Pomijając znakomite przykłady trzech hebrajskich młodzieńców (Daniela cały rozdział 3), tak jak pominęliśmy liczne godne uwagi przykłady tych, którzy mieli odwagę powiedzieć „nie” rozważymy przypadek Daniela tak jak jest zapisany w 3 rozdziale księgi Daniela. Medowie i Persowie podbili królestwo babilońskie, a Dariusz Medski panował jako król. Zorganizował on królestwo pod rządami 120 starostów, nad którymi postawił trzech książąt, wśród których Daniel był najprzedniejszy (wersety 1 i 2).

Z powodu znamienitego ducha Daniela i jego wierności, król miał zamiar postawić go nad całym królestwem (werset 3). Pozostali starostowie i książęta stali się zazdrosnymi o niego i usiłowali znaleźć jakiś powód do wystąpienia przeciwko niemu, lecz nie mogli znaleźć żadnego błędu ani winy w nim (o czym mówi werset 4). Tak więc postanowili w drodze intrygi zniszczyć Daniela przez usidlenie króla, by podpisał niezmienny dekret mówiący, że ktokolwiek w okresie trzydziestu dni prosiłby o cokolwiek jakiegokolwiek boga lub człowieka, za wyjątkiem króla, będzie wrzucony do dołu z lwami (wersety 4-9).

Daniel stanął przed trudnym wyborem. Czy zaprzestanie przez trzydzieści dni modlić się do swego Boga, a prośby będzie kierował wyłącznie do Dariusza, czy też w dalszym ciągu będzie się modlił do swego Boga i dobroczyńcy a w rezultacie tego wrzucony do lwiej jamy? Czy on powie „tak” na żądanie króla, czy będzie miał odwagę powiedzieć „nie”? Niektórzy dzisiejsi chrześcijanie pod taką presją mogliby nie widzieć szkody w powstrzymaniu się w przywilejach modlenia się do Boga przez miesiąc. A tak prawdę mówiąc, to w rzeczywistości niektórzy zaniedbują swoje życiowe modlitwy i nie komunikują się każdego dnia za pomocą modlitwy ze swym Niebieskim Ojcem. Tacy zapominają, że Jezus powiedział nam, iż człowiek „zawsze powinien się modlić, a nie ustawać” (ewangelia Łukasza rozdział 18 werset 1; rozdział 21 werset 36; porównaj z Rzymian rozdziałem 12 wersetem 12; Efezów rozdziałem 6 wersetem 18 i 1 Tesalonicensów rozdziałem 5 wersetem 17).