Zbadajmy dalszy ciąg proroctwa Ezechiela, rozdziału 16 wersetów 48-63.

Po porównaniu Izraela z Sodomą oraz z Samarią i wyraźnym zaznaczeniu, iż jest on najbardziej godny potępienia (w wersetach 48-54), Pan powiedział: „Przyjdzie czas, gdy odmienię ich los — los Sodomy oraz jej córek. Odmienię też los Samarii z jej córkami. I, między nimi, odmienię również twój los.” – przy czym bardziej dosłowne przekłady wskazują, że ich aktualny los to bycie więźniami lub jeńcami, np.: “Przywrócęli zaś więźniów ich, to jest więźniów Sodomy i córek jej, i więźniów Samarii i córek jej: tedyć też przywiodę pojmanych więźniów twoich w pośrodku ich”. Więzieniem dla więźniów/jeńców, o których jest tu mowa, nie może być nic innego jak śmierć, gdyż wspomniane osoby już od dawna wówczas nie żyły. W stanie śmierci wszyscy są więźniami. Chrystus miał przyjść, by otworzyć drzwi grobu i uwolnić uwięzionych (Izajasza rozdział 61 werset 1: „Duch Pana, Jahwe, nade mną, bo oto namaścił mię Jahwe i posłał mię, bym głosił radosną nowinę ubogim, łagodził ból tych, których serca złamane, więzionym wyzwolenie ogłaszał, a jeńcom – wolność”; Zachariasza rozdział 9 werset 11: „Także ze względu na krew przymierza zawartego z tobą wypuszczę więźniów twoich z bezwodnej cysterny”). W wersecie 55 rozważanego przez nas Ezechiela rozdziału 16 jest to nazwane powrotem “do pierwotnego stanu” – czyli RESTYTUCJĄ.

Niektórzy chętnie przyjmują Boskie miłosierdzie okazane w Chrystusie, przebaczające im popełniane przez nich grzechy oraz słabości mimo większego światła i wiedzy. Nie mogą jednak wyobrazić sobie tej samej łaski zastosowanej na rzecz innych w czasie działania Nowego Przymierza, choć zdają się zgadzać się z oświadczeniem apostoła, iż Jezus Chrystus „z łaski Bożej za każdego człowieka zaznał śmierci” (Hebrajczyków rozdział 2 werset 9). Niektórzy z nich sugerują, iż Pan w rozważanym przez nas proroctwie ironicznie przemawia do Żydów, dając im do zrozumienia, że byłby tak samo skłonny przywrócić do życia ich jak sodomitów, ale nie zamierza wcale tego uczynić. Ale sprawdźmy czy następne wersety zgadzają się z tą myślą. Pan mówi: “(60) Potem jednak wspomnę o moim przymierzu z tobą z czasów twojej młodości i ustanowię z tobą przymierze wieczne. (61) Wspomnisz wtedy swoje czyny i to cię upokorzy; gdy przyjrzysz się swym siostrom (…) (62) Zawrę bowiem przymierze między Mną oraz tobą — i przekonasz się, że Ja jestem PAN. (63) Zawrę je po to, byś pamiętała i byś się zawstydziła, byś z powodu swej hańby nic już nie mówiła, gdy przebaczę ci wszystko, czego się dopuściłaś — OŚWIADCZA WSZECHMOCNY PAN”. Jeśli obietnica jest w taki sposób podpisana przez Wielkiego Boga, to wszyscy, którzy są całkowicie przekonani o wierności Boga, mogą pełni ufności radować się z pewności tej obietnicy, szczególnie zaś ci, którzy rozumieją, że błogosławieństwa Nowego Przymierza potwierdzone zostały przez Boga w Chrystusie, którego drogocenna krew ma zapieczętować to przymierze.

Apostoł Paweł dodaje do tego swoje świadectwo mówiąc (w Rzymian rozdziale 11 wersetach 26-29): “(26) A wtedy cały Izrael [żyjący i zmarli] zostanie zbawiony [uleczony ze swej zatwardziałości], jak napisano: Przyjdzie z Syjonu Wybawiciel, odwróci nieprawości od Jakuba. (27) Takie będzie moje przymierze z nimi, kiedy odpuszczę ich grzechy. (28) (…) są umiłowani ze względu na przodków. (29) Boże dobrodziejstwa i wezwanie są bowiem nieodwołalne”.

Nie ma w tym nic dziwnego, iż wszyscy Żydzi, sodomici, Samarytanie i cała ludzkość, będą zawstydzeni i zmieszani, gdy w wyznaczonym przez Boga “właściwym czasie” okaże On im bogactwo swej łaski. Tak – wielu z tych, którzy teraz są dziećmi Bożymi, będzie bardzo zmieszanych i zdziwionych, gdy ujrzy, jak Bóg umiłował ŚWIAT oraz jak bardzo Jego myśli i plany przewyższyły ich własne (ewangelia Jana rozdział 3 werset 16, Izajasza rozdział 55 werset 9).