowinie dla „wybranych” – głównym przesłaniu Nowego Testamentu.

5 Mojżeszowa rozdział 15 werset 1: „Wtedy Mojżesz wraz z synami Izraela zaśpiewał PANU tę pieśń. Będę śpiewał PANU, bo odniósł zwycięstwo: Konie z rydwanami [w pozostałych przekładach: „konia i jeźdźca”] rzucił w morze!”

Ta Pieśń gdy dotychczas była i wciąż jeszcze jest „śpiewana”, ma charakter zapowiedzi – triumfalnej deklaracji o potężnym dziele wybawienia, jakie Bóg sprawił dla sprawiedliwych i o Jego potężnym dziele zniszczenia dla niepoprawnych grzeszników. Natomiast „śpiewana” już nie w charakterze zapowiedzi, lecz opisu faktów, będzie po Małym Okresie, to jest po tym, gdy antytypiczny faraon – szatan, oraz jego pomocnicy, zostaną zniszczeni. Jej śpiewanie będzie polegało na wychwalaniu Boga za Jego wielkie dzieła jakie dokona w tym czasie. Niezależnie od tego, czy będzie to w mniejszych, czy większych zgromadzeniach, typiczni śpiewacy użyli w swej pieśni pierwszej osoby liczby pojedynczej: „Będę śpiewał Panu”, co pokazuje, że każdy obchodził tą okazję pojedynczo. Tak jak w typie każdy z Izraelitów był osobiście wybawiony, tak też będzie i w antytypie – każdy będzie osobiście wybawiony, ze względu na swoją własną postawę. Aby wziąć udział w tym śpiewaniu, zarówno w typie, jak i w antytypie, potrzebne jest osobiste zdecydowanie („BĘDĘ śpiewać”), a także harmonia i zgodność z pozostałymi śpiewającymi.

Słowa „Będę śpiewać PANU” oznaczają w antytypie, że każdy na niebie i na ziemi odda wieczną chwałę naszemu Bogu i Królowi „bo odniósł zwycięstwo” – czyli za chwalebny wynik Boskiego Planu Wieków – triumfalne zwycięstwo w największej ze wszystkich wojen, przeciwko największemu ze wszystkich nieprzyjaciół, który był uzbrojony w największą biegłość opozycyjną i odpowiednie zaopatrzenie. Z tej wojny Bóg wyszedł triumfalnie, ponieważ każdego „konia” – każdy błąd i każdego „jeźdźca”- każdego błądzącego wodza, w tej duchowej wojnie pokonał w wiecznym zniszczeniu „rzucił w morze”.

Werset 2: „PAN jest mą mocą i moją pieśnią, On stał się moim zbawieniem. On jest mym Bogiem, takiego wielbię! To Bóg mego ojca — Jemu chwała! [w pozostałych przekładach: „Będę Go wywyższał”]”

Zarówno Jezus jak i Kościół właściwie będą mogli powiedzieć „PAN jest mą mocą”, gdyż Bóg wzmocnił ich do dzieła wyzwalania rodzaju ludzkiego z niewoli szatana od wtórego przyjścia, przez całe Tysiąclecie i aż po Mały Okres. Myślą jaka jest zawarta w tych słowach, jest to iż to moc Jahwe dokonuje wyzwolenia. Inne klasy ludu Bożego (śpiewający wraz z antytypicznym Mojżeszem antytypiczni synowie Izraelscy) również uznają Jahwe za źródło mocy ich własnego wyzwolenia oraz współdziałania w wyzwalaniu innych.

Słowa „i moją pieśnią” odnoszą się do tego, iż wszystkie klasy duchowe będą mogły powiedzieć, że ich pieśnią jest Pan, bowiem będzie On tematem ich rozmów, świadectw i objawień. Wszyscy będą mogli powiedzieć „On stał się moim zbawieniem” – włącznie z Jezusem (Hebrajczyków rozdział 5 werset 7: „W dniach swego życia w ciele z wielkim wołaniem i ze łzami zanosił On błagania oraz usilne prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i ze względu na pobożność został wysłuchany”), gdyż Bóg ich wszystkich wybawił z mocy kusiciela, kiedy byli na próbie.

Wszyscy też będą mogli powiedzieć „On jest mym Bogiem”, ponieważ Jahwe był i będzie dla nich potężnym Mocarzem, który miał i będzie mieć do czynienia z nimi, zgodnie z zawartym z nimi przymierzem. „Takiego wielbię!” – w innych przekładach: „chwalić Go będę” – to znaczy oznajmiać Jego charakter, słowa i dzieła, gdyż takie oznajmianie przynosi Bogu chwałę.

Słowa „To Bóg mego ojca” – zdają się odnosić do Adama, który był ojcem ludzi przemienionych w istoty duchowe, którego Bogiem też był Jahwe. Słów „Będę Go wywyższał” nie należy rozumieć w ten sposób, by czynić go wyższym niż On jest, gdyż to byłoby niemożliwym, ale chodzi o podnoszenie Go coraz bardziej w ocenie – swojej własnej oraz innych, co będzie możliwe gdy śpiewający tą pieśń zaczną rozmyślać w swoich sercach i wpływać na drugich, by podobnie rozmyślali, nad wielkimi cudami Bożymi, postępującymi objawieniami i o Jego dziełach – których ilość zawsze będzie się powiększała i w ten sposób coraz bardziej objawiała Boga jako chwalebnego w swej osobie, świętego w charakterze, wspaniałego w słowach i wielkiego w dziełach.

Temat tej pieśni jest bardzo obszerny i wiele można by na jej temat pisać, omówiliśmy bowiem tylko pierwsze dwa wersety tej pieśni – jej treść z rozmaitych punktów widzenia przedstawiamy jednak m.in. w naszych rozmaitych seriach, jak: „Cel powrotu Jezusa – restytucja wszystkich rzeczy”, „Czy jest nadzieja dla niezbawionych zmarłych?” czy „Wybór i wolna łaska”, do których odsyłamy zainteresowanych.