W poprzednim odcinku rozpoczęliśmy omawianie antytypu 1 Królewskiej rozdziału 17 wersetów 1-7, odnosząc go do historycznych wydarzeń od pierwszego członka antytypicznego Eliasza do roku 799, przy czym skupiając się na wydarzeniach przed rokiem 539. Dziś zajmiemy się tym fragmentem antytypu rozważanych wersetów, który mówi o latach 539-799.

1 Królewska rozdział 17 wersety 1-7: „(1) Wtedy Eliasz Tiszbita z Tiszbe w Gileadzie powiedział do Achaba: Jak żyje PAN, Bóg Izraela, przed którego obliczem stoję, że w tych latach nie będzie rosy ani deszczu, jak tylko na słowo z moich ust. (2) Wtedy PAN skierował do niego takie Słowo: (3) Odejdź stąd, udaj się na wschód i ukryj się nad potokiem Kerit, który płynie po wschodniej stronie Jordanu. (4) Z tego potoku będziesz pił wodę, a krukom nakazałem, by cię tam żywiły. (5) Eliasz postąpił według Słowa PANA, poszedł i zamieszkał nad potokiem Kerit, który płynie po wschodniej stronie Jordanu. (6) Kruki przynosiły mu tam chleb i mięso rano i wieczorem, a wodę pił z potoku. (7) Lecz po upływie pewnego czasu potok wysechł, ponieważ w kraju nie było deszczu”.

Nazwa potoku – „Kerit” (w języku hebrajskim: כְּרִית – Kĕriyth) oznaczająca „przecięcie”, „rozdzielenie” reprezentuje (wywodząc antytypiczne znaczenie tego słowa z 2 Tymoteusza rozdziału 2 wersetu 15: „Staraj się, abyś się doświadczonym stawił Bogu robotnikiem, który by się nie zawstydził i który by dobrze ROZBIERAŁ [greckie: „orthotomeo” czyli „ciął prosto” – „dobrze oddzielał”: badał, wyjaśniał, odróżniał jedne rzeczy od innych] słowo prawdy”) niewielką ilość prawdy, jaka pozostała przy wiernych po wprowadzeniu błędów jakie opisywaliśmy w poprzednim odcinku.

Owa niewielka ilość prawdy była wyznawana w obecności narodów (Jordanu – hebrajskie: יַרְדֵּן – Yarden. Jordan przedstawia narody pod wyrokiem potępienia, ponieważ Jordan znaczy w języku hebrajskim „osądzony”, „potępiony”, „opadający”, „schodzący”; natomiast wody w symbolice biblijnej używane są do przedstawienia narodów pod względem organizacyjnym (Objawienie rozdział 17 werset 15: „Powiedział mi także (anioł): ‚Wody, które widziałeś, nad którymi zasiada Nierządnica, to ludy i rzesze, narody i języki’”) – przy czym celowo mówimy tu „narody pod względem organizacyjnym” ponieważ właśnie na to wskazuje słowo „narody” w liczbie mnogiej) przez tych, którzy w mniejszym lub większym stopniu zostali wyparci w stan izolacji, odosobnienia.

Między rokiem 539 a 799, gdy antytypiczne kruki, sekciarze (kruk – z hebrajskiego עֹרֵב „oreb” – w języku angielskim jest to łatwiejsze do wyjaśnienia, gdyż kruk to po angielsku m.in. „raven” – czyli „pożerać”, „żreć” – co odnosi się do ich nawyków żywieniowych, jako, że większą część ich pokarmu stanowi padlina [Marcin Karetta: Atlas ptaków. Pascal, 2010 – mówi, że padlina to aż 2/3 ich całościowego pożywienia], z której odrywają kawałki. Ponadto, co ciekawe też w kontekście antytypu, owo hebrajskie słowo עֹרֵב „oreb” pochodzi od słowa עָרַב „arab”, czyli „ściemniać się”, „stawać się ciemniejszym”, „stawać się wieczorem” – co jest aluzją do ich czarnego koloru), karmiły antytypicznego Eliasza, miały miejsce cztery wyraźne kontrowersje:

1. czy Chrystus posiada obecnie jedną naturę, czy dwie? (w latach 544-553), rozstrzygnięta na drugim soborze w Konstantynopolu w roku 553;
2. czy Chrystus posiada obecnie jedną wolę, czy dwie? (w latach 633-680), rozstrzygnięta na trzecim soborze w Konstantynopolu w roku 680;
3. czy chrześcijanie powinni oddawać obrazom kult religijny? (w latach 717-787), rozstrzygnięta na drugim soborze w Nicei w roku 787;
4. czy Chrystus jako istota ludzka był tak samo Synem Bożym, jakim jest jako istota Boska? (w latach 782-799), rozstrzygnięta na narodowym synodzie Franków w Akwizgranie w roku 799.

Wynikiem tych kontrowersji było powstanie podziałów, sekt.

Niewielka ilość prawdy (Kerit), jaka została przeniesiona z poprzedniego okresu na temat Boga, Chrystusa, Ducha Świętego, człowieka, grzechu, wolnej łaski, wyboru, Kościoła itd., w czasie tych kontrowersji zupełnie wyschła.

Ostatnia z nich została rozstrzygnięta, gdy Feliks z Urgel w Hiszpanii, przywódca przeciwko katolikom, wyrzekł się swego poglądu i po sześciodniowej debacie na synodzie w Akwizgranie w roku 799 przyjął pogląd katolicki.

Tak więc wraz z nastaniem w roku 799 (który znaczy początek papieskiego Tysiąclecia – tj. śmiałych i ogólnie uznawanych twierdzeń, że kościół Rzymski był Królestwem Bożym na ziemi i że papieże kolejno reprezentowali Chrystusa, jako Króla królów w czasie Jego Tysiącletniego panowania na ziemi, a kardynałowie i biskupi byli Jego współdziedzicami, po czym, po zakończeniu tego tysiąca lat Chrystus miał przyjść powtórnie, zakończyć wszystkie ziemskie sprawy i przejąć nawrócony świat – które to twierdzenia zostały skomentowane przez Boga w taki sposób, że po zakończeniu tego tysiąca lat ówczesny papież zmarł jako więzień w francuskim więzieniu, a kolejny (Pius VII) opublikował w 1800 roku orędzie, w którym oświadczył, że „według nauki Ewangelii wszyscy winni być poddani postanowionym rządom”, co obejmowało także i jego samego – więcej na ten temat pisaliśmy TUTAJ) całkowicie wysechł zatem antytypiczny Kerit, a antytypiczne kruki przestały karmić Eliasza.

To właśnie to wydarzenie, wraz z tym, co stało się w związku z nim, pozwala nam ustalić datę, kiedy antytypiczny Eliasz otrzymał polecenie udania się do antytypicznej Sarepty, tj. z hebrajskiego: צָֽרְפַת – Tsarĕphath – „miejsce wytapiania/oczyszczania”. Ale o tym – w kolejnym odcinku.