W Biblii występują nawet pieśni miłosne. Psalm 45 jest wspaniałą ilustracją czystych pieśni miłości Hebrajczyków, którym całkowicie nieznana jest nieprzyzwoitość i grubiaństwo. Największą ze wszystkich pieśni miłości, biblijnych i pozabiblijnych, jest Pieśń nad Pieśniami: „Pieśń najprzedniejsza z pieśni Salomonowych”. Nawet w swej literze wyraża ona najbardziej szlachetne cechy prawdziwej ludzkiej miłości między zaręczonymi kochankami przeciwnych płci. Nie ma tu nic nieprzyzwoitego, nic ordynarnego, nic sprośnego. Mamy tu wierność ślubom zaręczynowym, stałość uczuć wobec nieobecnego kochanka i żarliwe uczucie do umiłowanego przyszłego współmałżonka.

W całym tym poemacie gęsto rozsiane są wszelkiego rodzaju figury retoryczne: jest on piękny w najlepszym znaczeniu tego słowa. Ten cudowny poemat miłości staje się jeszcze większy, jeśli będziemy pamiętali, iż jest on proroctwem o miłości i zaręczynach Chrystusa i Kościoła. Tylko z tego punktu widzenia jego najszlachetniejsze poetyckie wzloty uczuć jawią się w swych prawdziwych kolorach.

Niemal wszystkie prorocze pisma Starego Testamentu są w formie poezji. Jest od tego kilka wyjątków, takich jak Izajasza rozdziały 36-39 oraz niektóre rozdziały u Jeremiasza, Ezechiela i Daniela. W przeważającej mierze jednak proroctwo biblijne ubrane jest w szatę poetycką. A cóż to za poezja! Mówiliśmy już o Psalmach, które są proroctwami, jako ilustracji liryki, oraz o Izajaszu, który jest głównie proroctwem, jako ilustracji rapsodu. Jednak także i pozostali prorocy przejawiają te cechy. Amos i Micheasz prawie dorównują Izajaszowi poetycką mocą i finałem. Także pozostali z mniejszych proroków, łącznie z Malachiaszem, który choć ostatni, wcale nie jest najmniejszym z proroków z punktu widzenia poetyckiej mocy i finału, przejawiają cuda poetyckiego uniesienia.

Na szczególny nacisk zasługuje tutaj fakt, że cała poezja Biblii nosi cechę proroctwa w poetyckiej formie. Jest to prawdziwe nie tylko w odniesieniu do poezji Ijoba, Psalmów, Izajasza i wszystkich pozostałych proroków, lecz także w odniesieniu do pieśni Jakuba, Balaama, Mojżesza, Debory, Anny, Chuldy, Zachariasza, Marii i innych pieśni wplecionych w historyczne księgi Biblii. Dotyczy to nie tylko wyżej wspomnianej poezji, lecz także poezji mądrości z Przypowieści i Kaznodziei, ponieważ Przypowieści Salomona w głównej mierze obrazują, przedstawiają nauki okresu tysiącletniego Królestwa Chrystusowego na temat zasad etycznych i społecznych jakie będą wówczas obowiązywać, natomiast Kaznodzieja przedstawia różnego rodzaju naturalne problemy, tak jak widzieli je Starożytni Godni, czyli Święci Starego Testamentu, rozważając kwestię istnienia.