Natury ludzka i duchowa są odrębne i różne; połączenie dwóch natur nie jest zamierzone przez Boga, gdyż stanowiłoby niedoskonałość; przemiana z jednej natury w drugą nie jest zasadą, ale wyjątkiem jedynie w wypadku CHRYSTUSA (Głowy i Ciała). Gdy uznamy te rzeczy za fakty dowiedzione w oparciu o autorytet Pisma Świętego, to sprawą bardzo interesującą staje się sposób w jaki ta przemiana się dokonuje, na jakich warunkach może być ona osiągnięta i w jaki sposób będzie zakończona.

Warunki, na mocy których Kościół mógł być wywyższony ze swym Panem do boskiej natury (2 Piotra rozdział 1 werset 4 „Przez które zostały nam dane największe i drogocenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, jako ci, którzy uciekli od zepsucia, które na tym świecie jest przez pożądliwość”), były dokładnie takie same jak te, na podstawie których otrzymał ją Pan. To oznaczało chodzenie Jego śladami (1 Piotra rozdział 2 werset 21: „Do tego bowiem jesteście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście postępowali Jego śladami!”), stawianie siebie żywą ofiarą, jak On to czynił (Rzymian rozdział 12 werset 1: „A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej”), a następnie wierne wypełnianie ślubu poświęcenia aż do zakończenia się ofiary w śmierci (Objawienie rozdział 2 werset 10: „(…) Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota”).

Przemiana natury z ludzkiej na duchową stanowiła nagrodę dla tych, którzy w Wieku Ewangelii, tak jak Pan, ofiarowali aż do śmierci swą ludzką naturę ze wszystkimi jej przywilejami, nadziejami i celami, zarówno obecnymi, jak i przyszłymi. Przy zmartwychwstaniu nie mieli oni mieć udziału wraz z całą ludzkością w błogosławionym powrocie do ludzkiej doskonałości i we wszystkich towarzyszących temu błogosławieństwach, lecz obudzić się, aby uczestniczyć w podobieństwie, chwale i radości Pana jako uczestnicy boskiej natury razem z Nim:

• Rzymian rozdział 8 werset 17: „A skoro jesteśmy Jego dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami z Chrystusem. Bo jeśli razem z Nim cierpimy, to razem [z nim] będziemy otoczeni chwałą”;
• 2 Tymoteusza rozdział 2 werset 12: „Jeśli z Nim cierpimy, razem z Nim też królować będziemy. Jeśli się Go wyprzemy, to i On się nas wyprze”.

Zapoczątkowanie i rozwój nowej natury są przyrównane do początku i rozwoju ludzkiego życia. Tak w jednym, jak i w drugim wypadku, najpierw następuje spłodzenie, a potem narodzenie. O świętych jest powiedziane, że Bóg spłodził ich przez Słowo Prawdy:

• 1 Piotra rozdział 1 werset 3: „Niech będzie uwielbiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który w swoim wielkim miłosierdziu przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa zrodził (gennao – spłodził) nas na nowo do nadziei pełnej życia”
  (W oryginale jest tu słowo “gennao”, które ma ogólne znaczenie powołania do istnienia – przy czym powinno być tłumaczone jako: (1) “urodzić” w przypadku gdy jest mowa że uczyniła to kobieta, (2) “spłodzić”, gdy uczynił to mężczyzna, (3) “stworzyć”, w innych przypadkach. Przykładowo: 2 Tymoteusza rozdział 2 werset 23: „Odrzucaj od siebie te głupie i nieprzydatne w wychowaniu dociekania, wiedząc, że wywołują (gennao) kłótnie”);
• 1 Jana rozdział 5 werset 18: „Wiemy, że każdy, kto z Boga jest zrodzony (gennao – spłodzony), nie trwa w grzechu; ale kto został zrodzony (gennao – spłodzony) z Boga, strzeże siebie i zły go nie dotyka”;
• Jakuba rozdział 1 werset 18: „Ze swej woli zrodził (gennao – spłodził) nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń”.

Pierwszy impuls duchowego życia otrzymywali zatem od Boga przez Jego Słowo. Będąc usprawiedliwieni darmo przez wiarę w okup, słyszeli wezwanie „stawiajcie ciała wasze ofiarą żywą, świętą [odkupione i usprawiedliwione i dlatego ofiarą], przyjemną Bogu, to jest, rozumną służbę waszą” (Rzymian rozdział 12 werset 1). Kiedy posłuszni temu wezwaniu zupełnie poświęcali Bogu swoją usprawiedliwioną ludzką naturę jako żywą ofiarę, w ścisłym związku z ofiarą Jezusa, ich ofiara zostawała przyjęta przez Boga. I tym właśnie aktem rozpoczynało się ich duchowe życie. Takie osoby myślały i działały natychmiast zgodnie z nakazem nowego [przemienionego] umysłu, chętne nawet do ukrzyżowania swych wszystkich ludzkich pragnień. Od chwili poświęcenia byli uznawani przez Boga za „Nowe Stworzenia”.

Dla tych „Nowych Stworzeń” w stadium zarodkowym, dawne rzeczy [ludzkie pragnienia, nadzieje, plany, itp.] przemijały, a wszystkie rzeczy stawały się nowymi

• 2 Koryntian rozdział 2 werset 17: „Jeśli tedy kto jest w Chrystusie, jest nowym stworzeniem: dawne rzeczy przeminęły, oto wszystko nowym się stało”.

Te zarodki „Nowych Stworzeń” kontynuowały wzrost i rozwój w miarę jak ich stara ludzka natura z jej nadziejami, dążeniami i pragnieniami była krzyżowana. Obydwa procesy przebiegały jednocześnie, począwszy od czasu poświęcenia się, a skończywszy na chwili śmierci ich ludzkiej natury, a narodzenia się duchowej. W miarę jak duch Boży przez Słowo Boże odkrywał im coraz bardziej Boży plan, Bóg ożywiał nawet ich śmiertelne ciała

• Rzymian rozdział 8 werset 11: „A jeśli mieszka w was Duch Tego, który dokonał zmartwychwstania Jezusa, to Ten sam, który dokonał zmartwychwstania Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała dzięki swemu Duchowi, który zamieszkuje w was”

i czynił je zdolnymi do służenia Bogu. Lecz we właściwym czasie mieli otrzymać nowe ciała, duchowe, niebiańskie, przystosowane pod każdym względem do nowego, boskiego umysłu.

Narodzenie „Nowego Stworzenia” nastąpiło z chwilą zmartwychwstania

• Kolosan rozdział 1 werset 18: „On jest też Głową Ciała – Kościoła, On jest Początkiem, On pierwszy spośród umarłych narodził się do życia, aby On sam we wszystkim miał pierwszeństwo”,

a zmartwychwstanie tej klasy jest określone mianem pierwszego (najlepszego) zmartwychwstania

• Objawienie rozdział 20 werset 6: „Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat”.

Powinno się pamiętać, że do czasu zmartwychwstania nie byli oni rzeczywistymi duchowymi istotami, chociaż od chwili otrzymania „ducha przysposobienia synowskiego” byli za takie uważani:

• Rzymian rozdział 8 wersety 23-25: “(23) A nie tylko ono, ale i my sami, którzy mamy zadatek ducha, i my także we wnętrzu naszym wzdychamy, wyczekując przybrania za synów (Bożych), odkupienia ciała naszego. (24) Albowiem nadzieją jesteśmy zbawieni. A nadzieja, którą się widzi, nie jest nadzieją: tego bowiem, co się już widzi, jakże jeszcze spodziewać się można. (25) A jeżeli spodziewamy się tego, czego nie widzimy, to w cierpliwości oczekujemy”;
• Efezjan rozdział 1 werset 13: “W Nim także i wy, usłyszawszy słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu, w Nim również – uwierzywszy, zostaliście naznaczeni pieczęcią, Duchem Świętym, który był obiecany”;
• Rzymian rozdział 6 wersety 10 i 11: “(10) Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. (11) Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie”.

Kiedy już rzeczywiście stali się duchowymi istotami, to znaczy gdy się narodzili z ducha, nie byli już dłużej istotami cielesnymi, bo „co się narodziło z ducha, duchem jest”.