Jedenaste – Słowo Boże oświadcza, że pycha jest jakoby wielką barierą odgradzającą nas od łaski Bożej i od łaski Jego ludu, podczas gdy pokora będzie nam ją zjednywać. Jest to pięknie wyrażone przez proroka: „Bo tak mówi on najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności, a święte jest imię jego: Ja, który mieszkam na wysokości na miejscu świętem, mieszkam i z tym, który jest skruszonego i uniżonego ducha, ożywiając ducha pokornych, ożywiając serce skruszonych” – Izajasza rozdział 57 werset 15.

Widzimy więc, że te dzieci Boże, które uprawiają pychę w swych sercach, nie mogą cieszyć się taką społecznością z Bogiem, jaką mogliby, gdyby byli pokorni. To samo jest prawdziwym pomiędzy ludem Bożym. Jeżeli posiadasz pychę w swoim sercu, to ona będzie cię ciągle tak podbudzać do różnych wystąpień, że nie będziesz mógł cieszyć się społecznością z braćmi.

Dwunaste – Ponadto jest to niemożliwym miłować tak samo pysznych jak i pokornych. Wiemy o tym z własnego doświadczenia. Jeżeli spotkamy brata, który jest bardzo wrażliwy na punkcie pychy, to nigdy nie można być z nim za ostrożnym. Taki myśli za wiele o sobie, dlatego ciągle narzeka na niewłaściwe obchodzenie się z nim przez innych. Nie pragniemy więc przebywać w jego towarzystwie, ponieważ ciągle obawiamy się, że możemy powiedzieć coś takiego, co go zaraz obrazi, więc najlepszym, co możemy uczynić dla jego dobra, to go unikać. Często słyszymy skargi takich, że nie są traktowani tak jak inni, lecz rozumiemy, że musimy uczynić różnicę, bo jeżeli brat nie znajduje się w odpowiednim stanie, byśmy mogli mu pomóc, to nie powinniśmy mu się narzucać, ponieważ przez to moglibyśmy wyrządzić mu szkodę. Pycha sprowadza także wiele smutku i niezadowolenia, w pokorze zaś tkwi źródło wielu radości.

Drodzy bracia, miłuję was bardzo i dlatego, jeślibym widział w was pychę i grożące wam niebezpieczeństwo z tego powodu, nie mógłbym się czuć dobrze. Spodziewam się także, że gdybyście wy zauważyli we mnie pychę, to na pewno zasmuciłoby was. Wiem, że miłujemy się wzajemnie i dlatego nie będziemy chcieli wzajemnie się zasmucać. Postępujmy drogą pokory, która przyniesie radość nam i naszym braciom i naśladujmy w pokorze naszego Mistrza.

Trzynaste – Następnie pycha prowadzi nas do coraz ściślejszej harmonii z duchem świata, a z drugiej strony nic tak szybko i skutecznie nie oddzieli nas od świata jak duch pokory.

Przybytek na puszczy był na rozkaz Boży zbudowany przez Mojżesza tak, że brama zawsze musiała być zwrócona ku wschodniej stronie a przybytek ku stronie zachodniej, bez względu na położenie terenu. Zauważmy więc, że najwyższy kapłan wchodząc do miejsca najświętszego szedł w przeciwnym kierunku od tego, w którym obraca się ziemia. Podobnie i my możemy wejść do antytypicznego miejsca najświętszego, do samego nieba, jedynie przez naśladowanie naszego Mistrza, co jest w przeciwieństwie do dróg tego świata. Jeżeli zaś rozwijamy ducha pychy, to on będzie podążał za światem, który przecież poważa pychę i uważa ją za cnotę, jak mówi o tym prorok Malachiasz: „Owszem, pyszne mamy za błogosławione, ponieważ ci się budują, którzy czynią nieprawość, a którzy kuszą Boga, zachowani bywają” (w rozdziale 3 wersecie 15). Pan zaś pochwala pokorę i pokazuje jej wartość: „Błogosławieni ubodzy w duchu” – cisi i pokornego serca (ewangelia Mateusza rozdział 5).

Czternaste – Ogólnie rozróżniamy dwa rodzaje pychy: jedna to poczucie własnej godności, druga to pragnienie, by inni posiadali o nas dobrą opinię. Kto będzie pokornym, będzie jeszcze Bogu wdzięcznym za to, że dał mu dobry dom rodzinny, w którym otrzymał odpowiednie wyszkolenie i dlatego obecnie posiada wiele dobrych zalet, a także że posiada wiele różnych przywilejów itd. Pycha natomiast będzie pobudzać do myślenia, że jesteśmy bardziej ważni niż wszyscy inni i że wszyscy czynią pomyłki, ale nie my, ponieważ my odpowiednio siebie cenimy.

Odnosząc się więc do naszego tekstu podstawowego, czy myślicie, że Pismo mówi o tym na próżno? Czyż pycha nie musi być okropną rzeczą, skoro Biblia tyle mówi przeciw niej i czy pokora nie musi być chwalebną cnotą, jeśli Biblia zawiera tyle wzmianek o niej i zachęca, aby dążyć do jej wyrobienia?

Drodzy bracia, niech Bóg w bogactwie Swej łaski dopomoże wam i mnie do pamiętania o tym, że każda lekcja w naszym codziennym życiu będzie dotyczyć pokory, dzięki której będziemy mogli w końcu okazać się godnymi otrzymania tego najwyższego miejsca we wszechświecie – współdziedzictwa z Panem naszym Jezusem Chrystusem. Amen.”

Życzymy wszystkim błogosławieństwa Bożego z tych minionych rozważań.

To, oraz inne kazania br. Bartona można znaleźć w książce – „Echa Pielgrzyma”