Kościół chrześcijański, Ciało Chrystusa, jest wyjątkiem w ogólnym planie Boga dotyczącym ludzkości. Wynika to z oświadczenia, iż jego wybór był postanowiony w Boskim planie przed założeniem świata:

• Efezjan rozdział 1 wersety 4 i 5: „(4) W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości (5) przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli”.

Bóg nie tylko przewidział wówczas, że ludzkość popadnie w grzech, ale zaplanował też usprawiedliwienie, uświęcenie i uwielbienie Kościoła. Jego członkowie podczas Wieku Ewangelii zostali powołani ze świata, aby upodobnić się do obrazu Syna Bożego i aby w Królestwie Tysiąclecia, jako uczestnicy boskiej natury i współdziedzice Jezusa Chrystusa, działać na rzecz ustanowienia powszechnej sprawiedliwości i pokoju:

• Rzymian rozdział 8 wersety 28-31: „(28) A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani. (29) Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci; (30) A których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił. (31) Cóż tedy na to powiemy? Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?”.

Wynika z tego, że wybór Kościoła był z góry postanowiony przez Boga. Zwróćmy jednak uwagę, że nie był to bezwarunkowy wybór indywidualnych członków Kościoła. Przed założeniem świata Bóg zadecydował, że takie grono zostanie wyselekcjonowane w takim celu i w określonym czasie – Wieku Ewangelii. Nie wątpimy, iż Bóg mógł przewidzieć działanie każdego członka Kościoła. Mógł przewidzieć, kto będzie godny tego stanowiska, i ustalić poszczególnych członków „Maluczkiego Stadka”. Ale Boskie Słowo nie przedstawia w ten sposób nauki o wyborze. Apostoł nie usiłuje nam wszczepić myśli o przeznaczeniu jednostek, ale klasy. Klasa bowiem miała spełnić cel Boga zajmując zaszczytne stanowisko. Jej wybór miał zależeć od spełnienia warunków polegających na znoszeniu surowych prób wiary, posłuszeństwie i ofiarowaniu ziemskich przywilejów aż do śmierci. Zatem jednostki owej uprzednio określonej klasy były wybierane, czyli przyjmowane do udziału we wszystkich błogosławieństwach i korzyściach przeznaczonych przez Boga dla tej klasy w wyniku indywidualnej próby, osobistego „zwyciężania”.

Wyraz „uwielbił” z cytowanego powyżej Rzymian rozdziału 8 wersetu 30 jest tłumaczeniem greckiego słowa doksazo i znaczy zaszczycił. Kościół był wybierany do zajęcia bardzo zaszczytnego stanowiska. Żaden człowiek nie mógłby pomyśleć o dążeniu do tak wielkiego zaszczytu. Sam Pan Jezus został najpierw zaproszony, zanim zaczął ubiegać się o ten zaszczyt, jak czytamy:

• Hebrajczyków rozdział 5 werset 5: „Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył chwałą [doksazo – zaszczytem], aby stać się najwyższym kapłanem, ale [uczynił to] ten, który powiedział do niego: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś spłodziłem”.

W taki sposób Ojciec Niebiański zaszczycił naszego Pana Jezusa. Wszyscy członkowie wybranego Ciała, którzy mieli być współdziedzicami z Jezusem, w taki sam sposób zostali zaszczyceni łaską Jahwe. Członkowie Kościoła, podobnie jak ich Głowa, doznawali początku tego zaszczytu, gdy zostawali spłodzeni przez Boga do duchowej natury przez Słowo Prawdy

• Jakuba rozdział 1 werset 18: „Ze swej woli zrodził [większość polskich przekładów mówi „zrodził”, ale mowa jest w rodzaju męskim, a mężczyzna nie rodzi, lecz spładza (lub stwarza)] nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń”.

Do tego zaszczytnego stanowiska mieli być w pełni doprowadzeni wtedy, kiedy narodzą się z ducha jako duchowe istoty – w podobieństwie zaszczyconej Głowy. Ci, których Bóg w ten sposób zaszczycił, musieli być doskonali i czyści. A ponieważ przez dziedziczenie byli grzesznikami, Bóg nie tylko ich powołał, czyli zaprosił do tego zaszczytu, lecz również przygotował usprawiedliwienie z grzechu przez śmierć swego Syna, aby umożliwić im otrzymanie tego zaszczytu, do którego ich powoływał.

Wybierając Maluczkie Stadko Bóg przeprowadzał ogólne powołanie – jak mówi ewangelia Mateusza rozdział 22 werset 14: „wielu jest powołanych”. Wielu, ale nie wszyscy. Powołanie w czasie misji naszego Pana ograniczało się do Izraela według ciała, ale w późniejszym czasie słudzy Boży mieli nakłaniać, namawiać (ale nie zmuszać, choć tak oddają to niektóre przekłady) wszystkich spotykanych ludzi do wzięcia udziału w tej szczególnej uczcie łaski:

• Ewangelia Łukasza rozdział 14 werset 23: „Wtedy pan polecił: Wyjdź więc na drogi prowadzące do miasta, idź między zagrody i przekonaj napotkanych, by przyszli; niech mój dom będzie pełny”.

Jednak nie wszyscy z tych, którzy usłyszeli zaproszenie i przyszli, byli godni. Zostały przygotowane szaty weselne (przypisana sprawiedliwość Chrystusa), ale niektórzy nie chcieli ich założyć, musieli więc zostać odrzuceni:

• Ewangelia Mateusza rozdział 22 wersety 11-14: „(11) A gdy wszedł król, aby przypatrzeć się spoczywającym przy stole, zobaczył tam człowieka nieodzianego w szatę weselną. (12) I powiedział do niego: Przyjacielu! Jak tu wszedłeś, nie mając szaty weselnej? A on zamilkł. (13) Wtedy powiedział król sługom: Zwiążcie jego nogi i ręce, zabierzcie go i wyrzućcie w ciemność zewnętrzną; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. (14) Albowiem wielu jest powołanych, ale mało wybranych”.

Także nawet spomiędzy tych, którzy zakładali szaty usprawiedliwienia i dostępowali zaszczytu spłodzenia do duchowej natury, nie wszyscy uczynili swe powołanie i wybranie pewnym przez wierne trwanie w przymierzu. O tych, którzy okazali się godni pojawienia się z Barankiem w chwale mówi Księga Objawienia: „powołani, wybrani, i wierni”:

• Objawienie rozdział 14 werset 1: „Potem ujrzałem: A oto Baranek stojący na górze Syjon, a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące, mające imię Jego i imię Jego Ojca wypisane na czołach”;
• Objawienie rozdział 17 werset 14: „Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek zwycięży ich, bo Panem jest panów i Królem królów – a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni”.

To powołanie było prawdziwe. Decyzja Boga w sprawie wyboru i wywyższenia Kościoła jest niezmienna

• Rzymian rozdział 11 werset 29: „bo Boże dary i powołanie są nieodwołalne”,

lecz przynależność do tej wybranej klasy była warunkowa. Wszyscy, którzy chcieli uczestniczyć w przeznaczonych zaszczytach, musieli spełnić warunki powołania.

• Hebrajczyków rozdział 4 werset 1: „Tak długo, jak jeszcze obietnica wejścia do spoczynku jego trwa, żyjmy w bojaźni, aby nikt z was nie okazał się opieszały”.

Wielka łaska nie zależy od tego, że ktoś chce ani od tego, że ktoś się ubiega, ale jest dla tego, kto chce i dla tego, kto się ubiega, JEŻELI zostaje powołany.

Wierzymy, iż jasno dowiedliśmy Bożego absolutnego prawa i zamiaru czynienia ze swoją własnością tego, co zechce. Zwracamy uwagę na fakt, że zasada, według której Bóg obdarza swoimi łaskami, to zasada powszechnego dobra wszystkich.