1 Królewska rozdział 17 werset 1: „Wtedy Eliasz Tiszbita z Tiszbe w Gileadzie powiedział do Achaba: Jak żyje PAN, Bóg Izraela, przed którego obliczem stoję, że w tych latach nie będzie rosy ani deszczu, jak tylko na słowo z moich ust”.

Wskazówki chronologiczne jakie zamieściliśmy w poprzednim odcinku niniejszej serii pokazują, że wszystkie antytypy z 1 Królewskiej rozdziału 17 wersetów 1-24 poprzedzają rok 1259, podczas gdy swego czasu niektórzy (C. Olson i jego zwolennicy) twierdzili, iż scena z martwym dzieckiem jest antytypem wydarzeń z czasów Reformacji pomiędzy rokiem 1517 a 1799, przy czym jego obudzenie odpowiada wznowieniu zagranicznej pracy misyjnej wobec pogan, począwszy od roku 1792. Twierdzili oni, że antytyp przemówienia Eliasza do Achaba miał miejsce od roku 325 do 539. Natomiast my rozumiemy, że nastąpiło to w latach od 33 do 539, w następujący sposób: przemówienie to rozpoczęło się od naszego Pana, Głowy klasy Eliasza, który złożył „wspaniałe wyznanie” przed Piłatem, przedstawicielem antytypicznego Achaba (1 Tymoteusza rozdział 6 werset 13: „Nakazuję ci w obliczu Boga, który wszystko ożywia, i w obliczu Chrystusa Jezusa, który przed Poncjuszem Piłatem złożył wspaniałe wyznanie”; ewangelia Jana rozdział 18 werset 37: „Wtedy Piłat zapytał go: A więc jesteś królem? Jezus mu odpowiedział: Ty mówisz, że jestem królem. Ja po to się narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mego głosu”), twierdząc, że On i ci należący do Niego są wyłącznym („nie będzie rosy ani deszczu, jak tylko na słowo z moich ust”) rzecznikiem Boskiego objawienia. W pantomimie to samo twierdzenie zostało przedstawione przez św. Pawła przed Feliksem, Festusem i Agrypą, przedstawicielami antytypicznego Achaba.

W czasie prześladowań pogańskiego Rzymu, od roku 64 do 313, to samo twierdzenie było powtarzane przez wiernych przed rzymskimi sędziami, gubernatorami i cesarzami. Gdy Rzym pogański przemienił się w Rzym chrześcijański (?), a cesarze stali się „ortodoksami”, wierni – słowem i czynem walczący z błądzicielami przed tymi cesarzami i ich przedstawicielami – wypełniali ten sam antytyp, co trwało aż do roku 539, kiedy to zostali zmuszeni udać się na pustynię.

1 Królewska rozdział 17 wersety 2-7: „(2) Wtedy PAN skierował do niego takie Słowo: (3) Odejdź stąd, udaj się na wschód i ukryj się nad potokiem Kerit, który płynie po wschodniej stronie Jordanu. (4) Z tego potoku będziesz pił wodę, a krukom nakazałem, by cię tam żywiły. (5) Eliasz postąpił według Słowa PANA, poszedł i zamieszkał nad potokiem Kerit, który płynie po wschodniej stronie Jordanu. (6) Kruki przynosiły mu tam chleb i mięso rano i wieczorem, a wodę pił z potoku. (7) Lecz po upływie pewnego czasu potok wysechł, ponieważ w kraju nie było deszczu”.

Gdy stronnictwo katolickie rozwijało papieskie błędy i zdobywało główne wpływy wśród wielkich i małych, a wierni w coraz większym stopniu byli spychani w cień, Pan – przez zasady Swego Słowa oraz Swą opatrzność – wskazał klasie Eliasza Swoją wolę, by w coraz większym stopniu przechodziła w stan izolacji, pustyni (wersety 2-4).

Krótko mówiąc, bieg tych wydarzeń był następujący: Wielkie odstępstwo rozpoczęło się na polu klerykalizmu (2 Tesaloniczan rozdział 2 werset 7: „Tajemnica bezprawia już działa, na razie jednak w ukryciu, dopóki nie ustąpi ten, który ją powstrzymuje”); następnie, około 100 roku n.e., zaczęło się ono cechować doktrynalnymi błędami na temat organizacji kościoła. Ślady nieśmiertelności duszy można znaleźć już w pismach Justyna Męczennika, nawróconego greckiego filozofa, który został ścięty około roku 165. Nieco później zaczęła być podważana wiara w Tysiąclecie. Około roku 230 zaczęto podejmować pierwsze kroki w kierunku błędu na temat relacji Chrystusa wobec Ojca, a doktryna o Ich równości została ustalona na soborze w Nicei w roku 325, podczas gdy trynitarianizm dopełnił się na pierwszym synodzie w Konstantynopolu, w roku 381. Wraz z odrzuceniem milenaryzmu i wprowadzeniem dogmatu o ludzkiej nieśmiertelności oraz o trójcy, żyzną glebę do wzrostu znalazł dogmat o wiecznych mękach.

Następnie, w kontrowersji Nestoriusza w latach 428-431, rozstrzygniętej na synodzie w Efezie w roku 431, oraz w kontrowersji Eutychesa z lat 444-451, rozstrzygniętej na synodzie w Chalcedonie w roku 451, zatriumfowały błędy na temat relacji ludzkiej i Boskiej natury Chrystusa. W latach 412-529 triumf święciły błędy na temat grzechu, ludzkiej woli, usprawiedliwienia, wyboru i wolnej łaski. W każdej z tych kontrowersji wierny Eliasz walczył z błądzicielami, a nieortodoksyjna grupa teologów, choć nienależąca do Eliasza – jako obrońcy resztek prawdy przed nadciągającymi błędami – częściowo stała przy wiernych. Teolodzy ci – jako sekciarze – tworzyli sekciarskie systemy, z których niektóre przeminęły po wielu ciężkich doświadczeniach, a inne, jak te związane z nestorianami i chrześcijanami koptyjskimi, istnieją do dzisiaj.

Rozumiemy, że ci sekciarze, jako przeciwnicy stale triumfujących katolików, są antytypami kruków, które dostarczały pewną ilość pokarmu wiernym w czasie następnego okresu, od roku 539 do 799. W tym czasie (lata 539-799) zupełnie zaniknął arianizm, a ostatni ariański naród, Longobardowie, został całkowicie nawrócony na katolicyzm przed rokiem 700.

Ci sami „niektórzy” co poprzednio twierdzili wówczas także, że ariańska wiara i arianie, ich antytypy wdowy z Sarepty i jej syna (sposób potraktowania przez nich antytypicznej wdowy i jej syna był bardzo niejasny i dwuznaczny), istnieli jeszcze po śmierci Waldo (lata 1173-1217). To stwierdzenie było jednak historyczną nieprawdą (zobacz różne artykuły na temat arianizmu – czy to w Wikipedii (w jej angielskojęzycznej wersji jest nieco więcej informacji na ten temat), czy tutaj: https://zapytaj.onet.pl/encyklopedia/15862,,,,arianizm,haslo.html, czy w rozmaitych innych miejscach – np. w Encyklopedii McClintocka & Stronga). (Piotr?) Waldo oraz wszyscy pozostali reformatorzy od roku 799 do 1530 byli trynitarzami. Zatem nic, co owi „niektórzy” podawali na temat antytypu wdowy z Sarepty, jej syna oraz relacji Eliasza wobec nich, nie było historyczną prawdą.