Rozpoczynamy dziś nową serię – z przedstawionego w poprzednich seriach w ogólnym zarysie Boskiego Planu widać, że zamiarem Boga wobec ludzkości jest restytucja, czyli przywrócenie człowieka do stanu pierwotnej doskonałości i chwały utraconej w Edenie. Najsilniejszy i decydujący dowód odnoszący się do tego przedmiotu najlepiej może być zrozumiany wtedy, gdy doceni się w pełni zasięg i charakter Okupu. Przepowiedziana przez apostołów i proroków restytucja musi nastąpić po złożeniu Okupu jako sprawiedliwy i logiczny bieg wydarzeń. Boska metoda zapewnienia Okupu wymaga, aby cała ludzkość, z wyjątkiem dobrowolnie odrzucających zbawczą moc Wielkiego Wyzwoliciela, była uwolniona od pierwotnej kary, “niewoli skażenia” – śmierci. W przeciwnym bowiem wypadku okup nie byłby wystarczający dla wszystkich.

Rozumowanie Pawła na ten temat jest zupełnie jasne i dobitne. Mówi on (w Rzymian rozdziale 14 wersecie 9): „Po to przecież Chrystus umarł i zmartwychwstał, aby się stać Panem tak żywych, jak i umarłych [aby sprawować nad nimi władzę]”. To znaczy, że celem śmierci i zmartwychwstania naszego Pana nie było jedynie błogosławienie, rządzenie i przywrócenie do stanu pierwotnej doskonałości wyłącznie żyjących ludzi i panowanie nad nimi, lecz otrzymanie władzy, czyli zupełnego panowania, nad umarłymi, tak jak nad żywymi. Zapewni to zarówno jednym, jak i drugim, dobrodziejstwa wynikające z Jego okupu. [Na marginesie – można dopatrzeć się tutaj także dodatkowego, szerszego znaczenia słów apostoła, mianowicie, iż cały rodzaj ludzki objęty jest wyrażeniem “umarli”, bowiem z Boskiego punktu widzenia cała ludzkość, znajdując się pod wyrokiem śmierci, jest traktowana tak, jak gdyby już umarła (ewangelia Mateusza rozdział 8 werset 22: „Ale Jezus odparł: ‘Pójdź za Mną, a umarli niech grzebią swoich umarłych’”), dlatego określenie “żywi” stosowałoby się do istot nie należących do rodziny ludzkiej – do takich, które nie utraciły swego życia – do aniołów]

Jezus “siebie samego złożył jako okup [równoważną cenę] za wszystkich” (1 Tymoteusza rozdział 2 werset 6), dlatego, aby mógł wszystkich błogosławić i dać każdemu człowiekowi możliwość osobistej próby w celu uzyskania życia. Dowodzenie, że On dał “Okup za wszystkich” i jednocześnie twierdzenie, że tylko garstka odkupionych otrzyma jakieś dobrodziejstwo wypływające z niego, jest absurdem. Taki pogląd wskazywałby, iż Bóg zaaprobowawszy cenę Okupu, niesprawiedliwie odmówił uwolnienia odkupionych lub że Pan, po odkupieniu wszystkich, albo nie był w stanie, albo nie chciał wykonać Swego pierwotnie podjętego życzliwego zamierzenia.

Niezmienność Bożych planów, o której czytamy np. w:

• Izajasza rozdziale 55 wersecie 11: „tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust. Nie wraca do Mnie próżno, lecz wykonuje to, czego pragnę, i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem”, czy
• Izajasza rozdziale 46 wersetach 9-11: „(9) Wspomnijcie odległą przeszłość! To Ja jestem Bogiem i oprócz Mnie nie ma innego! Nie ma nikogo podobnego do Mnie. (10) Ja od początku zapowiadałem przyszłość i z dawien dawna to, czego jeszcze nie było. Mówię, a plan mój się urzeczywistnia i całkowicie moją wolę wypełniam. (11) Przywołuję ze wschodu drapieżnego ptaka, z daleka wzywam tego, który plan mój spełnia. Jeśli coś powiedziałem, tak się stanie. Jeśli coś postanowiłem, tak będzie uczynione”,

nie mniej niż doskonałość Boskiej sprawiedliwości i miłości, odrzuca i sprzeciwia się takiej myśli. Zapewnia nas też, że pierwotny, łaskawy plan, którego podstawą jest “Okup za wszystkich”, będzie zrealizowany w Boskim “właściwym czasie”, przynosząc wiernym wyznawcom błogosławieństwo uwolnienia spod potępienia Adamowego oraz możliwość ponownego otrzymania praw i swobód synów Bożych, jakimi cieszono się przed popełnieniem grzechu i wydaniem wyroku.