W początkowych odcinkach niniejszej serii (która, jak przypominamy – dotyczy jednego z trudniejszych/głębszych tematów, i w której zakładamy posiadanie już pewnej wiedzy, wykraczającej ponad to, co prezentujemy w naszych pozostałych seriach), wskazywaliśmy, że Eliasz (oraz Jan Chrzciciel) są typem klasy Chrystusa w ciele [w czasie ich życia na ziemi, nie po zmartwychwstaniu, „ożywieniu duchem”] jako rzecznika Boga wobec świata, starającego się zreformować świat – których świadectwo i praca, dzięki błogosławieństwu Bożemu, miała przygotować drogę do panowania uwielbionego Kościoła i jego chwalebnej Głowy, przez czynienie odpowiednio usposobionych ludzi („Maluczkiego Stadka”) gotowymi na przyjęcie Pana.

Ta myśl o Rzeczniku Reformatorze Boga wobec świata jest kluczem otwierającym zrozumienie typu Eliasza. Antytypu powinniśmy zatem szukać w ruchach reformatorskich na świecie, prowadzonych przez wiernych. Typ Eliasza dostarcza nam również pewnych chronologicznych wskazówek, umożliwiających umiejscowienie różnych wydarzeń antytypu. Te dane chronologiczne, obok powyższego klucza, są najważniejszymi elementami umożliwiającymi nam zrozumienie tego typu (i pozwalają także na sprawdzenie poglądów niektórych innych osób, które także zajmowały się różnymi zarysami tej historii w antytypie).

1 Królewska rozdział 17 wersety 1-4: „(1) Wtedy Eliasz Tiszbita z Tiszbe w Gileadzie powiedział do Achaba: Jak żyje PAN, Bóg Izraela, przed którego obliczem stoję, że w tych latach nie będzie rosy ani deszczu, jak tylko na słowo z moich ust. (2) Wtedy PAN skierował do niego takie Słowo: (3) Odejdź stąd, udaj się na wschód i ukryj się nad potokiem Kerit, który płynie po wschodniej stronie Jordanu. (4) Z tego potoku będziesz pił wodę, a krukom nakazałem, by cię tam żywiły”, odnosząca się do wydarzeń przed rokiem 539 n.e., kiedy to antytypiczny Eliasz uciekł na pustynię, daje nam pierwszą chronologiczną wskazówkę pomocną w zrozumieniu antytypu. Zrozumienie czemu mówimy tu o roku 539 n.e. i co w nim jest takiego ważnego, jest jedną z tych kwestii, których nie będziemy udowadniać w tej serii (jako, że zmusiłoby nas to do odejścia od tematu serii na około 10 odcinków) – niemniej zainteresowanym polecamy omawiający to wykład pod tytułem „Znamienny rok 539”, który podczas niedawnego Spotkania Biblijnego w Bytomiu wygłosił br. Jarosław Ślipek: https://youtu.be/fGZHm-lAxZg.

1 Królewska rozdział 18 werset 1: „Po pewnym czasie — w trzecim roku — PAN skierował do Eliasza Słowo tej treści: Idź, pokaż się Achabowi, chcę bowiem spuścić deszcz na ziemię.” podaje nam drugą chronologiczną wskazówkę, co czyni poprzez wyrażenie „w trzecim roku” (jego doświadczenia na pustyni). Zatem wydarzenia z 1 Królewskiej rozdziału 17 wersetów od 1-24, mające miejsce w trakcie suszy, wypełniły się przed owym „trzecim rokiem” pustynnego doświadczenia antytypicznego Eliasza.

Trzecią chronologiczną wskazówką jest czas trwania owej suszy – apostoł Jakub informuje nas, że trwała ona 3 i pół roku – Jakuba rozdział 5 werset 17: „Eliasz był człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, żeby nie było deszczu i nie było deszczu na ziemi przez trzy lata i sześć miesięcy”.

Symboliczny rok biblijny ma długość 360 dni. Wiemy to np. z porównania Objawienia rozdziału 11 – wersetu 2 z wersetem 3:
„(2) Ale sień, która jest przed kościołem, wyrzuć precz, a nie mierz jej; albowiem dana jest poganom, a miasto święte deptać będą czterdzieści i dwa miesiące. (3) I dam je dwom świadkom moim, którzy prorokować będą tysiąc dwieście i sześćdziesiąt dni, obleczeni będąc w wory”.

Skoro 42 miesiące jest równe 1260 dni, to jeden miesiąc takiego symbolicznego roku biblijnego ma długość 1260 / 42 = 30 dni. Rok ma 12 miesięcy, więc 12 x 30 = 360 dni.

Trzy i pół roku tej suszy to więc 360 + 360 +360 + 180 = 1260 dni. (Nawiasem mówiąc, Biblia o owych trzech i pół roku mówi wielokrotnie i z różnych punktów widzenia – czasem jako o 3 latach i 6 miesiącach, czasem jako o 42 miesiącach, czasem jako o 1260 dniach, a czasem jako o „(jednym) czasie, (dwóch) czasach i połowie czasu” – szerzej ta kwestia jest także omówiona w powyżej wspomnianym wykładzie).

Ile natomiast trwa jeden symboliczny dzień w Biblii, do obliczeń chronologicznych? Tak jak wskazywaliśmy w naszej serii o „Dniu Sądu”, Biblia pod słowem „dzień” rozumie różne okresy czasu. Stosowny w interesującym nas przypadku okres czasu można znaleźć m.in. w 4 Mojżeszowej rozdziale 14 wersecie 34, gdzie Bóg informuje jaki przyjmuje przelicznik: „Ile trwał zwiad w tej ziemi, a trwał czterdzieści dni, tyle też — LICZĄC DZIEŃ ZA ROK, a więc czterdzieści lat — ponosić będziecie karę za wasze winy i doznacie mojej niechęci”. Potwierdzenie, że Bóg stosuje w Biblii taki przelicznik w obliczeniach chronologicznych, można znaleźć w księdze Ezechiela rozdziale 4 wersetach 4-6: „(4) Potem połóż się na lewym boku, a Ja włożę na ciebie winę domu izraelskiego. Ile dni będziesz tak leżał, tyle dni będziesz nosił ich winę. (5) A Ja wyznaczę ci za lata ich winy równą liczbę dni: Trzysta dziewięćdziesiąt. Przez tyle dni będziesz nosił winę domu izraelskiego. (6) A gdy je skończysz, położysz się jeszcze raz, ale na prawym boku, i przez czterdzieści dni będziesz nosił winę domu judzkiego; WYZNACZAM CI PO JEDNYM DNIU ZA KAŻDY ROK”.

Wiedząc już powyższe, z tej drugiej wskazówki chronologicznej można zauważyć, że wydarzenia opisane w 1 Królewskiej rozdziale 17 wersetach 1-24 miały miejsce przed 1259 rokiem n.e., który rozpoczął trzeci antytypiczny rok pustynnego doświadczenia antytypicznego Eliasza. Dwa symboliczne lata o długości 360 literalnych lat dają bowiem w sumie 720 literalnych lat, a 539 rok n.e. plus 720 lat doprowadza nas do 1259 roku n.e..

Z trzeciej chronologicznej wskazówki – długości trwania czasu suszy – 3 i pół roku, czyli inaczej 1260 symbolicznych dni – 1260 literalnych lat, możemy zauważyć kiedy antytypiczna susza się skończyła. 539 r. n.e. + 1260 lat = 1799 r. n.e., po którym to roku w przeciągu kilku literalnych lat antytypiczny deszcz przerwał suszę.

Dla celów przyszłych odcinków dodamy tutaj jeszcze takie uwagi chronologiczne: Dwa obudzenia Eliasza (po zakończeniu sprawy z prorokami/kapłanami Baala – z 1 Królewskiej rozdziału 19 wersetów 5-7: „(5) Wkrótce położył się i zasnął pod tym jałowcem, lecz oto trącił go Anioł! Wstań — powiedział. — Posil się! (6) Gdy Eliasz rozejrzał się, zobaczył u wezgłowia upieczony na gorących kamieniach placek oraz dzban z wodą. Zjadł więc, napił się, odwrócił i zasnął. (7) Ale Anioł PANA wrócił. Znów trącił go i powiedział: Wstań, posil się, bo masz przed sobą jeszcze daleką drogę”) odpowiadają – pierwsze: rokowi 1829, a drugie: rokowi 1874, natomiast podróż o długości 40 dni z wersetu 8 („Eliasz wstał, posilił się plackiem, napił się wody i tak posilony szedł przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż dotarł do Góry Bożej, do Horebu”) kończy się w roku 1914.

Te chronologiczne zarysy bardzo pomogą w zrozumieniu antytypu tej historii, który zaczniemy omawiać w kolejnym odcinku.