Po rozważeniu antytypu ofiary kapłanów Baala – stronnictwa klerykalnego, zajmiemy się obecnie rozważeniem antytypu ofiary Eliasza – stronnictwa biblijnego, i w tym celu omówimy 1 Królewską rozdział 18 wersety 30-40.

Werset 30: „Eliasz wezwał lud: Podejdźcie do mnie! Gdy lud podszedł, on najpierw naprawił zburzony ołtarz PANA”.

Antytypiczny Eliasz w osobach Jana Wessela, który zmarł w roku 1489, oraz jego współpracowników w Holandii i Niemczech, a także Savonaroli, zamordowanego w roku 1498, oraz jego współpracowników we Włoszech, działał wśród ludzi, przyciągając bardzo przychylną uwagę, szczególnie począwszy od roku 1479 („Podejdźcie do mnie!”). U wielu pobudzili oni ducha prawdziwego poświęcenia („naprawił zburzony ołtarz”).

Wersety 31 i 32: „(31) Wziął dwanaście kamieni, według liczby plemion Jakuba, do którego PAN przemówił: Będziesz nosił imię Izrael. (32) Z tych kamieni zbudował ołtarz w imię PANA (…)”.

Odwoływali się do wszystkich poświęconych (dwanaście kamieni, dwanaście pokoleń duchowego Izraela) na podstawie Biblii jako jedynego źródła i reguły wiary i praktyki; na podstawie Jezusa jako jedynej Głowy Kościoła; na podstawie kapłaństwa wszystkich poświęconych wierzących oraz na podstawie usprawiedliwienia przez wiarę. W ten sposób zgromadzili prawdziwy Kościół, ołtarz. Nieco później Luter i Zwingli, opowiadający się za tymi samymi zasadami, rozpoczęli antytypiczne ofiarowanie, a niebawem przyłączyli się do nich liczni współpracownicy.

Werset 32: „(…) Wokół ołtarza wykopał rów mogący pomieścić dwie miary wody” (wszystkie inne polskie przekłady oraz oryginał mówią raczej: „dwie miary (lub „sea”) ziarna” – hebrajskie זֶרַע – „zera`”)

Rów dookoła ołtarza reprezentuje sferę, do której miały być ograniczone ich reformatorskie zabiegi, tj. Biblię. Dwiema miarami ziarna (co stanowiło pojemność tego rowu) były jej dwie części, Stary i Nowy Testament, pełne prawdy [z ziarna robi się mąkę, a jak wyjaśnialiśmy w odcinku 11 niniejszej serii mąka przedstawia poszczególne prawdy wchodzące w skład całego Słowa Bożego – po dłuższe wyjaśnienie odsyłamy do tamtego odcinka]. Swe reformatorskie wysiłki ograniczyli oni zatem do biblijnych doktryn, organizacji i praktyki, na tyle, na ile były one wtedy na czasie.

Werset 33: „Na ołtarzu ułożył drewno, a na nim przygotowaną ofiarę”.

Drwa (tak samo jak w poprzednich przypadkach) reprezentują biblijne wersety oraz biblijne, logiczne i oparte na faktach argumenty używane w ich wysiłkach reformatorskich.

Jak mówiliśmy w poprzednich odcinkach – każdy cielec reprezentuje człowieczeństwo tych, którzy go ofiarowali. Jego części przedstawiają natomiast poszczególnych uczestników tych dwóch ruchów reformatorskich. W tym przypadku więc kawałki cielca przedstawiają człowieczeństwo jednostek antytypicznego Eliasza.

Werset 34: „Potem powiedział: Napełnijcie wodą cztery dzbany i wylejcie ją na ofiarę całopalną oraz drewno. Kiedy to uczynili, polecił: Zróbcie to raz jeszcze! I zrobili. Potem rozkazał: Oblejcie wszystko po raz trzeci! Oblali zatem ofiarę i drewno po raz trzeci”.

Cztery wiadra wody (czyli prawdy) reprezentują cztery główne zasady protestanckiej reformacji:

1. Biblię, jako jedyne źródło i regułę wiary i praktyki;
2. Jezusa, jako jedyną Głowę prawdziwego Kościoła;
3. usprawiedliwienie tylko przez wiarę; oraz
4. wyłączne kapłaństwo poświęconych wierzących.

Pierwsze wylanie wody przedstawia nauczanie tych czterech prawd przez reformację Lutra; drugie – nauczanie tych samych prawd przez reformację Zwingliego; trzecie – nauczanie tych samych prawd przez reformację episkopalną, prowadzoną przez Tomasza Cranmera (angielską, lecz nie tę pochodzącą od Henryka VIII).

Werset 35: „tak że spływająca woda wypełniła rów wokół ołtarza”.

Nauki te okryły i otoczyły prawdziwy Kościół (ołtarz) i występowały w całej Biblii (rowie).

Wersety 36 i 37: „(36) Gdy więc nadeszła pora składania ofiary, prorok Eliasz podszedł i powiedział: PANIE, Boże Abrahama, Izaaka i Izraela! Niech się dziś okaże, że Ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja twoim sługą i że na Twoje Słowo przygotowałem to wszystko. (37) Odpowiedz mi, PANIE, odpowiedz mi, proszę, i niech ten lud pozna, że to Ty, PANIE, jesteś Bogiem i że to Ty zawracasz z powrotem ich serca”.

Modlitwa Eliasza reprezentuje gorące i ufne pragnienia wiernych, oczekujących prawdziwej reformy i nawrócenia ludzi do Boga, czego dowodem były ich reformatorskie wysiłki.

Werset 38: „Na te słowa spadł ogień PANA i strawił ofiarę całopalną, drewno, kamienie, powierzchnię ziemi, a wodę wypełniającą rów wysuszył”.

Przez prawdziwą reformację, jaka została dokonana, Bóg zamanifestował, że przyjmuje ofiarowane człowieczeństwo wiernych (cielca – „ofiarę całopalną”), używane przez nich biblijne wersety i argumenty („drewno”), prawdziwy Kościół (ołtarz – „kamienie”), nauki czterech podstawowych zasad reformatorów (cztery wiadra wody – „wodę”) oraz historyczne świadectwa przytaczane jako potwierdzenie („powierzchnię ziemi” – a dosłownie: עָפָר – `aphar, czyli „proch”).

Werset 39: „Gdy lud to zobaczył, padł na twarz. PAN! — wołali. — To On jest Bogiem! PAN! On jest Bogiem!”

W rezultacie niemal cała Europa nawróciła się na protestantyzm, a przeciwko klerykalizmowi, kultowi Baala. Gdyby nie intrygi i oszustwa Jezuitów, a przede wszystkim gdyby nie przemoc tzw. „świętej” inkwizycji oraz katolickich armii i motłochu, najwyraźniej cała Europa zostałaby nawrócona i pozostałaby nawrócona na protestantyzm. Ofiarowanie to zakończyło się przed rokiem 1618.

Werset 40: „A Eliasz wykrzyknął: Schwytajcie proroków Baala! Niech żaden z nich nie umknie! Schwytali ich więc, Eliasz kazał sprowadzić ich nad potok Kiszon i tam polecił ich zgładzić”.

Obok konstruktywnych (ofiarniczych) działań, reformatorzy prowadzili równocześnie działania destrukcyjne w religijnych sporach tamtych czasów. Wierni wzywali wszystkich, by żądali od klerykalnych nauczycieli Rzymu odpowiedzi na te pytania w sporach, w wyniku czego prorocy ci zostali pojmani. Potok Kiszon (w oryginale קִישׁוֹן – Qiyshown – co znaczy wykręcony/krzywy/kręty/chwiejny/nieuczciwy) reprezentuje pokrętne ścieżki rzymskich błędów, przez obalenie których wierni mieczem ducha „zabili” antytypicznych proroków Baala. Początek antytypu tego wersetu rozpoczyna się od reformacji i trwa przez 100 lat.