Zgodnie z obietnicą z ostatniego odcinka, dziś w krótkości omówimy Wiek Patriarchów oraz Wiek Żydowski, natomiast więcej szczegółów odnośnie każdego z nich będziemy poruszali w innych, przyszłych seriach.

W ramach przypomnienia – „pierwszy świat” nie był podzielony na wieki, ponieważ od upadku człowieka, aż do potopu nie było zmiany w metodzie postępowania Pana z ludźmi – byli oni pozostawieni pod zarządem aniołów. W tym czasie Bóg nie wchodził w przymierze z nikim z rodzaju ludzkiego, chociaż chętnie błogosławił (pozostając w ramach ograniczeń związanych z klątwą grzechu) wszystkich tych, którzy przychodzili do Niego i starali się zachowywać Jego prawo – nieco podobnie jak urzędnicy więzień udzielają pewnych przywilejów tym, spośród skazańców, którzy za swoje dobre zachowanie otrzymują pewne przywileje, które nie są udzielane innym. Zgodnie z tą zasadą Bóg udzielał pewnej łaski Ablowi, Henochowi i Noemu – nie zawierając jednak z nimi specjalnego przymierza przed potopem, chociaż po zawarciu takiego przymierza z Abrahamem, sięgnął wstecz i objął nim także i ich – mówi o tym list do Hebrajczyków rozdział 11 wersety 4-7, 39 i 40, w którym Apostoł zalicza ich do głównych spośród świętych, albo inaczej „godnych” Starego Testamentu: „(4) Przez wiarę Abel złożył Bogu ofiarę lepszą niż Kain, dzięki czemu został uznany za sprawiedliwego przez samego Boga, który zaświadczył o jego darach. Choć więc umarł, przez nią nadal przemawia. (5) Przez wiarę Henoch został zabrany, aby uniknąć śmierci, i nie znaleziono go, bo Bóg go zabrał. Już bowiem przed swym zabraniem otrzymał świadectwo, że spodobał się Bogu. (6) Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Ten, kto zbliża się do Boga, musi wierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go szukają. (7) Przez wiarę Noe otrzymał pouczenie o sprawach jeszcze niewidocznych, przyjął je poważnie i zbudował arkę, aby ocalić swoją rodzinę. Przez wiarę potępił ten świat i stał się dziedzicem sprawiedliwości, którą otrzymuje się przez wiarę. (…) (38) Świat nie był ich godny. Błądzili po miejscach pustynnych, po górach, jaskiniach i rozpadlinach ziemi. (39) A jednak ci wszyscy, choć przez wiarę otrzymali świadectwo, nie doczekali spełnienia obietnicy. (40) Bóg bowiem ze względu na nas przygotował coś wspanialszego, ażeby bez nas nie osiągnęli oni celu!”.

Wystąpiły jednak trzy zmiany w przymierzu i sposobie postępowania Boga z ludźmi: pewnymi wybranymi jednostkami i narodami, w czasie drugiego: „obecnego złego” świata, dlatego jest on podzielony na trzy okresy – Wiek Patriarchów, Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii (zwany też Wiekiem Chrześcijańskim)

Pierwszy wiek „obecnego złego świata” nazywany jest Wiekiem Patriarchów, ponieważ w tym okresie Boska łaska i Jego postępowanie z ludźmi, generalnie rzecz biorąc, ograniczały się do nielicznych jednostek. Pozostali ludzie byli praktycznie zupełnie pominięci – Bóg nie zajmował się nimi w szczególny sposób. Uprzywilejowanymi – z uwagi na przymierze, jakie Bóg zawarł z ludźmi, byli patriarchowie: Abraham, Izaak i Jakub (oraz, poprzez nich, ich rodziny), z którymi Bóg utrzymywał kontakty w oparciu o owo przymierze.

Wraz ze śmiercią Jakuba zakończył się ten Wiek i taki sposób postępowania Boga. Wówczas bowiem potomkowie Jakuba po raz pierwszy zostali nazwani „dwunastoma pokoleniami Izraela” i jako całość, cielesny Izrael, uznani przez Boga za Jego „wyłączny lud” (5 Mojżeszowa rozdział 14 werset 2: „gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, twego Boga, i ciebie wybrał Pan spośród wszystkich ludów, które są na ziemi, abyś był jego wyłącznym ludem”). Dzięki typicznym ofiarom jakie wynikały z Zakonu/Prawa, ów naród był w znaczeniu typicznym „narodem świętym”, odłączonym w szczególnym celu od pozostałych narodów (2 Mojżeszowa rozdział 19 werset 6: „A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim”, 3 Mojżeszowa rozdział 20 werset 26: „Będziecie dla Mnie święci, bo Ja jestem święty, Ja Jahwe, i oddzieliłem was od innych narodów, abyście byli moimi”), i dlatego mógł korzystać z pewnych szczególnych względów.

Przeznaczony na tę część Boskiego planu okres, który trwał od śmierci Jakuba do śmierci Chrystusa, nazywamy Wiekiem Żydowskim lub Wiekiem Zakonu. W tym czasie Bóg szczególnie błogosławił ten naród. Dał mu swoje prawo, zawarł z nim wyjątkowe przymierze, dał mu Przybytek, w którego Świątnicy Najświętszej chwała szekinah przedstawiała obecność Jehowy jako Wodza i Króla narodu. Do tego narodu posyłał On proroków i ostatecznie posłał także i swego Syna. Pośród nich Jezus czynił cuda i nauczał, nie chcąc odwiedzać ludów ościennych i nie pozwalając swoim uczniom chodzić do nich. Gdy wysyłał apostołów powiedział do nich (w ewangelii Mateusza rozdziale 10 wersetach 5 i 6): „(…) Na drogę pogan nie wkraczajcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie. (6) Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu Izraela”. Rzekł też do nich: „Zostałem posłany tylko do tych owiec, które zginęły z domu Izraela” (ewangelia Mateusza rozdział 15 werset 24). Na pięć dni przed swoim ukrzyżowaniem Jezus oznajmił jednak: „Oto wam dom wasz pusty zostanie” (ewangelia Mateusza rozdział 23 werset 38). Słowa te wskazują na koniec narodowej łaski dla nich, który nastąpił wtedy, gdy Jezus został odrzucony i ukrzyżowany.