Biblia w taki lub inny sposób, w swych doktrynach, przykazaniach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach i typach, w każdej z ksiąg wskazuje na Jezusa, Mesjasza (Chrystusa), w którym skupia się wielki Boski Plan Zbawienia, zarówno Kościoła, jak i świata. Ponieważ w istocie tych świadectw jest bardzo wiele, podamy tylko niektóre z nich.

W 2 Samuelowej jest On owym Potężnym Wojownikiem:

Co prawda w celu wskazania, że Chrystus jest pokazany także w 2 Samuelowej moglibyśmy się po prostu odwołać do poprzedniego odcinka, gdzie wskazaliśmy, iż Dawid przedstawia Chrystusa (Głowę i Ciało) – i stwierdzić, że Dawid jest także obecny w 2 Samuelowej, więc i ona jest księgą Mesjańską, ale korzystając z okazji, wskażemy to samo z innego punktu widzenia.

Imię Dawid to w języku hebrajskim דָּוִד – „David”, co dosłownie znaczy „umiłowany”. Czy mamy wyjaśnienie w Piśmie Świętym kto jest owym „umiłowanym”, który jest przedstawiony w Dawidzie?

Owszem, wynika to wprost np. z ewangelii Mateusza rozdziału 3 wersetu 17, gdzie jest mowa o Jezusie: „Rozległ się też głos z nieba: ‚On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem’”.

Podobną informację mamy w Efezjan rozdziale 1 wersecie 6: „(5) On przeznaczył nas, abyśmy się stali Jego przybranymi dziećmi przez Jezusa Chrystusa. Takie było upodobanie Jego woli, (6) aby był uwielbiony majestat Jego łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” – w Chrystusie.

Przy czym nie tylko sam Jezus – Głowa jest umiłowanym, lecz także Jego Ciało, z którym razem stanowią Chrystusa:

• 1 Tesaloniczan rozdział 1 werset 4: „Wiecie, bracia umiłowani przez Boga, że On was wybrał”;
• Kolosan rozdział 3 werset 12: „Jako wybrańcy Boga – święci i umiłowani – okryjcie się głębokim miłosierdziem, łagodnością, pokorą, delikatnością, cierpliwością”;
• 2 Tesaloniczan rozdział 2 werset 13: „Bracia, umiłowani przez Pana! Powinniśmy dziękować Bogu zawsze za was wszystkich, za to, że wybrał was jako pierwszych, aby was zbawić przez uświęcenie w Duchu i wiarę w prawdę”, itd.

O Kościele (Ciele Chrystusa) jest także powiedziane jako o Dawidzie w Izajasza rozdziale 55 wersecie 3: „Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, słuchajcie, a ocalicie swoje życie! Zawrę z wami wieczne przymierze, wypełniając wobec was obietnice łaskawości dane Dawidowi, które są wiarygodne” – skoro bowiem Bóg mówi, że wypełni wobec nich obietnice dane Dawidowi – to znaczy, że oni są antytypicznym Dawidem, tym, któremu zostały dane owe obietnice.

Kolejne wersety tego proroctwa mówią: „(4) Jak ustanowiłem go [Dawida] świadkiem dla ludów, przywódcą dla ludów i rozkazodawcą, (5) tak ty przywołasz nieznany sobie naród, a narody, które ciebie nie znały, przybiegną do ciebie przez wzgląd na PANA, twojego Boga, Świętego Izraela, który ciebie wsławił” – i rzeczywiście Dawid był takim przywódcą – królem. Z tym, że w 2 Samuelowej jest opisane wiele walk, jakie prowadził jako król na rzecz Izraela – ludu Bożego.

Innymi słowy – w 2 Samuelowej Chrystus jest pokazany jako potężny wojownik, prowadzący święte walki na rzecz Boga, prawdy i ludu Bożego, zarządzając sprawami „Królestwa Zarodkowego”, albo „Królestwa Wojującego”. Jest Boskim wykonawcą i wojownikiem. Przy czym w 1 Samuelowej Dawid nie był opisany w swoich działaniach jako król Izraela – królem dla Izraela – dla ludu Bożego – był ktoś inny: Saul – początkowo „pomazaniec Pański”, który jednak przez niewierność utracił łaskę u Boga, wodzowie „nominalnego” Kościoła – którzy choć początkowo byli częścią „Ciała Chrystusa”, utracili swoje „korony”; wodzowie „Kościoła” tylko z nazwy chrześcijańskiego – czyli opisane wydarzenia przedstawiają w typie te działania Chrystusa, które wykonywał On w stosunku, w łączności z nominalnym ludem Bożym. Natomiast w 2 Samuelowej Dawid jest i wojownikiem i królem Izraela – ludu Bożego, więc opisane w typie wydarzenia przedstawiają te działania Chrystusa, które wykonywał On w stosunku, w łączności, z prawdziwym ludem Bożym.

A to, że Jezus jest pokazany w Biblii jako Wierny i Prawdziwy Wojownik, Głównodowodzący wojsk Boga, idący naprzód w słownej walce z obosiecznym mieczem, wychodzącym z Jego ust (czyli z prawdą na tematy świeckie i religijne), za sobą mając armie, włączające też członków Jego Ciała, jest oczywiste np. z Objawienia rozdziału 19 wersetów 11-19: „(11) Zobaczyłem otwarte niebo. Stał tam biały koń. Siedział na nim Ten, którego imię brzmi Wierny i Prawdziwy — bo sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy. (12) Jego oczy przypominały płomień ognia. Głowę zdobiły liczne diademy. Miał też wypisane imię, nieznane nikomu poza Nim samym. (13) Ubrany był w szatę skąpaną we krwi. Na imię miał: Słowo Boga. (14) Podążały za Nim zastępy nieba — na białych koniach, ubrane w czysty, biały bisior. (15) Z Jego ust wychodził ostry miecz. To nim podbije narody! Sam żelaznym berłem będzie nimi rządził. Osobiście też wygniecie w tłoczni wino płomiennego gniewu Wszechmocnego Boga. (16) A na szacie oraz na biodrze wypisany miał tytuł: Król królów i Pan panów. (17) Patrzę dalej. W słońcu stał anioł. Swoim donośnym głosem wezwał wszystkie ptaki lecące środkiem nieba: Chodźcie! Zbierzcie się na wielką ucztę przygotowaną przez Boga. (18) Będziecie jeść zwłoki królów, wodzów, mocarzy, koni i ich jeźdźców, wszystkich wolnych i niewolników, małych oraz wielkich. (19) Wtedy zobaczyłem bestię, królów ziemi oraz ich wojska, zebrane, by stoczyć walkę z Tym, który siedzi na koniu, oraz z Jego wojskiem”.