Z pewnych powodów, których omówienie byłoby zbyt długie na potrzeby niniejszej serii, rozumiemy, że wodzowie Wielkiej Kompanii (patrz seria „Streszczenie ogólnych uwag o Wielkiej Kompanii”) z kościoła Luterańskiego są zobrazowani w Eliszamie, synu Ammihuda – księciu/przywódcy antytypicznego pokolenia Efraima, który składał swoje ofiary na rzecz uświęcenia ołtarza i sprawowania służby na rzecz antytypicznego Przybytku (a pozostali książęta składający przy tej okazji ofiary – wodzów Wielkiej Kompanii z innych ruchów prawdy wypaczonych w sekty – różne inne kościoły). Jego ofiara jest opisana w 4 Mojżeszowej rozdziale 7 wersetach od 48 do 53: „(48) Siódmego dnia przywódca potomków Efrajima, Eliszama, syn Amihuda. (49) Jego oddanie to: jedna srebrna misa, ważąca sto trzydzieści szekli, jedna srebrna czara, [ważąca] siedemdziesiąt szekli według szekla świątynnego, obie napełnione wyborną mąką zmieszaną z oliwą na oddanie hołdownicze [mincha], (50) jedna łyżka, [ważąca] dziesięć złotych szekli, napełniona kadzidłem, (51) jeden [wspaniały] młody byk, jeden baran, jedno jagnię jednoroczne na oddanie wstępujące [ola], (52) jeden młody kozioł na oddanie za grzech [chatat], (53) a na oddanie pokojowe zarzynane na ucztę [zewach haszlamim] dwie sztuki bydła, pięć baranów, pięć kozłów i pięć jagniąt jednorocznych. To było oddanie Eliszamy, syna Amihuda”.

Dla celów niniejszej serii będą nas interesowały sprzęty jakie on składał – ich nazwy są generalnie bardzo umowne, każdy polski przekład nazywa je inaczej, czasami nazywając je naprzemiennie. Powyżej zacytowaliśmy wersję jaką podaje przekład „Hebrajska Tora (rabin Seacha Pecaric)” – (srebrna) misa, (srebrna) czara [obie z mąką zmieszaną z oliwą] i (złota) łyżka [z kadzidłem]. Jeżeli ktoś przyzwyczaił się do jakiegoś konkretnego przekładu – prosimy, żeby sobie podstawił nazwy jakie są w jego przekładzie – dla celów niniejszej serii nie będzie to miało wielkiego znaczenia, choć z pewnych powodów uważamy, że lepszym oddaniem niż „czara” byłoby „czasza”. Co nam daje ta informacja o rodzajach naczyń, czy też sprzętów, jakie ci książęta ofiarowali na rzecz służby w Przybytku?

4 Mojżeszowa rozdział 4 pokazuje że oprócz kadzielnic (które reprezentują wersety biblijne), w służbie na rzecz Przybytku były używane cztery zestawy naczyń należących do miedzianego ołtarza, złotego świecznika, złotego stołu i złotego ołtarza (sprzętów tego Przybytku) – misy, czasze (w powyższym przekładzie: czary), łyżki oraz kubki. Na podstawie Izajasza rozdziału 52 wersetu 11 („Dalej, dalej! Wyjdźcie stąd! Nie dotykajcie nic nieczystego! Wyjdźcie spośród niego! Oczyśćcie się, wy, którzy niesiecie naczynia Pańskie!”) można zauważyć, że te sprzęty – naczynia – przedstawiają nauki biblijne. 2 Tymoteusza rozdział 3 wersety 16 i 17 („(16) Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; (17) Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany”) mówi o czterech rodzajach biblijnych nauk – kierunków myśli: (1) „nauki” – czyli doktryn; (2) „strofowania”, czyli obalania, zbijania błędu; (3) „poprawiania/naprawiania”, czyli wyrażania dezaprobaty i odrzucania złych cech i postępowania; oraz (4) „wychowywania w sprawiedliwości”, czyli wpajania właściwych cech i postępowania. I właśnie tych rodzajów biblijnych nauk – naczyń – słudzy Boży używają w swej ofiarniczej służbie, oprócz wersetów biblijnych (kadzielnic). Kubki przedstawiają „nauki”; misy – „naprawianie”, czasze (czary) – „strofowanie” (obalanie), a łyżki –„wychowywanie w sprawiedliwości” – inaczej mówiąc: nauki etyczne.

No tak, ale ci książęta różnych pokoleń Izraela przynosili tylko 3 z tych 4 rodzajów sprzętów? – było tak, ponieważ to nie oni, lecz wodzowie spośród zachowujących korony (przedstawieni w antytypicznym Jakubie, ojcu tych wszystkich pokoleń Izraela) – członków Kościoła, Maluczkiego Stadka – podawali nauki doktrynalne (kubki), które rozpoczynały każdy z ruchów Kościoła – Maluczkiego Stadka, które były dopiero później wypaczane w sekty przez wodzów z Wielkiej Kompanii – tych, którzy utracili swoje korony. Srebro w symbolach biblijnych reprezentuje prawdę, a złoto – to co Boskie, ale kontrast między nimi pokazuje także stopniowanie pod względem wartości: że srebrna misa i srebrna czasza (czara) w kontraście do złotej łyżki, pokazuje iż dla Boskich celów wartość nauk naprawiających i obalających jest mniejsza od wartości nauk etycznych.

Obecnie omówimy więc krótko antytyp tych sprzętów/naczyń, jakie ofiarował antytypiczny Eliszama, syn Amihuda, z pokolenia Efraima, który reprezentuje wodzów utracjuszy koron – wodzów Wielkiej Kompanii z kościoła Luterańskiego – żeby zobaczyć w jaki sposób uczestniczyli oni w wykonywaniu służby na rzecz antytypicznego Przybytku.

W związku z doktryną o usprawiedliwieniu z wiary, ofiarowali przy tym swą (srebrną) misę, (srebrną) czaszę i (złotą) łyżkę. W tym odcinku zwrócimy uwagę na ich (srebrną) misę – czyli (prawdziwe) nauki zmierzające do naprawiania złych cech i postępowania:

• w różnych kontrowersjach i dyskusjach wykazywali oni, że doktryna ta jest szczególnie przystosowana do usuwania pychy, ponieważ pokazuje, że upadły człowiek sam z siebie nie może zrobić niczego, by być godnym przyjęcia przez Boga;
• dowodzili, że w oczywisty sposób naprawia ona usprawiedliwianie samego siebie, ponieważ pokazuje, że nasza cała sprawiedliwość to brudne szmaty;
• gruntownie dowodzili, że naprawia pewność siebie, ponieważ wskazuje, że nie mamy w sobie niczego, z powodu czego Bóg mógłby nas przyjąć;
• dobitnie wykazywali, że naprawia ona każdą ludzką próbę samopojednania i samousprawiedliwienia, jako niewłaściwe wymysły grzesznych ludzi, czyniące z Boga kłamcę w Jego Słowie;
• używali jej do naprawiania samowystarczalności człowieka w jego relacji z Bogiem, ponieważ pokazuje ona, że nikt nie jest w stanie sam siebie odkupić;
• wykorzystywali ją także do wykazywania głupoty nadziei człowieka pokładanej w jego zdolności ostatecznego udoskonalenia się przez rozwój ewolucyjny, ponieważ wskazuje ona na rosnącą deprawację człowieka;
• używali jej do strofowania znieważania Chrystusa przez zabieganie o wstawiennictwo i zasługi świętych w celu pojednania się z Bogiem (jakby ofiara Chrystusa nie była w tym celu wystarczająca);
• używali jej także do naprawiania postępowania, które traktuje Boga jako zatwardziałego potwora, który wydaje się znajdować przyjemność w karaniu bezbożnych;
• stosowali ją do naprawiania arogancji kleru, podającego się za pośrednika między Bogiem a wierzącym;
• używali jej do naprawiania hierarchiczności jako kontrolującej relację człowieka z Bogiem;
• wykorzystywali ją do naprawiania nikczemności, która gotowa była grzeszyć, by mogła obfitować łaska;
• używali jej do naprawiania niedowiarstwa, które nie chciało uznać Boskich przedsięwzięć dla dobra człowieka;
• stosowali ją do naprawiania rozpaczy, w jaką niektórzy z powodu grzechu popadali;
• wykorzystywali ją do naprawiania braku miłości u niektórych wobec Boga, który przygotował dla nich tak łaskawe warunki;
• używali jej także do naprawiania tych, którzy gardzili słabymi braćmi, za których Chrystus umarł i którzy zostali zaszczyceni udziałem w Jego przypisanej sprawiedliwości;
• wykorzystywali ją do naprawiania ducha bojaźni, okazywanego przez niektórych w stosunku do Boga z powodu poczucia winy;
• używali jej także do naprawiania ducha niewdzięczności, okazywanego Bogu przez innych, nieceniących Jego dobroci wobec nich;
• używali jej do naprawiania obojętności jednych wobec drugich, którzy doświadczyli usprawiedliwienia z wiary;
• wykorzystywali jej łaskawość do naprawiania nieuprzejmego i chciwego ducha, przejawianego przez niektórych.
• używali jej do naprawiania ducha tych, którzy miłują grzech.

Tak więc wszechstronnie wykorzystywali tę doktrynę do naprawiania niewłaściwego postępowania, a czyniąc to, ofiarowali swą antytypiczną (srebrną) misę.