Zapytajmy teraz bardziej szczegółowo: jakie są duchowe istoty? Jakie są ich możliwości? Jakimi prawami się rządzą?

Wielu, nie rozumiejąc natury istot duchowych, wydaje się przypuszczać, że są one jedynie postaciami mitycznymi – dlatego istnieje wiele przesądów na ten temat. Najwyraźniej jednak nie podzielał ich apostoł Paweł. Daje on nam co prawda do zrozumienia, że człowiek nie jest w stanie pojąć wyższej, duchowej natury (1 Koryntian rozdział 2 werset 14 – „Lecz cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo”), ale oświadcza – jak gdyby w celu zabezpieczenia się przed jakimkolwiek mitycznym lub błędnym wyobrażeniem – że jest ciało duchowe i jest ciało ludzkie, niebiańskie i ziemskie, ziemska chwała i niebiańska chwała.

Chwała ziemska, jak zauważyliśmy, została utracona przez grzech pierwszego Adama, a zostanie przywrócona ludzkości przez Pana Jezusa i Jego Oblubienicę (przez CHRYSTUSA, Głowę i Ciało) w okresie rządów Tysiąclecia. Chwała niebiańska nie jest jeszcze widoczna, wyjątek stanowi objawienie jej oczom wiary przez ducha, za pośrednictwem Słowa. Oba te rodzaje chwały są różne i odrębne (1 Koryntian rozdział 15 wersety 38-49 – „(38) Bóg zaś takie daje mu ciało, jakie zechciał; każdemu z nasion właściwe. (39) Nie wszystkie ciała są takie same: inne są ciała ludzi, inne zwierząt, inne wreszcie ptaków i ryb. (40) Są ciała niebieskie i ziemskie, lecz inne jest piękno ciał niebieskich, inne – ziemskich. (41) Inny jest blask słońca, a inny – księżyca i gwiazd. Jedna gwiazda różni się jasnością od drugiej. (42) Podobnie rzecz się ma ze zmartwychwstaniem. Zasiewa się zniszczalne – powstaje zaś niezniszczalne; (43) sieje się niechwalebne – powstaje chwalebne; sieje się słabe – powstaje mocne; (44) zasiewa się ciało zmysłowe – powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało ziemskie, powstanie też ciało niebieskie. (45) Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. (46) Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. (47) Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba. (48) Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy. (49) A jak nosiliśmy obraz ziemskiego [człowieka], tak też nosić będziemy obraz [Człowieka] niebieskiego”).

Do pewnego stopnia rozumiemy, jakie jest ziemskie – zmysłowe, cielesne – ciało, bo takie ciała teraz mamy, lecz chwałę ludzkiej doskonałości możemy zrozumieć tylko w przybliżeniu. Człowiek składa się z ciała, krwi i kości, gdyż „co się narodziło z ciała, ciałem jest”. Skoro więc istnieją dwa rodzaje ciał, wiemy, że duchowe ciało, czymkolwiek by było, nie składa się z ciała, krwi i kości; ono jest niebiańskie, duchowe – „co się narodziło z ducha, duchem jest” (ewangelia Jana rozdział 3 werset 6). Ale jakie jest ciało duchowe, nie wiemy, ponieważ „jeszcze się nie objawiło, czym będziemy, ale (…) będziemy do Niego podobni” (1 list Jana rozdział 3 werset 2), podobni do naszego Pana Jezusa.

Nie ma żadnego zapisu o jakiejkolwiek istocie duchowej lub ludzkiej, która dostąpiłaby przemiany z jednej natury w drugą, prócz Syna Bożego. Ale wypadek ów był wyjątkiem dla wyjątkowego celu. Kiedy Bóg stworzył aniołów, bez wątpienia zamierzył, aby pozostali na zawsze aniołami. To samo dotyczy i ludzi: jedni i drudzy mieli być doskonali na swoim poziomie istnienia, przynajmniej Pismo Święte nie wspomina o żadnym innym zamiarze. Jak w przyrodzie nieożywionej istnieje zadowalająca i prawie nieskończona różnorodność, tak samo w wypadku żywych i inteligentnych stworzeń możliwa jest taka sama różnorodność w stanie doskonałości. Każde stworzenie w swej doskonałości jest chwalebne, ale jak mówi Paweł, chwała niebiańska jest jednym rodzajem chwały, a chwała ziemska innym, różnym od niej rodzajem chwały.