Siódmy zarys jaki zawiera się w doktrynie o usprawiedliwieniu z wiary, której szczególnym szafarzem był Marcin Luter, wskazuje, że w usprawiedliwieniu wiara jest przypisywana jako sprawiedliwość, gdyż jedynym co jest wymagane dla dostąpienia usprawiedliwienia jest przyjmowanie sprawiedliwości Chrystusowej jako własnej, i to takiej wiary Bóg oczekuje od pokutującego grzesznika:

• Rzymian rozdział 3 werset 28: „Uważamy zatem, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia dzięki wierze, a nie przez uczynki nakazane Prawem”;
• Rzymian od rozdziału 4 wersetu 3 do rozdziału 5 wersetu 1: „(3) Bo cóż mówi Pismo? Abraham uwierzył Bogu, który za to uznał go za sprawiedliwego. (4) Dla człowieka, który wykonał pracę, zapłata nie jest sprawą łaski, ale należności. (5) Lecz gdy ktoś jej nie wykonał, ale wierzy w Tego, który usprawiedliwia grzesznika, to otrzymuje usprawiedliwienie dzięki swojej wierze. (6) Również Dawid nazywa szczęśliwym człowieka, którego Bóg usprawiedliwia bez jego uczynków: (7) Szczęśliwi, którym odpuszczono nieprawości i którym grzechy zostały przebaczone. (8) Szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie wylicza grzechów. (9) Czy te słowa o szczęściu odnoszą się do obrzezanych, czy też do nieobrzezanych? Mówimy przecież: Dzięki wierze Abraham został usprawiedliwiony. (10) W jakich okolicznościach został usprawiedliwiony? Kiedy już był obrzezany, czy też przed obrzezaniem? Otóż nie wtedy, gdy był obrzezany, ale jeszcze przed obrzezaniem. (11) Znak obrzezania natomiast otrzymał jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, kiedy nie był jeszcze obrzezany. W ten sposób stał się ojcem wszystkich, którzy chociaż nie są obrzezani – wierzą, ażeby otrzymać usprawiedliwienie. (12) Zarazem stał się ojcem obrzezanych, którzy nie tylko są obrzezani, ale idą śladami wiary naszego ojca Abrahama jeszcze przed jego obrzezaniem. (13) Obietnica więc, dana Abrahamowi i jego potomstwu, że stanie się dziedzicem świata, nie urzeczywistnia się przez Prawo, ale przez usprawiedliwienie z wiary. (14) Gdyby natomiast dziedzicami stali się przestrzegający Prawa, wiara nie miałaby żadnego znaczenia, a obietnica byłaby daremna. (15) Bo Prawo sprowadza gniew, a gdzie nie ma Prawa, nie jest ono też przekraczane. (16) Obietnica natomiast pochodzi z wiary, by była dziełem łaski i aby w ten sposób zachowała swą moc dla całego potomstwa: nie tylko dla potomstwa z Prawa, ale dla potomstwa żyjącego dzięki wierze Abrahama. On jest ojcem nas wszystkich – (17) jak napisano: Uczyniłem cię ojcem wielu narodów – w obliczu Boga, któremu uwierzył, Boga ożywiającego umarłych, powołującego do istnienia tych, co nie istnieją. (18) Przeciwko nadziei uwierzył Abraham, mając nadzieję, że stanie się ojcem wielu narodów, zgodnie z tym, co zostało powiedziane: Tak wielkie będzie twoje potomstwo. (19) I nie zachwiał się w wierze, choć wiedział, że jego ciało jest już obumarłe – miał prawie sto lat – i że obumarłe jest łono Sary. (20) Nie zwątpił jednak w Bożą obietnicę, ale umocnił się w wierze, oddając cześć Bogu. (21) A był przekonany, że Bóg może wykonać to, co obiecał. (22) Dzięki temu został usprawiedliwiony. (23) O tym zaś, że został usprawiedliwiony, mówi Pismo nie tylko ze względu na niego samego, (24) ale również ze względu na nas. Bo również my, wierzący w Tego, który wskrzesił z martwych Jezusa, naszego Pana, zostaniemy usprawiedliwieni. (25) On został wydany z powodu naszych grzechów i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia. (1) Usprawiedliwieni zatem na podstawie wiary, mamy pokój z Bogiem. Stało się to dzięki naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi”;
• Rzymian rozdział 10 wersety 4 i 10: „(4) A przecież kresem Prawa jest Chrystus, dany dla usprawiedliwienia każdego, kto wierzy. (10) Bo trzeba uwierzyć sercem, by zostać usprawiedliwionym, wyznać natomiast ustami, aby być zbawionym”;
• 1 Koryntian rozdział 1 werset 30: „On zjednoczył nas z Chrystusem Jezusem, który stał się dla nas Bożą mądrością, sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem”;
• Galacjan rozdział 2 wersety 16 i 17: „(16) Wiemy jednak, że człowiek nie zostaje usprawiedliwiony dzięki przestrzeganiu Prawa, ale jedynie dzięki wierze w Jezusa Chrystusa. Dlatego my uwierzyliśmy w Jezusa, abyśmy zostali usprawiedliwieni dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki przestrzeganiu Prawa, ponieważ przez przestrzeganie Prawa nikt nie osiągnie usprawiedliwienia. (17) A jeśli szukając usprawiedliwienia w Chrystusie, jesteśmy uważani za grzeszników, to czy Chrystus prowadzi do grzechu? Z pewnością nie!”.

W harmonii z omawianymi w ostatnich siedmiu odcinkach twierdzeniami, Luter głosił i bronił tez mówiących, iż Bóg jest źródłem i rzeczywistą przyczyną usprawiedliwienia, że Chrystus jest zasługową przyczyną usprawiedliwienia a wiara jest pośredniczącą przyczyną tegoż usprawiedliwienia. Zaiste jest to prawdziwa i biblijna doktryna, a ponadto, ze względu na elementy, z których się składa, jest najważniejszą doktryną Biblii. Sama natura tej doktryny spowodowała, że ogłaszający ją – Luter – zadał papiestwu największy cios ze wszystkich jakie były wymierzone mu przez Reformatorów.