Biblia w taki lub inny sposób, w swych doktrynach, przykazaniach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach i typach, w każdej z ksiąg wskazuje na Jezusa, Mesjasza (Chrystusa), w którym skupia się wielki Boski Plan Zbawienia, zarówno Kościoła, jak i świata. Ponieważ w istocie tych świadectw jest bardzo wiele, podamy tylko niektóre z nich.

W 1 Samuelowej jest On Pomazańcem Jahwe:

Słowo „Chrystus” oznacza „Pomazaniec” [lub, jak oddają to niektóre przekłady – „Namaszczony”].

Dzieje Apostolskie rozdział 10 werset 38 wskazują, że Jezus był namaszczony, czyli pomazany Duchem Świętym: „Bóg namaścił [pomazał] Jezusa z Nazaretu Duchem Świętym i mocą. Szedł On, dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli w mocy diabła, bo Bóg był z Nim”.

Również Kościół otrzymał namaszczenie/pomazanie – 1 Jana rozdział 2 werset 27: „Co do was, to namaszczenie, które otrzymaliście od Niego, trwa w was i nie potrzebujecie pouczenia od nikogo, ponieważ Jego namaszczenie poucza was o wszystkim. Ono jest prawdziwe i nie jest kłamstwem. Toteż trwajcie w nim tak, jak was nauczyło”.

Owo pomazanie/namaszczenie pochodzi od Boga – 2 Koryntów rozdział 1 werset 21: „Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg”.

Tak więc owo pomazanie jest wspólne zarówno dla Jezusa jak i dla Kościoła, i oni razem stanowią Chrystusa – Pomazańca/Namaszczonego. Jezus jako Głowa, a Kościół jako Jego Ciało. Mówi o tym wiele wersetów, w tym m.in. 1 Koryntian rozdział 12 wersety 12-28; Efezjan rozdział 5 wersety 23-30, czy też Kolosan rozdział 1 werset 18, itd., zacytujemy tylko niektóre z nich, 1 Koryntian rozdział 12 wersety 12 i 27: „(12) Ciało jest jednością, choć ma liczne części. Wszystkie części ciała, mimo że jest ich wiele, tworzą jedno ciało. Tak też jest z Chrystusem. (…) (27) Wy jesteście Ciałem Chrystusa, a każdy z was jest Jego częścią”, oraz Efezjan rozdział 5 werset 23: „(…) jak Chrystus jest Głową Kościoła (…)”.

Zatem skoro Chrystus to Głowa i Ciało, to naturalnym jest, iż te postacie Biblijne, które przedstawiają Chrystusa, w niektórych fragmentach Biblii przedstawiają samego Jezusa [Głowę], w niektórych Kościół [Ciało] (w tym szczególnie tych, którzy są, lub przynajmniej w jakimś momencie swego życia byli, reprezentantami tego Ciała – t.j. wodza/wodzów Kościoła), a w niektórych i Jezusa i Kościół [Głowę i Ciało] – konkretne znaczenie jest zależne od kontekstu i natury wypadków opisywanych w danych historiach.

Czy więc Dawid przedstawia w Biblii Chrystusa? Owszem. Aby to zauważyć porównamy niektóre fragmenty Psalmu 22 z niektórymi fragmentami ewangelii – dla oszczędności miejsca podamy tylko trzy przykłady.

Przykład 1:

• W Psalmie 22 wersecie 2 Dawid mówi: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? Daleko jesteś, mój Wybawco, chociaż jęczę w bólu”.
• W ewangelii Mateusza rozdziale 27 wersecie 46 znajdujemy równoległy fragment: „Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: „Eli, eli lema sabachthani?”. To znaczy: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”,

Przykład 2:

• W Psalmie 22 wersetach 8 i 9 Dawid kontynuuje: „(8) Drwią ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, wykrzywiają usta i potrząsają głowami: (9) „Zaufał PANU, niechże go ocali, niech go wybawi, jeśli go kocha!””
• Równoległy fragment znajdujemy w ewangelii Mateusza rozdziale 27, wersetach 39-43: „(39) A przechodzący szydzili z Niego. Potrząsali głowami (40) i mówili: „Ty, co burzysz świątynię i w trzy dni ją odbudowujesz, wybaw sam siebie! Jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża!”. (41) Podobnie szydzili wyżsi kapłani, nauczyciele Pisma i starsi. Mówili: (42) „Innych wybawiał, a sam siebie nie może wybawić! Jest królem Izraela. Niech zejdzie teraz z krzyża, to Mu uwierzymy! (43) Zaufał Bogu, niech Go teraz wybawi, jeśli Go kocha! Powiedział przecież: «Jestem Synem Bożym!»”.

Przykład 3:

• W Psalmie 22 wersecie 19 czytamy słowa Dawida: „(19) Dzielą między siebie moje szaty, A o tunikę — rzucają los”.
• W ewangelii Jana rozdziale 19 wersetach 23-24 czytamy zaś: „(23) Tymczasem, gdy żołnierze ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili je na cztery części, dla każdego żołnierza po jednej. Wzięli też tunikę. Tunika jednak nie była szyta, ale cała od góry tkana. (24) Ustalili zatem: Nie rozcinajmy jej. Losujmy, czyja ma być. Tak wypełniło się Pismo, które mówi: Rozdzielili między siebie moje szaty, a o moją tunikę rzucali losy”.

Właściwie już samo powyższe udowadnia, że 1 Samuelowa jest księgą Mesjańską – gdyż o Chrystusie (w rozmaitych z powyższych znaczeń) mówi w każdym miejscu, w którym mówi o Dawidzie. Jednak chcielibyśmy ponadto wskazać, że 1 Samuelowa mówi o tym, iż pokazuje ona w typie, że Chrystus miał zostać pomazany/namaszczony.

• 1 Samuelowa rozdział 16 werset 13: „(13) Wtedy wziął Samuel róg z olejem i namaścił go w gronie jego braci; i od tego dnia Duch Pański spoczął na Dawidzie i pozostał na nim nadal [= na zawsze], Samuel zaś powstał i poszedł do Ramy”.

Prosimy porównać z powyższym wersetem m.in. następujące wersety:

• Psalm 48 werset 8: „Ty kochasz prawdę, a nieprawości nienawidzisz, dlatego Bóg, Twój Bóg, pomazał Cię olejkiem wesela i postawił ponad wszystkimi braćmi Twymi”.
• Izajasza rozdział 11 werset 2: „Spocznie na nim duch PANA, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch znajomości i bojaźni PANA”;
• Izajasza rozdział 61 werset 1-2: „(1) Duch Pana BOGA nade mną, bo PAN mnie namaścił, abym ubogim głosił dobrą nowinę. Posłał mnie, abym opatrzył rany złamanych na duchu, abym ogłosił więźniom wyzwolenie, a zniewolonych uczynił wolnymi, (2) abym ogłosił rok łaski od PANA (…)”.
• Ewangelia Łukasza rozdział 4 wersety 18-19 i 21: „(1) Jezus, pełen Ducha Świętego, powrócił znad Jordanu i Duch prowadził Go po pustyni (…) (14) Jezus powrócił w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej krainie. (15) On zaś nauczał w ich synagogach i był wychwalany przez wszystkich. (16) Przyszedł też do Nazaretu, gdzie się wychował. Zgodnie ze swym zwyczajem wszedł w dzień szabatu do synagogi i wstał, aby czytać. (17) Podano Mu zwój proroka Izajasza. Gdy go rozwinął, znalazł miejsce, gdzie było napisane: (18) Duch Pana nade mną, bo mnie namaścił, abym ubogim głosił dobrą nowinę. Posłał mnie, abym ogłosił więźniom wyzwolenie, a niewidomym przejrzenie, abym zniewolonych uczynił wolnymi, (19) abym ogłosił rok łaski od Pana. (20) Zwinął zwój, oddał go słudze i usiadł. A oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. (21) Zaczął więc mówić do nich: ‘Dziś wypełniło się Pismo, które słyszeliście’”.

Rozmaite szczegóły związane z typami i antytypami różnych części historii Dawida są bardzo ciekawe, ale pozostawimy je na kiedyś w przyszłości, gdy zajmiemy się nimi w stosownych seriach na ten temat.