Zanim rozwiniemy nasz temat, chcielibyśmy wskazać na niektóre charakterystyczne wydarzenia z typu – z opisu życia proroka Eliasza i porównać je z historią Kościoła (Chrystusa w ciele) – antytypicznego Eliasza:

1. Powód prześladowań:
   1. Eliasz był prześladowany za wierność prawdzie i sprawiedliwości.
   2. Kościół był prześladowany za wierność prawdzie i sprawiedliwości.
2. Prześladowca:
   1. Główną prześladowczynią Eliasza była Izebel (w starszych tłumaczeniach: Jezabela/Jezebel), bezbożna królowa Izraela, wspomniana imiennie i stanowiąca symbol przeciwników dla świętych.
   2. Głównym prześladowcą Kościoła był odstępczy Kościół Rzymski [słowo ἐκκλησία „ekklēsia” tłumaczone m.in. jako „kościół” jest w języku greckim rodzaju żeńskiego (zresztą: prawdziwy Kościół to też Oblubienica/Małżonka Baranka)], który mienił się być „królową” i władczynią duchowego Izraela (Objawienie rozdział 18 werset 7: „Na ile sam się wywyższał i pławił w przepychu, na tyle wy mu zadajcie udręki i bólu. Bo powtarzał sobie: Siedzę jak królowa. Wdową nie jestem, bólu nawet nie zobaczę”).
3. Sposób realizacji prześladowań:
   1. Swą prześladowczą władzę Izebel realizowała za pośrednictwem swego męża, króla Achaba.
   2. Wykonawcą prześladowczej władzy papiestwa było Imperium Rzymskie, z którym papiestwo się złączyło.
4. Miejsce ucieczki przed prześladowaniami:
   1. Eliasz uciekł przed Izebel i Achabem na pustynię, na miejsce przygotowane przez Boga, gdzie był w cudowny sposób karmiony (1 Królewska rozdział 17 wersety 5-9: „(5) Poszedł więc i postąpił według słowa Pana; odszedłszy, zamieszkał nad potokiem Kerit, który wpływa od wschodu do Jordanu. (6) Kruki zaś przynosiły mu chleb i mięso rano oraz chleb i mięso wieczorem, a z potoku pił wodę. (7) Lecz po pewnym czasie wysechł potok, gdyż nie było deszczu w tym kraju. (8) I wtedy doszło go takie słowo Pana: (9) Wstań i idź do Sarepty, która należy do Sydonu, i zamieszkaj tam. Oto nakazałem pewnej tamtejszej wdowie, aby cię żywiła”).
   2. Prawdziwy Kościół uciekł na symboliczną pustynię – w stan odosobnienia, na miejsce przygotowane przez Boga, który tam podtrzymywał jego życie (Objawienie rozdział 12 wersety 6 i 16: „(6) Kobieta zaś uciekła na pustynię, gdzie Bóg przygotował jej miejsce, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. (16) Ale ziemia pomogła kobiecie. Otworzyła swą paszczę i wchłonęła rzekę, którą smok wyrzucił ze swej gardzieli”).
5. Czas przebywania na puszczy/pustyni:
   1. Eliasz przebywał na puszczy przez „trzy lata i sześć miesięcy”; przez cały ten czas nie padał deszcz, a w ziemi zapanował wielki głód:
      • Jakuba rozdział 5 werset 17: „Eliasz był człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, żeby nie było deszczu i nie było deszczu na ziemi przez trzy lata i sześć miesięcy”;
      • 1 Królewska rozdział 17 werset 7: „(1) Eliasz, prorok pochodzący z Tiszbe w Gileadzie, zwrócił się do Achaba: ‚Przysięgam na PANA, Boga Izraela, któremu służę: Nie będzie w następnych latach ani rosy, ani deszczu, dopóki nie zapowiem inaczej’. (7) Po pewnym czasie jednak potok wysechł, gdyż w kraju nie było deszczu”;
      • 1 Królewska rozdział 18 werset 2: „(1) Upłynęło dużo czasu, gdy w trzecim roku słowo PANA zostało skierowane do Eliasza: ‚Idź, staw się przed Achabem, a Ja ześlę deszcz na ziemię’. (2) Udał się zatem Eliasz, aby stawić się przed Achabem. W Samarii panował wtedy wielki głód”.
   2. Kościół przebywał w stanie pustyni przez trzy i pół symbolicznego roku (licząc dzień za rok [podobnie jak m.in. w 4 Mojżeszowej rozdziale 14 wersecie 34: ‚Ile trwał zwiad w tej ziemi, a trwał czterdzieści dni, tyle też — licząc dzień za rok, a więc czterdzieści lat — ponosić będziecie karę za wasze winy i doznacie mojej niechęci’] – 3,5 razy 360 = 1260 literalnych lat); podczas tego okresu panował duchowy głód ze względu na brak Prawdy – żywej wody. Porównaj:
      • Objawienie rozdział 12 werset 6: „(6) Kobieta zaś uciekła na pustynię, gdzie Bóg przygotował jej miejsce, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni”;
      • Objawienie rozdział 11 werset 3: „I dam je dwóm moim świadkom [Staremu i Nowemu Testamentowi], którzy przyodzieją się worami oraz będą prorokować tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni”;
      • Amosa rozdział 8 werset 11: „Oto nadchodzą dni — oświadcza Wszechmocny PAN — że ześlę na ziemię głód. Nie będzie to głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów PANA”.
6. Powrót z tego stanu i wielki deszcz:
   1. Po trzech i pół roku, czyli 1260 dniach, gdy Eliasz powrócił z pustyni, zostały objawione błędy kapłanów Izebel, oddano cześć prawdziwemu Bogu, a następnie spadł obfity deszcz (1 Królewska rozdział 18 wersety 41-45: „(41) Potem Eliasz powiedział do Achaba: Podnieś się, jedz i pij, bo już słychać szum deszczu! (42) Achab podniósł się więc, aby się posilić, podczas gdy Eliasz wszedł na szczyt Karmelu, przykucnął na ziemi, a twarz skrył między kolanami. (43) Słudze natomiast polecił: Wejdź wyżej i spójrz w stronę morza. Sługa wszedł, spojrzał i zawołał: Nic nie widzę! Wtedy Eliasz polecił: Powtórz to siedem razy! (44) Za siódmym razem sługa doniósł: Widzę! Chmurka, mała jak ludzka dłoń, podnosi się z morza! Ruszaj zatem! — rozkazał mu Eliasz. — Powiedz Achabowi: Zaprzęgaj i jedź w dół, aby nie zatrzymał cię deszcz! (45) Tymczasem niebo pociemniało od chmur, zerwał się wiatr i spadł ulewny deszcz. Achab wsiadł na rydwan i gnał do Jizreela”).
   2. Przy końcu 1260 lat zamanifestowana została moc Prawdy i wydano jej świadectwo (1799 rok); od tego czasu Prawda wypłynęła na świat w ilości mierzonej milionami Biblii na każdy rok, odświeżając ziemię i przynosząc owoce.
7. Postawa dotychczasowych wrogów:
   1. Początkowo król i lud ucieszyli się, a Eliasz i jego Bóg zostali uczczeni, lecz duch Izebel nie zmienił się; wciąż nastawała ona na życie Eliasza, który znów był zmuszony uciekać na pustynię:
      • 1 Królewska rozdział 18 wersety 40, 45 i 46: „(40) A Eliasz wykrzyknął: Schwytajcie proroków Baala! Niech żaden z nich nie umknie! Schwytali ich więc, Eliasz kazał sprowadzić ich nad potok Kiszon i tam polecił ich zgładzić. (45) Tymczasem niebo pociemniało od chmur, zerwał się wiatr i spadł ulewny deszcz. Achab wsiadł na rydwan i gnał do Jizreela. (46) Na Eliaszu zaś spoczęła ręka PANA, przepasał swoje biodra i biegł przed Achabem aż do wejścia do miasta”;
      • 1 Królewska rozdział 19 wersety 1-4: „(1) Achab opowiedział Izebel o wszystkim, co Eliasz zrobił, także o tym, jak pozabijał mieczem proroków. (2) Wtedy Izebel kazała przez posłańca przekazać Eliaszowi: „Niech bogowie mnie ukarzą, jeśli jutro o tym czasie nie postąpię z tobą tak samo, jak ty postąpiłeś z każdym z nich”. (3) Eliasz przestraszył się i natychmiast wyruszył w drogę, żeby uratować swoje życie. Przybył do Beer-Szeby w Judzie i tam pozostawił swojego sługę, (4) sam zaś udał się na pustynię na odległość jednego dnia drogi. Usiadł pod jednym z janowców, prosząc o śmierć: ‘PANIE, mam już dość wszystkiego, zabierz moje życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków’”.
   2. Biblia przyniosła tak wielkie błogosławieństwo, że światowe imperia rozpoznały w tym Pańską rękę, jednakże zasady papiestwa – Izebel – obowiązujące teraz również w tak zwanych „protestanckich sektach”, zmusiły świętych do ponownej ucieczki w stan pustyni.