Chcielibyśmy kontynuować myśli na temat wspomnianego w poprzednim odcinku nabożeństwa uduchowiającego połączonego ze sposobnością do świadectw związanych z chrześcijańskim życiem – nazywanego „Zebraniem świadectw” (lub „Zebraniem zeznań”, „Zebraniem świadectw i modlitw”, „Zeznaniem” itp.), którego celem jest podzielenie się z drugimi swoim aktualnym stanem serca, oraz swymi pomyślnymi i niepomyślnymi doświadczeniami z ostatniego okresu czasu.

Dzięki takiemu dzieleniu się z innymi, wszyscy będą mogli dokładniej poznać znaczenie słów Apostoła: „Najmilsi! niech wam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na was przychodzi ku doświadczeniu waszemu, jakoby co obcego na was przychodziło” – 1 Piotra rozdział 4 werset 12. Uświadomią sobie, że wszyscy, którzy są ludem Bożym, przechodzą próby i trudności, i każdy w ten sposób uczy się współczuć innym; a w miarę wzrastania więzów współczucia, wzrasta również duch pomocy oraz duch miłości – duch święty.

Warto, by w miarę możliwości takie zebrania odbywały się w środku tygodnia. Ich temat mógłby być z powodzeniem ustalany albo na wcześniejszym zebraniu niedzielnym, albo być np. wersetem z ewangelii przypadającym na dany dzień (nasz Zbór często korzysta z wersetów i myśli dostępnych m.in. w książce pt. „Codzienna Niebiańska Manna”); a podsunięty pod rozwagę braciom powinien natchnąć każdego do zauważania i oceniania bieżących doświadczeń, a szczególnie do obserwowania ich w świetle owego konkretnego tematu ustalonego na dany tydzień. Bez wątpienia każdy chrześcijanin posiada wiele okazji do tego, by w każdym tygodniu dostrzegać nauki i życiowe doświadczenia w różnych dziedzinach. Lecz większość, nie myśląc o nich i nie zauważając ich, pozwala, aby te cenne lekcje mijały ich niepostrzeżenie – co za tym idzie, tego, czego powinni byli się nauczyć zwracając uwagę na codzienne Pańskie opatrznościowe działanie względem nich, uczą się głównie poprzez przechodzenie większych i bardziej gorzkich doświadczeń życia.

Tytułem wyjaśnienia: Przypuśćmy, że przedmiotem na dany tydzień jest „pokój Boży” z tekstu: „A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, będzie strzegł serc waszych” – Filipian rozdział 4 werset 7. Każdy z braterstwa powinien zaobserwować w ciągu tygodnia, w jakim stopniu powyższe słowa znalazły swe wypełnienie w jego przypadku oraz co zdawało się przeszkadzać i przeciwdziałać trwaniu istniejącego pokoju, wnosząc niepokój, niezadowolenie. Te doświadczenia i zaczerpnięte z nich lekcje, opowiedziane przez braci, zarówno bardziej, jak i mniej doświadczonych (tak przez mężczyzn, jak i kobiety), nie tylko skierowałyby ich uwagę na ich własne doświadczenia w pierwszej części tygodnia, lecz w jego drugiej części do ich własnych doświadczeń dodałyby też doświadczenia i lekcje innych, co umożliwiłoby im lepsze wzajemne zrozumienie i prowadziło do coraz lepszego poznania piękna pokoju, w przeciwieństwie do waśni – do poznania błogosławieństwa pokoju Bożego w sercu i do zrozumienia, w jaki sposób można posiadać ten pokój, nawet gdy otoczeni jesteśmy zgiełkiem, zamieszaniem lub znajdujemy się w przygnębiających warunkach, na które nie mamy wpływu. Nabożny charakter tych zebrań przyczyni się do ich wartości. Im bardziej dotkliwie ktoś zdaje sobie sprawę ze swych własnych wad i z im większym zaangażowaniem stara się wzrastać w łaskach ducha, tym głębsza będzie jego pobożność względem Pana, jego pragnienie podobania Mu się i większego udziału w duchu świętym.

Widoczne jest, że na tych zebraniach, tak jak i na wszystkich innych, najwięcej dobrego zdziałać można przez zachowanie porządku; nie w takim stopniu, aby zabić ducha i wolność zebrania, lecz w stopniu możliwie najlepiej zachowującym wolność bez zaburzeń lub nieporządku, kierując się rozumnymi, uprzejmymi i łagodnymi ograniczeniami. Na przykład: Charakter zebrania powinien być uzgodniony wcześniej, a obowiązkiem przewodniczącego powinno być utrzymanie go z pomocą rozsądnej i łagodnej wyrozumiałości, tak by osiągnąć założony i uzgodniony cel. Należy zrozumieć, że nie są to ogólne zebrania pytań ani zebrania dyskusyjne czy też mające na celu głoszenie – w tym celu przewidziane są inne zebrania i ci, którzy sobie tego życzą, są na nich mile widziani. Te zaś zebrania mają ściśle określony cel.

Dla zachowania właściwego charakteru takiego zebrania i uniknięcia prywatnych dyskusji czy odpowiedzi przewodniczący, wybrany na przedstawiciela całej grupy, ma być jedyną osobą bezpośrednio odpowiadającą lub zwracającą uwagę innym, i to tylko wtedy, kiedy jest to konieczne. Jego obowiązkiem jest dopilnowanie, aby świadectwo jednej osoby nie było tak długie, że stanie się nużące, i nie odbierało innym sposobności wypowiedzenia się, oraz żeby zebranie nie przeciągnęło się poza rozsądny, uzgodniony uprzednio czas.

Fakt, że wszystkie te zadania należą do przewodniczącego, sugeruje, że powinien on być starszym w zgromadzeniu. Nowicjusz z niedostatecznym doświadczeniem, mając nawet najlepsze zamiary, mógłby być zbyt pobłażliwy lub zbyt surowy w stosowaniu zasad w takiej sytuacji; mógłby on psuć zebrania przez zbytnią pobłażliwość albo obrazić jakiegoś brata czy siostrę przez nierozsądnie wyrażone upomnienie lub niemądre zastosowanie jakiejś reguły. A nawet więcej, przewodniczącym takiego zebrania powinien być starszy lub ktoś zdolny do piastowania urzędu starszego w Kościele, aby mógł posiadać dostateczną znajomość Słowa Bożego, miał wyrobioną uprzejmość oraz zdolność do nauczania, tak by móc udzielić słowa zachęty, rady czy też pomocy w odpowiedzi na rozmaite świadectwa, jakie będą wypowiadane. „Bo słowo według czasu wyrzeczone, o jako jest dobre!” – o ileż bardziej czasem pomocne niż cały wykład w innej sytuacji (Przypowieści Salomonowe rozdział 15 werset 23).

„Bereańskie” pytania do przemyślenia i rozważenia w związku z dzisiejszym odcinkiem. Pytania oznaczone gwiazdką nie są ujęte w powyższym tekście.

1) Jakie jeszcze korzyści byłyby wynikiem regularnego przeprowadzania Zebrania świadectw? (1 Piotra rozdział 4 werset 12)
2) Kiedy warto podsunąć braterstwu pod rozwagę temat następnego Zebrania świadectw?
3) Do czego powinno to ich natchnąć?
4) Co dzięki temu można dostrzec?
5) Na czym polega wartość i sens takiego cotygodniowego i codziennego zwracania uwagi na temat takiego zebrania?
6) Jaki może być przykładowy temat takiego zebrania? (Filipian rozdział 4 werset 7)
7) W jaki sposób należy się przez cały tydzień przygotowywać do tego zebrania?
8) Jaka byłaby zaleta przeprowadzania takich zebrań w środku tygodnia?
9) Jaką jeszcze wartość można wyciągnąć z tego rodzaju zebrań?
10*) Czy w związku z tym warto coś z tym zrobić w naszej społeczności?
11) Co może zdziałać najwięcej dobrego na zebraniach?
12) Jak uczestnicy i prowadzący powinni postąpić względem charakteru tego zebrania?
13) Czym nie jest Zebranie świadectw?
14) Co jest ważne dla zachowania właściwego charakteru takiego zebrania?
15) Co jest obowiązkiem prowadzącego?
16) O czym świadczy fakt, że wszystkie te zadania należą do przewodniczącego?
17) Z jakich jeszcze powodów przewodniczącym powinien być starszy? (Przypowieści Salomonowe rozdział 15 werset 23)