Biblia w taki lub inny sposób, w swych doktrynach, przykazaniach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach i typach, w każdej z ksiąg wskazuje na Jezusa, Mesjasza (Chrystusa), w którym skupia się wielki Boski Plan Zbawienia, zarówno Kościoła, jak i świata. Ponieważ w istocie tych świadectw jest bardzo wiele, podamy tylko niektóre z nich.

W 3 Mojżeszowej jest On Ofiarą Pojednania (Ofiarą Przebłagalną składaną w Dniu Pojednania):

3 Mojżeszowa rozdział 16 werset 6:

• Biblia Ewangeliczna: „Następnie Aaron przyprowadzi cielca na ofiarę za własny grzech i dokona przebłagania za siebie i za swój dom”.
• Biblia Tysiąclecia: „Potem Aaron przyprowadzi cielca na ofiarę przebłagalną za siebie samego i dokona przebłagania za siebie i za swój dom”.

1 Jana rozdział 4 werset 10:

• Biblia Ewangeliczna: „W tym wyraziła się miłość, że nie my pokochaliśmy Boga, lecz że On nas pokochał i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”.
• Biblia Tysiąclecia: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”.

Hebrajczyków rozdział 7 werset 27:

• Biblia Ewangeliczna: „(26) Taki właśnie potrzebny był nam Arcykapłan: święty, niewinny, niesplamiony, odłączony od grzeszników i wyniesiony ponad niebo. (27) Taki, który nie musi codziennie, jak inni arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a następnie za grzechy ludu. On uczynił to raz na zawsze, gdy złożył w ofierze samego siebie”.
• Biblia Tysiąclecia: „(26) Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, (27) takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie”.

Tak więc widać, że Biblia utożsamia cielca, którego ofiarował Arcykapłan z Jezusem (a także i samego Arcykapłana z Jezusem – konkretnie: Arcykapłan Aaron reprezentuje (jest typem) naszego Pana jako Nowe Stworzenie, a cielec reprezentuje (jest typem) Jego człowieczeństwo), który ofiarował cielca na ofiarę przebłagalną „za siebie i za swój dom”. Przy czym – On sam nie popełnił żadnego grzechu, był „niewinny, nieskalany, oddzielony od grzeszników” – słowa „za siebie” muszą więc odnosić się do Chrystusa jako Głowy i Ciała – i do grzechów tych, którzy byli „Jego Ciałem”, którzy byli „Królewskim Kapłaństwem” (1 Piotra rozdział 2 werset 9: „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, by rozgłaszać wspaniałość Tego, który was wyrwał z ciemności i wprowadził w swoje zachwycające światło”).

Słowa „za swój dom” odnoszą się natomiast do Lewitów, gdyż to dla nich cielec był również ofiarowany jako ofiara za grzech – o tym mówi 4 Mojżeszowa rozdział 8 werset 12: „(12) Lewici z kolei położą swoje ręce na głowach cielców. Kiedy to uczynią, złożysz PANU jednego cielca na ofiarę za grzech, a drugiego w ofierze całopalnej, dla dokonania przebłagania za Lewitów” – oni początkowo też uczestniczyli w owym „wysokim/niebiańskim powołaniu”, stając się „Nowymi Stworzeniami”, lecz „utracili swe korony” i przywilej bycia tymi „królewskimi kapłanami”, swój przywilej należenia do „Jego Ciała”, w wyniku swej częściowej niewierności. Niemniej po swym oczyszczeniu wykonywali oni wiele dobrego na rzecz Pana i innych – i ich służba (służba chwalebna, lecz niższego rzędu niż służba kapłanów) jest w Biblii pokazana w służbie Lewitów (więcej na ich temat opisujemy w serii „Streszczenie ogólnych uwag o Wielkiej Kompanii”).

(Nawiasem mówiąc, później Biblia ukazuje ofiarę „za grzech ludu” – 3 Mojżeszowa rozdział 16 werset 15: „Następnie kapłan złoży kozła w ofierze za grzech ludu, wniesie jego krew poza zasłonę i uczyni z tą krwią podobnie jak uczynił z krwią cielca, to znaczy pokropi nią nad pokrywą przebłagania oraz przed pokrywą” – czyli zajmowanie się „niewybranymi”, o czym piszemy w pozostałych naszych seriach, ale to już inny temat).