1 Królewska rozdział 17 werset 21: „Następnie trzykrotnie położył się na dziecku, wołając do PANA: ‘PANIE, Boże mój, błagam, niech powróci życie do tego dziecka!’”

Drugiemu nieudanemu wysiłkowi reformy przeciwko papieskiemu absolutyzmowi i bałwochwalstwu dał impuls Piotr Abelard (żyjący w latach 1079-1142), najzdolniejszy nauczyciel i teolog XII wieku. Opowiadał się on między innymi za używaniem rozumu w interpretowaniu doktryn biblijnych i rządu w Kościele. Jego zasady doprowadziły go i jego uczniów do ducha przeciwnego ówcześnie panującemu powszechnie duchowi. Niektórzy z jego uczniów atakowali papieski absolutyzm, a należeli do nich Piotr z Bruys w Holandii oraz Henry z Lozanny w Szwajcarii, którzy czynili to w południowej Francji w latach 1106-1148, a także Arnold z Brescii w Lombardii, który czynił to we Włoszech w latach 1136-1155.

W wyniku tego powstało spore poruszenie, w czasie którego w roku 1126 na stosie spalono Piotra, w roku 1148 Henriego skazano na dożywocie, a Arnolda powieszono w roku 1155. Doszło więc do porażki w ich wysiłkach stworzenia skutecznego ruchu reformatorskiego przeciwko papieskiemu absolutyzmowi. Jednocześnie Abelard był okrutnie prześladowany i zmuszany do milczenia, a jego najzdolniejszy uczeń, Folmar z Triefenstein w Niemczech, został zmuszony do zaprzestania walki przeciwko transsubstancjacji i bałwochwalstwu.

W ten sposób antytypiczny Eliasz po raz drugi próbował wzbudzić ruch reformatorski przeciwko papieskiemu absolutyzmowi i bałwochwalstwu, lecz mu się nie udało. Syn wdowy po raz drugi nie został ożywiony.

Werset 22: „PAN wysłuchał błagania Eliasza i dziecko ożyło”.

Trzecia próba wzbudzenia ruchu reformatorskiego przeciwko papieskiemu absolutyzmowi i bałwochwalstwu została podjęta przez Piotra Waldo, którego działalność przypada na lata 1173-1217, oraz przez jego współpracowników – francuskich i włoskich waldensów. W ruchu francuskim szczególnie prowadzona była reforma przeciwko papieskiemu absolutyzmowi, natomiast włoscy waldensi dołączyli do niej reformę wymierzoną w bałwochwalstwo. Ruch ten rozprzestrzenił się na znaczne części Europy. Papieska krucjata i inkwizycja, szczególnie za Innocentego III, najsilniejszego z papieży, daremnie usiłowały go obalić. Przetrwał i trwa do dzisiaj, będąc najstarszym z istniejących ruchów protestanckich.

Wersety 23 i 24: „(23) Wziął więc Eliasz chłopca, zniósł go z pokoju na górze i oddał go jego matce. ‘Popatrz! – powiedział Eliasz – Twój syn żyje!’. (24) ‘Teraz wiem – rzekła kobieta do Eliasza – że jesteś człowiekiem Bożym i słowo PANA rzeczywiście spełnia się przez ciebie’”

Waldo i inni, pobudzający go do działania, są antytypem Eliasza w jego trzeciej i udanej próbie wskrzeszenia do życia syna wdowy. Antytyp pokazuje, że począwszy od tego czasu stronnictwo protestujące uznawało wiernych sług Boga jako Jego rzeczników, ponieważ wielu przeciwników papieża, którzy chociaż nie stali się reformatorami w ruchu waldensów, mimo to stali obok wiernych w antypapieskiej sprawie.

Jeśli prześledzimy historię Kościoła do roku 1259, okaże się, że jedynymi znaczącymi dziełami reformy były te opisane w tym i poprzednim odcinku – i stanowią one antytyp działań Eliasza w tym rozdziale.

(Nawiasem mówiąc, dla tych, którzy już wcześniej interesowali się tym tematem – C. Olson w swoim wyjaśnieniu 1 Królewskiej rozdziału 17, chociaż prawidłowo i w harmonii z 1 Królewską rozdziałem 18 wersetem 1 wyznacza rok 1259 jako początek trzeciego antytypicznego roku, to musiał zasnąć i przeoczyć słowa z tego wersetu 1 („PO UPŁYWIE długiego czasu, w trzecim roku, doszło Eliasza słowo Pana tej treści: Idź, pokaż się Achabowi, gdyż chcę spuścić na ziemię deszcz”), które potwierdzają, że antytypy rozdziału 16 poprzedzają antytypiczny „trzeci rok” z tego wersetu. Umiejscawia on bowiem antytyp 1 Królewskiej rozdziału 17 wersetów 17-24 między rokiem 1517 a 1799, twierdząc nawet, że przywrócenie misji zagranicznych pod koniec XVIII wieku (czyli ponad 500 lat po uznawanej także przez niego dacie rozpoczęcia się tego „trzeciego roku”) było antytypem obudzenia tego dziecka!)