Szósty zarys jaki zawiera się w doktrynie o usprawiedliwieniu z wiary to to, iż ponieważ pokutujący grzesznik, który serdecznie wierzy w Bożą obietnicę (że przez zasługę Jezusa przebaczy On wierzącemu i pokutującemu grzesznikowi, i przypisze mu sprawiedliwość Chrystusa), otrzymuje darmo przebaczenie i przypisaną sprawiedliwość Chrystusa jako jego sprawiedliwość, to oznacza to iż to usprawiedliwienie stanowi akt, jakiego dokonuje Bóg, a nie my. Z tego powodu nie jest ono rzeczywiście wykonywane przez nas i w nas – my nie usprawiedliwiamy samych siebie, ani nie jesteśmy w stanie tego sami zrobić, ale to otrzymane usprawiedliwienie jest deklaracyjne i uznaniowe – przypisane nam przez Boga. Ono nie czyni nas rzeczywiście doskonałymi, a jedynie uznanymi za takich (tymczasowo, lub na stałe):

• Rzymian rozdział 8 werset 33: „Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia”;
• Rzymian rozdział 4 wersety 5-8: „(5) Lecz gdy ktoś jej nie wykonał, ale wierzy w Tego, który usprawiedliwia grzesznika, to otrzymuje usprawiedliwienie dzięki swojej wierze. (6) Również Dawid nazywa szczęśliwym człowieka, którego Bóg usprawiedliwia bez jego uczynków: (7) Szczęśliwi, którym odpuszczono nieprawości i którym grzechy zostały przebaczone. (8) Szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie wylicza grzechów”;
• Rzymian rozdział 3 wersety 20 i 26: „(20) ponieważ z pomocą uczynków nakazywanych przez Prawo nikt nie może dostąpić usprawiedliwienia przed Bogiem. Prawo bowiem daje poznanie grzechu. (26) w czasie cierpliwości Bożej. Również w obecnym czasie objawia swoją sprawiedliwość, ponieważ jest sprawiedliwy i usprawiedliwia wszystkich wierzących w Jezusa”;
• Galacjan rozdział 2 werset 16: „(16) Wiemy jednak, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia nie dzięki spełnianiu uczynków nakazanych przez Prawo. Dostępuje go tylko dzięki zawierzeniu Jezusowi Chrystusowi. Dlatego my również uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa — by mieć usprawiedliwienie dzięki zawierzeniu Chrystusowi, a nie dzięki uczynkom nakazanym przez Prawo. Bo dzięki uczynkom nakazanym przez Prawo nie zostanie usprawiedliwiona żadna istota”;
• Galacjan rozdział 3 wersety 10-12, 21 i 22: „(10) Na wszystkich bowiem, którzy polegają na uczynkach Prawa, ciąży przekleństwo, gdyż jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie trwa we wszystkim, co zostało nakazane w zwoju Prawa. (11) To natomiast, że Prawo nikogo nie usprawiedliwi przed Bogiem, jest rzeczą oczywistą. Czytamy przecież: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. (12) Tymczasem w Prawie nie chodzi o wiarę. Raczej żyć będzie ten, kto przestrzega przykazań. (21) Czy więc Prawo przeczy obietnicom Boga? W żadnym razie! Gdyby Prawo miało moc ożywiać, usprawiedliwienie rzeczywiście byłoby skutkiem przestrzegania Prawa. (22) Pismo jednak stwierdza, że wszyscy są zamknięci w niewoli grzechu, po to, by obietnica uwarunkowana zawierzeniem Jezusowi Chrystusowi mogła odnosić się właśnie do tych, którzy wierzą”;
• Filipian rozdział 3 werset 9: „i znaleźć się w Nim, nie w oparciu o własną sprawiedliwość, pochodzącą z Prawa, ale dzięki sprawiedliwości, która rodzi się przez wiarę w Chrystusa i której Bóg udziela na podstawie wiary”;
• 1 Jana od rozdziału 1 wersetu 7 do rozdziału 2 wersetu 2: „(7) Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On jest w światłości, mamy łączność między sobą, a krew Jezusa, Jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. (8) Jeżeli mówimy, że jesteśmy bez grzechu, zwodzimy samych siebie i nie ma w nas prawdy. (9) Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, to Bóg jest wierny i sprawiedliwy: odpuści nam grzechy oraz oczyści nas z wszelkiej nieuczciwości. (10) Jeżeli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego słowa. (1) Dzieci moje, piszę wam o tym, abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś zgrzeszył, mamy Orędownika u Ojca, sprawiedliwego Jezusa Chrystusa. (2) On jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko za nasze, ale także całego świata”.