W poprzednim odcinku między innymi zwróciliśmy uwagę na Symeona, który zróżnicował owe dwa zbawienia (ogólne/powszechne i szczególne/wyborcze), mówiąc (ewangelia Łukasza rozdział 2 wersety 30-32): „(30) Oczy moje widziały zbawienie Twoje (…) (32) [A] Światłość, która oświeci pogan, i [B] chwałę ludu twego izraelskiego [prawdziwych Izraelitów]”.

Ponieważ dobra nowina o Zbawicielu ma stać się udziałem całej ludzkości (ewangelia Łukasza rozdział 2 wersety 10 i 11), rozumiemy, że powszechne zbawienie, z którym w przyszłości zetknie się każdy człowiek, składa się ze światła pochodzącego z prawdziwej światłości (ewangelia Jana rozdział 1 werset 9: „[Ten (Chrystus)] był tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat”) oraz sposobności wybrania życia. Większość rodzaju ludzkiego znajduje się w grobie, dlatego też będzie trzeba wyprowadzić wszystkich z grobu, by dać im świadectwo o dobrej nowinie, o Zbawicielu. Rozumiemy też, że szczególne zbawienie, którym wierzący cieszyli się w czasie Wieku Ewangelii dzięki nadziei (Rzymian rozdział 8 werset 24: „Bo w nadziei już zostaliśmy zbawieni. A nadzieja na to, co się już ogląda, nie jest nadzieją. Bo jakże może ktoś mieć nadzieję tego, co już ogląda?”), a którego rzeczywistość w Wieku Tysiąclecia zostanie objawiona tym, którzy „uwierzą w owym dniu” (2 Tesaloniczan rozdział 1 werset 10), jest zupełnym uwolnieniem spod jarzma grzechu oraz śmierci ku chwalebnej wolności dzieci Bożych. Lecz osiągnięcie wszystkich tych błogosławieństw będzie uzależnione od szczerego zastosowania się do ustaw Królestwa Chrystusowego. Będzie też ono zależeć od tempa, w jakim będzie osiągana doskonałość, które wskaże na stopień miłości do Króla i Jego prawa miłości. Jeśli ktokolwiek w pełni oświecony przez Prawdę i doprowadzony do poznania miłości Bożej oraz przywrócony do ludzkiej doskonałości (rzeczywiście lub jedynie rzeczywiście poczytany/uznany za doskonałego) stanie się „tchórzliwy” i będzie się „cofał” ze ścieżki sprawiedliwych [Hebrajczyków rozdział 10 wersety 38 i 39: „(38) Sprawiedliwy mój z wiary żyje. Lecz jeżeli ustąpi tchórzliwie, nie mam już w nim upodobania. (39) My jednak nie należymy do tych, którzy ustępują tchórzliwie na własną zgubę, ale jesteśmy mężami wiary, którzy swe dusze zbawiają”; Apokalipsa rozdział 21 werset 8: „A udziałem tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelkich kłamców [będzie] jezioro gorejące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.”], to taki ktoś będzie razem z niewiernymi „wygładzony z ludu” (Dzieje Apostolskie rozdział 3 werset 23: „I stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu”). Oznacza to wtórą/drugą śmierć.

Tak więc wszystkie, dotąd trudne, wersety zostały wyjaśnione poprzez zdanie: „aby o tym świadczono we właściwym czasie” (1 Tymoteusza rozdział 2 werset 6). We właściwym czasie owo prawdziwe światło oświeci każdego człowieka, który przyszedł na świat. We właściwym czasie światło to stanie się dobrą nowiną o „radości wielkiej, która będzie udziałem wszystkiego ludu” (ewangelia Łukasza rozdział 2 werset 10). W inny sposób tekstów tych nie można wyjaśnić bez wypaczenia. Paweł przytacza ten argument ze szczególnym naciskiem w liście do Rzymian rozdziale 5 wersetach 18 i 19 („(18) A zatem, jak przez upadek jednego człowieka przyszło potępienie na wszystkich ludzi, tak też przez dzieło usprawiedliwienia jednego przyszło dla wszystkich ludzi usprawiedliwienie ku żywotowi. (19) Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia”). Uzasadnia on, że jak wszyscy ludzie zostali skazani na śmierć z powodu przestępstwa Adama, tak sprawiedliwość Chrystusa i Jego posłuszeństwo aż do śmierci stały się podstawą usprawiedliwienia. I jak wszyscy stracili swoje życie w pierwszym Adamie, tak wszyscy, mimo że na to nie zasługują, mogą otrzymać życie przez przyjęcie drugiego Adama.