Siódme – Pycha następnie spowoduje, że utracimy wiele sposobności do służby, gdy natomiast pokora umożliwi nam zobaczenie ich. Pycha skłoni nas do pożądania wielkich rzeczy, tak że przeoczymy te, które pokora będzie uważała za pożyteczne. Pycha pożąda specjalnych ważniejszych sposobności i z tego powodu zaniedbuje te, które może wykonać tylko pokora. My nie mamy stawiać wymagań, jakiego rodzaju służbę chcielibyśmy otrzymać. Powinniśmy z wdzięcznością przyjąć każdą sposobność, jaka się nam nastręcza i jaką, dzięki mądrości udzielonej nam od Boga, mogliśmy zauważyć.

Pycha pożąda rzeczy, które są widoczne. Ona też prowadzi do szybkiego zniechęcenia się, gdy nie może dzięki swym wysiłkom przyprowadzić kogoś do prawdy. Pokora zaś nie szuka widocznych rezultatów. Jest cierpliwa. Przypominam sobie brata, który powiedział mi, że rozdawał literaturę różnym ludziom: bogatym i ubogim, i nieuczonym, podobnie jak nasz Niebieski Ojciec, który jest tak bogaty, że nie żałuje, jeżeli nawet niektóre z Jego dzieł nie są właściwie wykorzystane. Deszcz pada przecież nie tylko na suchą ziemię, lecz również na rzeki, morza i oceany, które i tak mają dość wody. To ten sam dobry i szczodry Bóg posyła deszcz, jak również i te broszurki. Bądźmy więc wdzięczni, że posiadamy te chwalebne przywileje, bez względu czy widzimy rezultaty naszej pracy, czy też nie.

Pycha nie będzie miała pragnienia rozpowszechniania literatury, raczej będzie szukała sposobności, które zwrócą na nią uwagę. Pokora na odwrót powie: „Chociaż nie widzę rezultatów, to jednak wierzę, że praca moja nie jest daremna w Panu. Będę nadal służyć Jemu wierząc, że Pan w Swej opatrzności odpowiednio pokieruje moimi wysiłkami. Ja służę Panu, którego miłuję, a nie zależy mi na mojej osobie i na moim uznaniu”.

Jest jeszcze jeden powód, dla którego pycha pozbawi nas wielu sposobności do służby, a mianowicie, ponieważ Pan wie, że posiadasz pychę, to nie może dać ci żadnych zaszczytniejszych sposobności, gdyż one uczyniłyby cię nadętym i okazałyby się wielce szkodliwymi dla ciebie. Pan wysunie raczej brata, który chociaż nie posiada tak wiele naturalnych zdolności jak ty, lecz posiada pokorę, która umożliwi mu wykonać tę ważną pracę ku Pańskiej chwale. Drodzy bracia, jeżeli dozwolimy, by pycha zamieszkała w naszym sercu, to Bóg nie tylko, że nie da nam innych sposobności do służby, lecz odejmie i te, jakie posiadamy.

Następnie starajmy się być także pomocnymi innym pod tym względem, szczególnie braciom starszym i pielgrzymom. Nie podchodźmy do brata starszego ze słowami: „O bracie, jaki to był wspaniały wykład. Już dawno nie słyszałem podobnego”. Wiem, że nie zdajesz sobie sprawy, że w ten sposób przyczyniasz się do upadku brata. Zamiast tego możesz przecież powiedzieć: „Cieszę się, że upodobało się użyć cię do tej czy innej służby”. Po jednym z moich wykładów brat B. tak powiedział do mnie: „Raduję się, że Pan przysłał nam tak dobry wykład przez takie stare próchno, jakim ty jesteś”. Wyraźmy się raczej podobnie, aniżeli za bardzo pochlebnie. Widzimy więc, że przez pychę możemy utracić wiele sposobności, natomiast posiadając pokorę otrzymamy obfite błogosławieństwa ze wszystkich naszych sposobności i zauważymy, że będą się one stale pomnażać. Jest to pięknie wyrażone przez Salomona: „Pycha prowadzi człowieka do poniżenia, ale pokorny duchem dostępuje chwały” (Przypowieści Salomonowe rozdział 29 werset 23).