Zanim przejdziemy do omawiania 1 Królewskiej rozdziału 18, pożytecznie będzie zastanowić się choć króciutko nad kwestią „równoległych dyspensacji”, ponieważ z kilku trudniejszych kwestii, jakie myślimy poruszyć, ta jest chyba najłatwiejsza do pokazania w skrócie – a dobrze by było, żeby także i osoby, które dopiero zaczynają zgłębianie trudniejszych tematów, mogły zauważyć dlaczego będziemy odwoływali się m.in. do nich jako do dowodu na pewną kwestię.

Według słownika języka polskiego „dyspensacja” to „okres czasu działania Boga, era Jego czynności, rządów” – inaczej: okres, w którym Bóg zadysponował/zarządził, że ma być tak a tak. Polskie tłumaczenia Biblii nie zawierają słowa „dyspensacja”, choć zawierają tą ideę – używając do opisu jej nieco innych słów, ale np. angielskie przekłady używają słowa „dispensation” (jako tłumaczenie greckiego „οἰκονομία”). Poniżej cytujemy w kilku przekładach jak brzmi list do Efezjan rozdział 1 werset 10, w którym można to zauważyć (przy czym słowo „οἰκονομία” zaznaczyliśmy WIELKIMI LITERAMI):

• Biblia Gdańska: „Aby w ROZRZĄDZENIU zupełności czasów w jedno zgromadził wszystkie rzeczy w Chrystusie, i te, które są na niebiesiech, i te, które są na ziemi”.
• Biblia Ewangeliczna EIB: „Uczynił to ze względu na PLAN obejmujący pełnię czasów, a zmierzający do połączenia w Chrystusie wszystkiego — tego, co w niebie, i tego, co na ziemi”.
• Biblia Tysiąclecia V edycja: „dla DOKONANIA pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi”.
• Nowa Biblia Gdańska: „co do UKŁADU pełni czasów; by wszystko podsumować w Chrystusie, w niebiosach jak i na ziemi”.

Jak widać w tym wersecie chodzi o pewien plan/rozrządzenie/układ różnych czasów uczyniony w pewnym wspólnym celu. Czemu „czasów”, a nie „czasu”? Ponieważ ten Boski Plan dotyczy różnych czasów – okresów, w których Bóg postępował w konkretny sposób. Przypominamy w tym miejscu serię „Światy i wieki Biblijne„, w której pokazywaliśmy główne z tych okresów – tj. „pierwszy świat”, „obecny zły świat” i „przyszły świat”, a także to, że można je podzielić na mniejsze okresy – m.in., że „obecny zły świat” można podzielić na „Wiek Patriarchów” (w którym Bóg szczególnie zajmował się jednostkami), „Wiek Żydowski” (w którym Bóg szczególnie zajmował się narodem cielesnego Izraela) i „Wiek Ewangelii” (w którym Bóg szczególnie zajmował się duchowym Izraelem).

To, co nas głównie interesuje w niniejszym odcinku, to szczególna właściwość jaką wykazuje Wiek Żydowski w stosunku do Wieku Ewangelii.

W serii „Wybrany lud Boży” cytowaliśmy m.in. artykuł „’Dwójnasób’ Izraela – fakty i teoria”, który odnosił się do tej kwestii, stosowny fragment cytujemy poniżej:
„W proroctwie Jeremiasza, po słowach: „(…) Dlatego wyrzucę was z tej ziemi do ziemi, której nie znacie ani wy, ani wasi ojcowie, i tam będziecie służyć innym bogom (władcom) dniem i nocą, gdzie nie okażę wam łask” – Jeremiasza rozdział 16 wersety 9-13, czytamy w wersecie 18: „A najpierw (przed powrotem łask) odpłacę za waszą nieprawość i za wasz grzech w dwójnasób” (dosłownie: ‘dwukrotnie/powtórzenie/duplikat’, z hebrajskiego: ‘mishneh’). Cóż może być prostszego niż to? Prorok oświadcza, że okres od momentu odsunięcia Izraela od wszelkiej łaski do momentu jego powrotu do łaski stanowić będzie powtórzenie – czyli zduplikowanie co do długości trwania – ich poprzedniej historii, kiedy to posiadali oni łaskę Bożą. Wcześniej wykazaliśmy już ten dwójnasób, czyli cechę podwójności historii Izraela, dowodząc, że punkt zwrotny stanowiło odrzucenie przez Żydów Jezusa jako Mesjasza, kiedy wołali przeciwko niemu do Piłata: „Krew jego na nas i na dzieci nasze”. Pan „wziął ich za słowo” i ponieśli oni surową karę.”

W artykule tym był także wykazany fakt, że długość Wieku Żydowskiego – długość okresu czasu, w którym Bóg udzielał szczególnej łaski narodowi Izraelskiemu – wynosiła 1845 lat – i zakończył się on wraz ze śmiercią Jezusa, po czym miał nastać czas niełaski o czasie trwania takim samym jak wcześniej wynosił czas łaski. Czym jest czas niełaski dla Izraela? Czasem łaski dla pogan – innymi słowy: Wiekiem Ewangelii. Który w związku z tym, w swoim najbardziej podstawowym znaczeniu miał trwać także 1845 lat – i stanowić powtórzenie/dwójnasób/duplikat Wieku Żydowskiego.

Co za tym idzie – te dwa okresy są równoległe. W dużym uproszczeniu: to co działo się w Wieku Ewangelii odpowiada temu, co działo się w Wieku Żydowskim, w odstępie 1845 lat (z różnymi zastrzeżeniami, np. że akty łaski odpowiadają aktom łaski, a nie zniszczenia, itd. – o tym może napiszemy kiedyś dokładniej w przyszłości).

Spójrzmy na przykład – zasugerowany w tamtym artykule: Jezus, w połowie 33 roku n.e. powiedział, że czas łaski dla cielesnego Izraela się zakończył: „Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zebrać twoje dzieci, jak kura swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom zostanie wam pusty. Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie” – Ewangelia Mateusza rozdział 23 wersety 37-39. Dokładnie 1845 lat później miał miejsce Berliński Kongres Narodów, podczas którego najbardziej honorowe miejsce przyznano Izraelicie – Benjaminowi Disraeli, przedstawicielowi Wielkiej Brytanii, ze względu na jego zdolności przywódcze. Co więcej, decyzje, jakie tam zapadły, miały potężny wpływ na sprawy wybranego ludu Bożego. Na mocy tych decyzji, wydanych przez wielkie mocarstwa europejskie, państwa bałkańskie wchodzące do tej pory w skład imperium tureckiego zostały poddane pod nadzór rządów, z którymi łączyła je zbieżność interesów. Na skutek tego podziału wpływów w prowincjach tureckich, Egipt i Palestyna weszły pod patronat Wielkiej Brytanii oraz Francji.

Innymi słowy mówiąc – sytuacja się zmieniła pod względem politycznym – na ziemiach należących niegdyś do Izraela zagościł większy spokój i bezpieczeństwo, oraz pojawiły się pierwsze realne symptomy wracania Boskiej łaski do Izraela.

Ponadto w tym samym czasie zmieniła się także sytuacja pod względem religijnym – w tym samym 1878 roku Franz Delitzsch rozpoczął przygotowania do kolportażu swego hebrajskiego wydania Nowego Testamentu – co (wraz z innymi, późniejszymi działaniami, m.in. dr Josepha Klausnera, Ginsburga, itd.) przyczyniło się do powolnego, acz zdecydowanego usuwania zaślepienia i uprzedzenia Izraela w stosunku do Jezusa.

Trzecią oznaką początku wracania Bożej łaski do Izraela w roku 1878 jest to, że w tym roku miało miejsce założenie przez grupę religijnych pionierów z Jerozolimy pierwszej nowożytnej żydowskiej osady rolniczej na terenach dawnego Izraela – pod nazwą „Petach Tikwa” (tzn. „Brama nadziei”).
Fragment z Wikipedii o tej osadzie: „(…) Nazwa nowej osady miała nawiązywać do biblijnego wersetu z Księgi Ozeasza 2:17.
„Oddam jej znowu winnice, dolinę Akor uczynię bramą nadziei – i będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju”.
Okazało się jednak, że władze tureckie zablokowały sprzedaż ziemi Żydom. Niezrażeni tym pionierzy zakupili w 1878 niewielki skrawek ziemi o powierzchni 3,4 km² przy arabskiej wsi Mullabis, w pobliżu źródeł rzeki Jarkon. Sułtan Abd-ul-Hamid II wyraził zgodę na tę transakcję, ponieważ sprzedawana ziemia znajdowała się pomiędzy malarycznymi bagnami doliny Szaron, i wszyscy spodziewali się, że Żydzi bardzo szybko uciekną stamtąd (…).”

Kilka innych przykładów (prosimy pamiętać przy sprawdzaniu, że nie ma roku zerowego – jest 1 rok p.n.e., a następnie 1 rok n.e.):
– Zorobabel odbudował fundamenty Świątyni (Ezdrasza rozdział 3 wersety 8-11 i kontekst) w 537 roku p.n.e. – 1845 lat później, w 1309 r. n.e. Marsyliusz podał pewne podstawowe prawdy dla Kościoła.

• Zorobabel potem musiał przerwać pracę przy odbudowie świątyni, a następnie wznowił ją w 522 r. p.n.e. – 1845 lat później, w 1324 r. n.e. Marsyliusz napisał swą słynną książkę „Defensor Pacis” („Obrońca Pokoju”) – która do dziś stanowi najsilniejsze zbicie papieskiej teorii odnośnie rządów kościelnych.
• Cztery lata (522-518 r. p.n.e.) jakie trwała praca Zorobabela przy odbudowie świątyni odpowiadają czterem latom, jakie 1845 lat później (w latach 1324-1328) Marsyliusz działał w związku z kwestiami podanymi w jego książce „Obrońca Pokoju”.
• Praca reformatorska Ezdrasza rozpoczęła się w 468 roku p.n.e. – 1845 lat później, tj. w roku 1378 n.e. rozpoczęła się praca reformacyjna Johna Wyclifa.
• Nehemiasz rozpoczął odbudowę murów Jeruzalem w 455 roku p.n.e., 1845 lat później – w 1391 r. n.e. – Jan Hus rozpoczął umacnianie władz prawdziwego Kościoła.

I tak dalej – temat ten jest bardzo obszerny i ciekawy, ale nie na nim chcemy się skupić w niniejszej serii – przywołaliśmy go dlatego, że skoro w Boskim Planie jest obecna taka równoległość pomiędzy Wiekiem Żydowskim a Wiekiem Ewangelii, to może ona stanowić dowód czasowy – że antytypów (wypełnień) danych wydarzeń w historii duchowego Izraela należy szukać 1845 lat po tym jak miały miejsce w typie – historii cielesnego Izraela, a nie w jakimś innym okresie czasu.