Prorok Daniel, jak wskazują cytowane w poprzednim odcinku wersety (Daniela rozdział 12 wersety 1, 4 i 10: “Danielu, zamknij te słowa i zapieczętuj księgę aż do czasu końca. Wielu będzie [wtedy] biegać tu i tam i wzrośnie POZNANIE [a nie zdolność]”; “nikt z niezbożnych nie zrozumie, ale mądrzy zrozumieją”; “nastanie czas takiego ucisku, jakiego nie było odkąd istnieją narody, aż do owego czasu”), łączy wzrost wiedzy z czasem ucisku.

Wiedza powoduje ucisk z powodu deprawacji ludzkości. Wzrastające poznanie nie tylko dało światu wspaniałe urządzenia oszczędzające pracę i sprawiające wygodę, lecz doprowadziło także do wzrostu znaczenia medycyny. Dzięki niej przedłużono życie tysiącom ludzi. Wiedza oświeciła ludzkość do tego stopnia, że ludzka rzeźnia, wojna, staje się mniej popularna. Tym samym i dalsze tysiące zachowały życie, pomnażając rodzaj ludzki, którego przyrost w żadnym okresie historii nie był tak szybki jak w ostatnim stuleciu. Z szybkim wzrostem liczby ludności odpowiednio zmniejsza się zapotrzebowanie na pracę ludzką, a filozofowie “Wieku Intelektu” mają przed sobą problem dostarczenia zatrudnienia i żywności dla tej całej szybko rosnącej klasy, której praca jest prawie zupełnie zastąpiona przez maszyny i można się bez niej obejść. A potrzeby ludzi i ich wymagania nie znają granic. Rozwiązanie tego problemu, co ostatecznie ci filozofowie muszą przyznać, leży poza możliwościami ich zdolności umysłowych.

Samolubstwo jest i będzie nadal kierowało bogatymi, którzy w swych rękach utrzymują władzę i zyski, będzie ono w dalszym ciągu zaślepiać zdrowy rozsądek i poczucie sprawiedliwości. Podobne samolubstwo klas biedniejszych, w połączeniu z instynktem samozachowawczym i wzrastającą wiedzą o ich prawach, ośmiela jednych i rozpala innych z tych klas. I tak, na jakiś czas, wynik błogosławieństw początkowo okazuje się straszny – jest i będzie czasem ucisku – istotnie takiego, jakiego nie było odkąd istnieją narody (choć ci, którzy nie mają porównania, lub nie chcą go uczynić, mogą mieć wrażenie że tak nie jest). Powodem tego jest fakt, że człowiek w stanie deprawacji nie może we właściwy sposób korzystać z tych błogosławieństw bez kierownictwa i kontroli. Człowiek nie wcześniej będzie zdolny w pełni skorzystać z wolności bez krzywdy i niebezpieczeństwa, aż rządy Tysiąclecia ponownie zapiszą Boskie prawo w jego odrodzonym sercu.

Dzień ucisku zakończy się we właściwym czasie – wówczas, gdy Ten, który przemówił do szalejącego Morza Galilejskiego, podobnie, z mocą, rozkaże wzburzonemu morzu ludzkich namiętności, mówiąc: “Umilknij! Ucisz się!” Gdy Książę Pokoju “powstanie” w mocy, nastąpi wielkie uciszenie. Wówczas szalejące i ścierające się z sobą żywioły rozpoznają autorytet “Pomazańca Jahwe”. “I objawi się chwała Pańska i ujrzy to wszelkie ciało pospołu” (Izajasza rozdział 40 werset 5). I w tak rozpoczętym panowaniu Chrystusa “błogosławione będą wszystkie narody ziemi” (m.in. 1 Mojżeszowa rozdział 22 werset 18, czy Dzieje Apostolskie rozdział 3 werset 25).

Wówczas ludzie zrozumieją, że to, co przypisywali ewolucji, czyli naturalnemu rozwojowi i umiejętności “Wieku Intelektu”, było błyskawicami Jahwe oświecającymi ziemię (Psalm 77 werset 19: „Huczało grzmienie twoje po obłokach, błyskawice oświeciły okrąg ziemi, ziemia się wzruszyła i zatrzęsła”) w owym “dniu Jego przygotowania” (Nahuma rozdział 2 werset 3 lub 4 zależnie od przekładu) do błogosławienia ludzkości. Teraz jednak tylko święci i mądrzy posiadający niebiańską mądrość mogą to zrozumieć, bowiem “Tajemnica Pańska objawiona jest tym, którzy się Go boją, a przymierze swoje oznajmuje im” (Psalm 25 werset 14). Dzięki niech będą Bogu za to, że w czasie powiększania się ogólnej wiedzy zarządził, by Jego dzieci też nie były “niepożytecznymi ku poznaniu Pana” (2 Piotra rozdział 1 werset 8) i w zrozumieniu Jego planów. Dzięki zrozumieniu Jego Słowa i planów jesteśmy w stanie odróżnić i oprzeć się próżnej filozofii i nierozumnym tradycjom ludzkim, które pozostają w sprzeczności ze Słowem Bożym.

Biblijny opis stworzenia człowieka mówi, iż Bóg stworzył go doskonałego i uczciwego – jako swój ziemski obraz. Jednak człowiek przez różne wymysły zdeprawował się:

• 1 Mojżeszowa rozdział 1 werset 27: „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój; Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich”;
• Rzymian rozdział 5 werset 12: „Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech przyszedł na świat a przez grzech śmierć i w ten sposób śmierć ogarnęła wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli”;
• Kaznodzieja Salomonowy rozdział 7 werset 29: „To tylko obacz, com znalazł, że stworzył Bóg człowieka dobrego; ale oni udali się za rozmaitemi myślami”.

Wszyscy ludzie są grzesznikami i nie mogą sobie nawzajem pomóc. Nikt w żaden sposób nie mógłby odkupić swego brata ani dać Bogu okupu za niego (Psalm 49 wersety 8 i 16: „(8) Przecież brata żadnym sposobem nie wykupi człowiek Ani też nie da Bogu za niego okupu. (…) Lecz Bóg wyzwoli moją duszę z mocy Szeolu, bo mnie zabierze”). Bóg pełen współczucia i miłości przedsięwziął w tej sprawie pewien plan: Syn Boży stał się człowiekiem i złożył za człowieka cenę okupu. W nagrodę za tę ofiarę i w celu ukończenia wielkiego dzieła pojednania został bardzo wywyższony, aż do boskiej natury. We właściwym czasie dokona restytucji rodzaju ludzkiego i człowiek odzyska pierwotną doskonałość i wszelkie błogosławieństwa, jakie wówczas posiadał. O tych rzeczach Pismo Święte wyraźnie uczy od początku do końca, pozostając w bezpośredniej opozycji względem teorii ewolucji, bowiem ta “błędna, rzekoma nauka” stoi ze Słowem Bożym w gwałtownej i nieprzejednanej sprzeczności.