Piąte – Pycha obraża się najmniejszą rzeczą. Ten, kto posiada pychę w swym sercu, często się skarży, że gdy rozmawia z braćmi, to niektórzy z nich odwracają się od niego, albo myśli o sobie, że może usłużyć takim samym dobrym wykładem jak ktokolwiek inny, albo żali się, że bracia nie odwiedzają go, chociaż już dość długo mieszka w tym mieście. Pokora nie będzie się tak wyrażać. Ona wie, że takie rzeczy należy przeoczać. Uczucie to jest pięknie wyrażone przez Psalmistę: „(31) Wysławiać będę pieśnią imię Boże I dziękczynieniem będę je uwielbiał. (32) A będzie to milsze Panu niż wół, Niż byk z rogami i racicami. (33) Niechaj ujrzą to pokorni i rozradują się! O, wy, co szukacie Boga, niech ożyje serce wasze!” (Psalm 69 wersety 31-33). Psalmista Dawid spogląda w przyszłość i widzi zmianę dyspensacji (wieku w Boskim planie, sposobu postępowania Boga – z Wieku Żydowskiego, w którym łaska była skierowana szczególnie dla Żydów, na Wiek Ewangelii – gdy została rozszerzona o pogan – szerzej na ten temat będziemy niedługo zajmowali się w naszej serii o światach i wiekach Biblijnych/przypis nasz). Wiarą widzi Wiek Ewangelii, gdy Pan będzie bardziej zadowolony z pokornego ducha, aniżeli z ofiar wołów i cielców. Lecz drodzy bracia, jedynie pokorni mogą się w ten sposób wyrazić. Pycha powiedziałaby: „Czy przez to chcesz powiedzieć, że może być coś lepszego od tych ofiar? Zapewniam cię, że nie ma. My nie mylimy się pod tym względem”. Ale pokorne serce powie: „Cieszę się, że jest tu mowa o nowej dyspensacji, w której nie będzie już tych ceremonii, ale wierzący widzieć będą lepsze rzeczy”.

Drodzy bracia, podobnie może być z nami. Jeżeli na tej konwencji otrzymałeś na przykład gorsze mieszkanie, aniżeli się spodziewałeś, to jeżeli posiadasz pychę, będziesz czuł się bardzo źle, lecz jeżeli jesteś napełniony pokorą, to będziesz się cieszył, że inny brat otrzymał za to lepsze mieszkanie. To będzie prawdziwym we wszystkich naszych doświadczeniach. Posiadający ducha pokory, jeżeli zostanie potraktowany nieuprzejmie, to powie: „Cieszę się, że to spotkało mnie a nie kogoś innego, kto nie mógłby tego znieść, lecz dzięki Panu ja nie wzruszam się takimi rzeczami”. Pan dopuści, żebyśmy znajdowali się w różnych doświadczeniach i gdy one przyjdą na nas, to radujemy się z nich. Jeżeli zaś przyjdzie na ciebie coś, co cię poniży, to nie gniewaj się, lecz powiedz: „Cieszę się, że to stare ciało otrzymało takie uderzenie i mam nadzieję, że dostanie jeszcze więcej”. Nauczmy się trzymać nasze ciała w poddaniu.

Szóste – Nie myślmy, że ci, którzy objawiają wielką miarę pychy, doszli do tego stanu w jednej chwili. Dochodzą oni do niej stopniowo przez uprawianie pychy w małych formach, aż z czasem stanie się ona takim olbrzymim potworem, że niemożliwością będzie się jej pozbyć. Przypomnę tu wam jedno wydarzenie. Kiedyś jeden z naszych braci był na zebraniu pewnej denominacji i siedział przy nim ktoś, kto został powołany do modlitwy. Człowiek ten modlił się bardzo pięknie, a gdy usiadł zwrócił się do naszego brata ze słowami: „Powiedz mi, czy słyszałeś kiedykolwiek lepszą modlitwę od mojej?” Pycha może nie zawsze jest tak otwartą, jak w tym wypadku, zawsze jednak prowadzi do różnych niedorzeczności.

Obecnie chciałbym zwrócić waszą uwagę na początkowe wiersze trzeciego rozdziału drugiego listu św. Pawła do Tymoteusza. Apostoł mówi tam o ostatecznych dniach. Czy myślicie, że te różne określenia zostały napisane bez jakiejś przewodniej myśli? O nie, jeżeli zwrócicie pilną uwagę na nie, to spostrzeżecie, że zachowany w nich jest piękny porządek, że jedna rzecz prowadzi konsekwentnie do drugiej i tak: samolubstwo prowadzi do pychy, pycha prowadzi do bluźnierstwa. Zauważmy – czasem możemy powiedzieć coś, co nie będzie w harmonii ze Słowem Bożym i jeżeli posiadamy pychę, to nie odwołamy tego, lecz nadal będziemy upierali się przy swoim zrozumieniu. Następnie apostoł mówi: „Rodzicom nieposłuszni” – dochodzimy więc do tego, że pycha prowadzi do braku poważania rodziców i innych osób.