Bynajmniej nie jeden, lecz wielu żydowskich rabinów próbowało i nadal próbuje przedstawić żydowskie wyobrażenie o Jezusie. Mówią o Nim jak najlepiej, jako o wielkim nauczycielu, który wypowiadał wspaniałe prawdy, niezrozumiane w czasach, w jakich żył tu, na ziemi. W ten sposób starają się wytłumaczyć opozycję, jaką wywołał i która to doprowadziła do Jego śmierci. Po cóż proponować im, aby przyznali cokolwiek ponad to? Po cóż podejmować starania, by uwierzyli w niedorzeczność będącą w sprzeczności ze słowami wypowiedzianymi przez samego Mistrza? Owa niedorzeczność, owa nieprawda [opisywana w poprzednich odcinkach tego artykułu/przypis redaktora], działa na Żyda podobnie jak środek wymiotny i sprawia, że całkowicie odrzuca on Jezusa z Nazaretu. Przeciwnie, prawdziwe przedstawienie twierdzeń Jezusa, tak jak on oraz jego Apostołowie je wypowiedzieli, bez wątpienia uczyniłoby je podobnie nieobraźliwym dla Żydów jak dla Niemców, Włochów czy Brytyjczyków. Przypuśćmy na przykład, że powiedzielibyśmy mu prawdę w następujący sposób:

Twoje Pismo Święte naucza, że twój naród zostanie użyty przez Boga jako Jego narzędzie do rozdzielania wszystkim narodom Boskiej łaski. Zgadzasz się, że Mojżesz nie był owym wielkim przywódcą, zamierzonym do spełnienia tego, ponieważ on umarł nie dokonawszy tego dzieła. On sam wskazał na przyjście większego Proroka, większego Nauczyciela i większego Zakonodawcy – na Pośrednika większego przymierza. O tym większym przymierzu wspominali twoi prorocy jako o „Nowym Przymierzu”, które Bóg zawrze z wami, „po tych dniach, mówi Pan” – Jeremiasza rozdział 31 wersety 31-34 („(31) Oto idą dni — oświadcza PAN — gdy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. (32) Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z Egiptu. Tamto przymierze ze Mną oni zerwali, chociaż Ja byłem ich panem — oświadcza PAN. (33) Teraz jednak zawrę z domem Izraela takie przymierze — oświadcza PAN: Moje Prawo włożę w ich wnętrza i wypiszę je na ich sercach. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. (34) I już nie będą nawzajem pouczać się i zachęcać: Poznajcie PANA! Wszyscy oni bowiem znać Mnie będą, od najmniejszego do największego — oświadcza PAN — ponieważ odpuszczę ich winę, a ich grzechu już nie wspomnę”). Prawo Nowego Przymierza będzie zapisane na twoim sercu, zamiast na kamiennych tablicach. Czy to nie znaczy, że antytyp Mojżesza (Prorok większy od niego) będzie niezmiernie wielki? Zajrzyj też do twojego Proroka – Króla Dawida i twojego mądrego Króla Salomona. Przypomnij sobie proroctwa mówiące, że Mesjasz wyjdzie z tej linii, ale że będzie o wiele większy niż Dawid czy Salomon. Wskaż także Żydowi fakt, iż Melchizedek był jednocześnie kapłanem oraz królem, i że Bóg o nim oznajmił: „PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty (Mesjaszu) jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka” (Psalm 110 werset 4) – królującym kapłanem.

Żyd nie będzie miał jakiejkolwiek trudności w zidentyfikowaniu Mesjasza w antytypie – owego większego, chwalebniejszego Proroka, Kapłana i Króla, oraz w zrozumieniu że wszystkie te wspaniałe Żydowskie jednostki z przeszłości zaledwie zapowiadały (lub były typem) Mesjasza w chwale. Jeśli wtedy zwrócimy mu uwagę na proroctwo Daniela (rozdział 12 werset 1: „W tym czasie powstanie Michał, wielki książę, który wstawia się za synami twego ludu. Nastanie czas ucisku, jakiego nie było, odkąd narody zaczęły istnieć aż do tego czasu. W tym czasie twój lud zostanie wybawiony, każdy, kto znajdzie się zapisany w księdze”), to będzie gotowy utożsamiać to proroctwo z tym samym Mesjaszem. Dobrowolnie przyzna, że musi On być bardzo wielki, skoro jest nazwany „takim jakim jest Bóg” – „podobnym do Boga” (dokładnie takie jest bowiem znaczenie imienia „Michał” – מִיכָאֵל). Przywołaj mu na uwagę także proroctwo Daniela (rozdział 7 wersety 13 i 14; „(13) Patrzyłem i widziałem w widzeniu nocnym: Oto z obłokami nieba przybywa jakby Syn Człowieczy, przychodzi do Przedwiecznego i prowadzą Go przed Niego. (14) I dano Mu panowanie, chwałę i królowanie: będą Mu służyły wszystkie ludy, narody i języki. Jego panowanie będzie wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królowanie – królowaniem, które nie ulegnie zagładzie”), w którym Mesjasz jest przedstawiony jako obejmujący swe królestwo przy końcu czasów pogan.

Wszystkie te rzeczy umysł Żyda jest w stanie zrozumieć, a gdy zrozumie – raduje się nimi. Przedstawione tu świadectwo przynosi im nową nadzieję i nową odwagę. Gdyby więc owe błędy, tego „tak zwanego” chrześcijaństwa, zostały usunięte, wówczas rzeczywiście bardzo prostą sprawą byłoby pokazanie Żydowi, że Jezus, ów wielki Nauczyciel z przeszłości, który umarł, nie umarł przypadkowo, lecz zgodnie z Boskim zamierzeniem. A także, że jego śmierć była wynikiem uprzedniego Boskiego postanowienia, jako niezbędna dla odpuszczenia grzechu Adamowego i uwolnienia całej ludzkiej rasy spod wyroku śmierci. Z pewnością nie byłoby dla Żyda trudnym spojrzenie na tę ofiarę jako na antytyp już wcześniej zapowiadany przez ofiarę za grzech, składaną w ich Dniu Pojednania oraz uznanie, że bez pojednania za grzech na tak olbrzymią skalę, Mesjasz nie mógłby błogosławić rasy grzeszników.

Żyd ma wyczulony zmysł sprawiedliwości i jest w stanie zrozumieć, że:

1. Bóg wydawszy wyrok śmierci na grzesznika, nie mógł odwołać własnej decyzji;
2. Mógłby również zrozumieć, że nauka Zakonu – „oko za oko, ząb za ząb”, wskazuje, że odkupienie grzesznika wymagałoby ludzkiego życia za ludzkie życie – śmierci świętej jednostki jako ceny odkupienia za naszego ojca Adama i jego rasę, która poprzez niego utraciła swe prawa życiowe.

[Przypis redaktora: niedawno miałem przyjemność rozmawiać na ten temat z pewnym Żydem, który bardzo słusznie stwierdził: co to za ofiara, która się nie spaliła, lecz zeszła z ołtarza? – tak bowiem przedstawia tę sprawę „tak zwane” chrześcijaństwo, lecz jest to część owej opisanej uprzednio niedorzeczności zaciemniającej prawdziwy obraz rzeczy].