Wierni są prowadzeni Jego okiem, tj. są kierowani w życiu Jego Słowem mądrości, prawdą, natomiast częściowo wierni muszą być wielokrotnie karceni, a w końcu ich cielesny umysł musi być całkowicie zniszczony poprzez kary, jakie otrzymują znajdując się w rękach szatana, który w trakcie wykorzystywania ich do swych celów bardzo źle się z nimi obchodzi

• 1 Koryntian rozdział 5 werset 5: „wydajcie takiego szatanowi – na zatracenie ciała, ale dla ocalenia jego ducha w dniu Pana”;
• 1 Tymoteusza rozdział 1 wersety 19 i 20: „(19) zachowując wiarę i prawe sumienie. Niektórzy je odrzucili i utracili wiarę. (20) Do takich należą Hymenajos i Aleksander, których wydałem szatanowi, aby oduczyli się bluźnić”.

W każdym przypadku to, co było dla nich „pobudką do grzechu” (Ezechiela rozdziału 7 wersetu 19: „Srebro swoje wyrzucą na ulice, a złoto ich upodobni się do nieczystości. Ich srebro i złoto nie zbawi ich w dzień gniewu Pana. Głodu swojego tym nie nasycą ani nie napełnią swych wnętrzności, ponieważ były dla nich pobudką do grzechu”), staje się środkiem ich karania: tracą łaskę świata, której pożądają; przyjemność dogadzania sobie, o której marzą, zamienia się w popiół zgrzytający w ich zębach; grzech, którego dotykają, zamienia się w trującego gada, nękając ich jadem swych ostrych zębów; błędy, które miłują, pozostawiają ich serca zimnymi i słabymi, a ich umysły – zamieszanymi i zwiedzionymi. W doświadczeniach życiowych stale napotykają przeciwności, które sprawiają, że ich wysiłki stają się bezowocne. Tracą kolejno wszystkie miłowane przez siebie rzeczy, aż w końcu nie zostaje im nic z siebie ani świata.

W ten sposób ich ciało stopniowo przechodzi przymusowe niszczenie z rąk szatana:

• ewangelia Mateusza rozdział 7 werset 27: „(26) Każdego natomiast, kto słucha moich słów, lecz nie robi z nich użytku, można porównać do człowieka bezmyślnego, który swój dom zbudował na piasku. (27) Spadł deszcz, wezbrały rzeki, powiały wiatry i uderzyły w ten dom, a on runął i jego upadek był wielki”;
• 1 Koryntian. rozdział 3 werset 15: „jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten szkodę poniesie, lecz on sam zbawiony będzie, tak jednak, jak przez ogień”;
• 1 Tymoteusza rozdział 1 wersety 19 i 20 (cytowane powyżej),

natomiast ciało wiernych jest stopniowo zużywane w pełnej miłości i owoców dobrowolnej ofierze dla sprawy Pana

• Filipian rozdział 4 werset 18: „Poświadczam jednocześnie, że otrzymałem wszystko i mam pod dostatkiem. Zostałem w pełni zaopatrzony, gdy Epafrodytos przekazał mi wasz dar, niczym wspaniałe pachnidło, słodką, miłą Bogu ofiarę”;
• Hebrajczyków rozdział 13 wersety 12-16: „(12) Dlatego i Jezus, aby uświęcić lud własną krwią, cierpiał poza bramą. (13) Wyjdźmy więc do Niego poza obóz, niosąc Jego pohańbienie. (14) Nie mamy tu bowiem miasta trwałego, ale tęsknimy za przyszłym. (15) Przez Niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę uwielbienia, to znaczy owoc warg wyznających Jego Imię. (16) Nie zaniedbujcie też dobroczynności i wzajemnej pomocy, gdyż takie ofiary podobają się Bogu”;
• rozdział 6 werset 10: „Bóg przecież nie może być niesprawiedliwy, by miał zapomnieć o waszym trudzie i miłości, jaką okazaliście Jego imieniu, gdy usługiwaliście świętym i nadal służycie”;
• rozdział 10 wersety 32-34: „(32) Przypomnijcie też sobie dawniejsze lata, kiedy — już jako oświeceni — nie ulegliście mimo wielkich cierpień, (33) czy to jako publicznie zawstydzani przez zniewagi i udręki, czy też jako stojący u boku tych, których tak traktowano. (34) Bo przecież dzieliliście cierpienia z więźniami i z radością przyjęliście grabież swego mienia, wiedząc, że sami posiadacie majątek lepszy – i trwały”.