Święty Jan mówi nam, że Oblubienica – nowo poślubiona żona Chrystusa – wszystkich zaprosi do korzystania z łask Boga, a ponieważ Kościół podczas Wieku Ewangelii jest zaręczony z Chrystusem:

• 2 Koryntian rozdział 11 werset 2: „Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę”;

a Jego Oblubienicą staje się przy drugim adwencie Pana, by panować nad ziemią:

• Objawienie rozdział 19 wersety 6-21: „(6) Usłyszałem też jakby głos niezliczonego tłumu i jakby szum wielkich wód, i jakby huk potężnych gromów. Mówiły: „Alleluja! Zaczął królować Pan, nasz Bóg Wszechmocny. (7) Cieszmy się i radujmy, i oddajmy Mu chwałę. Bo nadeszły zaślubiny Baranka i Jego Oblubienica jest już gotowa. (8) Ubrano ją w lśniący, czysty bisior, a tym bisiorem są sprawiedliwe czyny świętych”. (9) Anioł powiedział do mnie: „Napisz: Szczęśliwi ci, którzy są zaproszeni na ucztę weselną Baranka”. I dodał: „To prawdziwe słowa Boga”. (10) Upadłem więc do jego stóp, aby się mu pokłonić. On jednak powiedział mi: „Nie rób tego! Jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy posiadają świadectwo Jezusa. Oddaj pokłon Bogu! A duch proroctwa jest świadectwem Jezusa”. (11) Wówczas ujrzałem niebo otwarte: Oto biały koń! Jego Jeździec nazywa się Wierny i Prawdziwy, On sądzi i walczy sprawiedliwie. (12) Oczy Jego płoną jak ogień, a na głowie ma liczne diademy oraz wypisane imię, którego nie zna nikt poza Nim. (13) Ubrany jest w szatę zabarwioną krwią i na imię ma „Słowo Boga”. (14) A towarzyszy Mu wojsko niebieskie na białych koniach, ubrane w biały, czysty bisior. (15) Z Jego ust wychodzi ostry miecz, aby pobił nim narody. On sam będzie je pasł laską żelazną. On też wyciśnie w tłoczni wino zapalczywego gniewu Boga Wszechmocnego. (16) Na Jego szacie i biodrze jest wypisane imię „Król królów i Pan panów!”. (17) Zobaczyłem też anioła, który stał w słońcu i wołał potężnym głosem do wszystkich ptaków latających po niebie: „Chodźcie! Zgromadźcie się na wielką ucztę Boga! (18) Zjedzcie trupy królów, trupy dowódców, trupy mocarzy, trupy koni i ich jeźdźców, trupy wszystkich: wolnych i niewolników, małych i wielkich”. (19) Zobaczyłem także bestię oraz królów ziemi i ich wojska zebrane, aby stoczyć walkę z Jeźdźcem i z Jego wojskiem. (20) Bestia jednak została schwytana, a razem z nią fałszywy prorok, który czynił znaki w jej obecności. Znaki te zwiodły wszystkich, którzy nosili znak bestii i oddawali cześć jej obrazowi. Oboje – bestia i fałszywy prorok – zostali żywcem wrzuceni do jeziora ognia, płonącego siarką. (21) A pozostałych zabito mieczem, który wychodził z ust Jeźdźca, i wszystkie ptaki najadły się ich ciałami”;
• Objawienie od rozdziału 21 wersetu 2 do rozdziału 22 wersetu 5: „(2) Zobaczyłem też święte miasto, nową Jerozolimę. Zstępowała ona z nieba od Boga. Przygotowana była jak panna młoda, wystrojona dla swego męża. (3) I usłyszałem donośny głos. Rozległ się od strony tronu. Głosił: Oto namiot spotkania Boga oraz ludzi! Będzie z nimi mieszkał. Oni będą Mu ludem. A będzie z nimi sam Bóg — ich Bóg. (4) Otrze też wszelką łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci ani bólu, krzyku ani znoju; ponieważ pierwsze rzeczy — przeminęły. (5) I ogłosił Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko czynię nowym. Potem dodał: Napisz: Te słowa są prawdziwe i godne wiary. (6) Oznajmił mi także: Stało się! Ja jestem Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem. Ja dam pragnącemu za darmo ze źródła wody życia. (7) Zwycięzca to odziedziczy i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem. (8) Natomiast co do tchórzów i niewiernych, nieczystych i zabójców, uprawiających nierząd i czary, bałwochwalców i wszystkich kłamców — ich działem będzie jezioro płonące ogniem i siarką, to znaczy druga śmierć. (9) Potem przyszedł do mnie jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmioma ostatnimi klęskami, i powiedział: Chodź, pokażę ci Pannę Młodą, Małżonkę Baranka. (10) I zaniósł mnie w duchu na wielką, wysoką górę. Stamtąd pokazał mi święte miasto — Jerozolimę, zstępującą z nieba od Boga. (11) Była w niej Jego chwała. Jej blask przypominał najdroższy kamień — jaspis, czysty jak kryształ. (12) Miasto otoczone było wielkim, wysokim murem. W murze — dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów oraz wypisane imiona dwunastu plemion, synów Izraela. (13) Od wschodu były trzy bramy, od północy trzy, od zachodu trzy i trzy od południa. (14) Mur miasta miał dwanaście fundamentów, a na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka. (15) Ten, który ze mną rozmawiał, miał ze sobą miarę. Była to złota trzcina, którą miał zmierzyć miasto, jego bramy i mur. (16) Miasto zatem miało kształt kwadratu — jego długość była równa szerokości. Anioł przyłożył trzcinę. Zmierzył — dwanaście tysięcy stadiów. A długość miasta, jego szerokość i wysokość były równe. (17) Zmierzył też jego mur — sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą posługiwał się anioł. (18) Mur zbudowany był z jaspisu, a samo miasto z czystego złota, podobnego do szkła czystego jak kryształ. (19) Fundamenty muru miasta były ozdobione różnymi drogimi kamieniami: pierwszy kamień to jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd, (20) piąty sardonyks, szósty krwawnik, siódmy chryzolit, ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopraz, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst. (21) A dwanaście bram zbudowanych było z dwunastu pereł. Każda brama z jednej perły. Ulica miasta wyłożona była szczerym złotem, jak przezroczyste szkło. (22) Nie widziałem w nim przybytku, dlatego że Pan, Bóg Wszechmogący, jest jego przybytkiem — oraz Baranek. (23) Miasto nie potrzebuje też słońca ani księżyca, aby mu świeciły. Oświetla je chwała Boga, a jego lampą — Baranek. (24) W świetle miasta będą chodzić narody, a królowie ziemi wniosą do niego swoją chwałę. (25) Za dnia jego bramy nigdy nie będą zamknięte, a nocy tam nie będzie. (26) Wniosą do niego chwałę i dostojeństwo narodów. (27) Nie wejdzie do niego nic nieczystego ani nikt, kto popełnia obrzydliwość i kłamstwo. Wejdą tam tylko ci, którzy są zapisani w Zwoju życia Baranka. (1) Pokazał mi też rzekę wody życia. Lśniła jak kryształ, a wypływała z tronu Boga i Baranka. (2) Na środku ulicy miasta i po obu brzegach rzeki rosło drzewo życia. Wydawało ono dwanaście owoców. Rodziło owoc każdego miesiąca, a jego liście miały moc uzdrawiania narodów. (3) W mieście nie będzie już nic przeklętego. Stanie w nim tron Boga i Baranka. Jego słudzy podejmą swe zadania. (4) Będą oglądać Jego oblicze. Na swoich czołach będą nosić Jego imię. (5) Nie zapadnie już noc. Światło lamp oraz słońca przestanie być potrzebne. Zajaśnieje nad nimi Pan, Bóg, a ich panowaniu nie będzie końca — na wieki”

– błogosławienie świata musi nastąpić w Tysiącleciu po zakończeniu Wieku Ewangelii, kiedy to zaręczony Kościół jest przygotowywany na to, by zostać Oblubienicą:

• Objawienie rozdział 22 werset 17: „A Duch i Oblubienica mówią: „Przyjdź!”. I kto słucha, niech powie: „Przyjdź!”. Kto jest spragniony, niech przyjdzie i kto chce, niech zaczerpnie wody życia – za darmo”.

Odwracając chronologiczną kolejność wydarzeń, Joel pokazuje (Joela rozdział 2 werset 29 (w niektórych tłumaczeniach rozdział 3 werset 2): „Nawet i na sługi i na służebnice wyleję w one dni Ducha mego”), że teraz jest czas wylewania Ducha Świętego na wybrany Kościół – „sługi i służebnice” („Maluczkie Stadko” i „Wielką Kompanię”), a „potem”, po Wieku Ewangelii, tzn. w czasie Tysiąclecia, przyjdzie czas na wylewanie Ducha Świętego „na wszelkie ciało” – niewybranych (Joela rozdział 2 werset 28 (w niektórych przekładach rozdział 3 werset 1): „A potem wyleję Ducha mego na wszelkie ciało, a prorokować będą synowie wasi i córki wasze; starcom waszym sny się śnić będą, a młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą”.

Każdy z cytowanych w tym i poprzednim odcinku wersetów dowodzi, że teraz jest Boski czas na błogosławienie wybranych i że następny Wiek, Tysiąclecie, będzie Boskim czasem błogosławienia niewybranych. Większość z tych wersetów wskazuje, że Bóg dokonuje obecnie wyboru właśnie po to, by po skompletowaniu wybranych i uwielbieniu ich z Chrystusem użyć ich jako Swoich narzędzi pod kierunkiem Chrystusa do błogosławienia w Tysiącleciu wszystkich niewybranych. Jeśli więc wyborcze zarysy Boskiego planu zastosujemy przed Tysiącleciem, a fragmenty dotyczące wolnej łaski (te, które uczą o miłości Boga, śmierci Chrystusa i działaniu Ducha na rzecz całej ludzkości ku zbawieniu) odniesiemy do Tysiąclecia, Biblia okaże się całkowicie harmonijna w doktrynach predestynacji, potępienia, wyboru oraz zasadach wolnej łaski.