która nie traci ducha i nie daje się pokonać zniechęceniu.

Greckie słowo „hypomonē”, choć często bywa tłumaczone jako „cierpliwość”, w rzeczywistości zawiera w sobie o wiele głębsze znaczenie aniżeli jest to zwykle przez nas rozumiane. Ono wyraża raczej stałość, wytrwałość, niezłomność – jest w tym myśl wytrwałego znoszenia złego w radosny, dobrowolny i cierpliwy sposób. A zatem słowo „hypomonē” przedstawia element charakteru, a nie tylko chwilowy stan, czyli chwilowe hamowanie się w uczuciach lub w uczynkach.

Przykładowo człowiek „światowy” może mieć znaczną dozę cierpliwości w prowadzeniu swego interesu; może być bardzo uprzejmym dla swoich klientów, bardzo grzecznym i cierpliwym, nie okazując żadnego niezadowolenia z ich wybredności; zatem „cierpliwość” w swym zwykłym znaczeniu mogłaby być przypisana jego zachowaniu się.

Lecz słowo „hypomonē” ma znacznie głębsze znaczenie – oznacza rozwój serca i charakteru do takiego stopnia, że objawia się w znoszeniu zła i utrapień z wewnętrznym spokojem, bez buntowniczej woli, z zupełnym poddaniem się pod Boską mądrość i miłość, które, choć dozwoliły na obecne zło, obiecały też przy tym jego pokonanie w słusznym u Boga czasie.