Po ogólnym rozważeniu trzech „światów”, o których mówi Biblia (oraz ich symbolicznych „niebios” i „ziemi”), zwróćmy uwagę na wieki, na które owe wielkie epoki Boskiego Planu są podzielone, co ilustruje wykres zawarty w ilustracji do niniejszego odcinka.

Pierwszy z tych „światów” nie był podzielony na wieki. Sposób Boskiego traktowania człowieka nie zmieniał się przez cały ten okres – od upadku Adama do potopu. Bóg dał człowiekowi swoje prawo, które zostało „wpisane” w naturę człowieka, ale gdy ten zgrzeszył, Bóg pozwolił mu postępować do pewnego stopnia według własnego uznania. Drogi człowieka zaczęły prowadzić w dół, tak, że ostatecznie „wciąż były tylko złe” (1 Mojżeszowa rozdział 6 werset 5). Bóg pozwolił na to w tym celu, aby człowiek mógł zdać sobie sprawę ze swego szaleństwa, a Boska mądrość nakazująca bezwzględne posłuszeństwo mogła zostać wyraźnie ukazana. Ten pierwszy świat zakończył się potopem, który zniszczył wszystkich, z wyjątkiem wiernego Noego i jego rodziny. A zatem, ów „pierwszy świat” nie tylko ujawnił zgubne skutki grzechu, lecz także pokazał, iż grzech prowadzi ciągle w dół do coraz większej degeneracji i nędzy, co dowodzi potrzeby interwencji Jahwe, jeśli odzyskanie tego, „co zginęło” (ewangelia Mateusza rozdział 18 werset 11), czyli pierwotnego stanu człowieka, miałoby kiedykolwiek być osiągnięte.

Druga epoka, czyli „obecny zły świat”, obejmuje trzy wieki: Wiek Patriarchów, Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii, a każdy jest kolejnym etapem planu Boga zmierzającego do zniweczenia zła. Każdy następny etap jest bardziej zaawansowany niż poprzedni i posuwa plan naprzód, ku ostatecznej realizacji.

Trzecia wielka epoka, „świat przyszły” – sięgający w przyszłość od wtórego przyjścia Chrystusa, obejmuje w sobie Wiek Tysiąclecia, czyli „czas naprawienia wszystkich rzeczy (restytucji)„ (Dzieje Apostolskie rozdział 3 werset 21), po którym nastaną dalsze „wieki przyszłe”. Szczegóły na ich temat nie zostały objawione w Biblii – to, co zostało nam objawione dotyczy uleczenia człowieka z grzechu i przywrócenia go do doskonałości, a nie wieczności chwały, jaka potem nastąpi.