Z omówionych w poprzednich odcinkach niniejszej serii czterech wyższych pierwszorzędnych cech (inna nazwa: przymiotów) – czyli łask/zalet charakteru Boga, podstawą są mądrość i sprawiedliwość, tzn. prawda i sprawiedliwość są podstawą dla miłości i mocy, jak również podstawą Boskiego tronu (Psalm 89 werset 15 (lub 14 zależnie od przekładu): „Sąd i sprawiedliwość podstawą Twego tronu, łaska i wierność Cię poprzedzają”). Pierwsza myśl, jaka powstaje w umyśle Boga w związku z jakąkolwiek czynnością, procesem, zasadą czy rzeczą, zawsze jest następująca: czy jest to zgodne z prawdą i sprawiedliwością? Bez względu na to, jakie inne dobre zalety mogą w tym występować, jeśli albo prawda, albo sprawiedliwość w jakikolwiek sposób są przez tę czynność, proces, zasadę czy rzecz narażone lub naruszane – Bóg odmawia ich uznania i współpracowania z nimi.

Jeśli jakaś rzecz pozostaje w harmonii z prawdą i sprawiedliwością i jeśli Bóg chce rozpocząć działalność w tym kierunku, wtedy działa wobec niej w miłości i mocy, zawsze jednak oglądając się na mądrość i sprawiedliwość. Boska miłość i moc nigdy nie działały ani nigdy nie będą działać w inny sposób jak tylko w harmonii i z poszanowaniem Jego mądrości i sprawiedliwości. Tak więc mądrość i sprawiedliwość są podstawą, a miłość i moc nadbudową wyższych pierwszorzędnych przymiotów charakteru Boga.

Harmonijne działanie i koordynacja tych czterech przymiotów w podanej powyżej kolejności widoczna jest w każdej zasadzie i zarysie Boskiego planu. Dlatego Jego plan jest niezmiernie wzniosłym objawieniem i manifestacją Jego charakteru. Harmonia Jego charakteru obecna w tym planie polega na tym, że podstawą jego każdego elementu jest mądrość i sprawiedliwość, a nadbudową każdego jego elementu jest miłość i moc.

Jeśli spojrzymy na Boskie dzieła twórcze, opatrznościowe, odkupienia, uczenia, usprawiedliwiania, uświęcania i wyzwalania zawarte w Jego planie, zauważymy, że przejawiają one harmonię i koordynację tych czterech najwyższych zalet w podanej powyżej kolejności i procedurze. Dostrzegamy zatem, że każdy z tych przymiotów jest doskonały sam w sobie i w relacjach do pozostałych trzech. A zatem istnieje między nimi harmonijna współpraca, ponieważ zawsze działają one razem, a nigdy w sprzeczności ze sobą. W przeciwnym razie charakter Boga byłby niedoskonały.

Harmonia i koordynacja czynności istnieje nie tylko w Boskich wyższych pierwszorzędnych cechach – łaskach/zaletach w ich wzajemnych relacjach. W tej harmonii i koordynacji występuje też dominacja tych czterech cech nad wszystkimi innymi cechami Boga. Oprócz wyższych pierwszorzędnych cech Bóg posiada bowiem także cechy – zalety/łaski niższe pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne (o czym powiemy sobie w kolejnych odcinkach). Żadna z cech należących tych trzech późniejszych grup ani inne elementy charakteru nie mają prawa kontrolowania czynów Boga. To, czy będą mogły działać zależy od decyzji i kontroli Jego wyższych pierwszorzędnych cech działających w opisanej powyżej harmonii i koordynacji.

Tak więc wyższe pierwszorzędne łaski Boga w opisanej wyżej harmonii i koordynacji sprawują funkcję kontrolowania Jego wszystkich pozostałych łask i elementów charakteru. Do nich należy tłumienie, wspieranie, używanie, modyfikowanie, harmonizowanie i wzajemne ustawianie użycia pozostałych elementów. Są one rządzącymi, dominującymi łaskami Boga. W cudownej doskonałości każdej z tych czterech cech, w ich wzajemnej harmonii i koordynacji oraz w ich dominacji nad wszystkimi innymi cechami i elementami charakteru Boga tkwi cudowna równowaga Boskiego charakteru. Nigdy, nawet w najmniejszym punkcie, nie następuje odchylenie od tej cudownej równowagi, która istniejąc w nieskończonej sile, stanowi doskonałość charakteru Boga.

O, jakże wzniosły jest Jego charakter! Z każdej strony usposobienia, myśli, motywu, słowa i dzieła jest On godzien wychwalania! Jest On tak doskonale dobry, że nasze słabe, upadłe władze są całkowicie nieodpowiednie do właściwego ocenienia i sławienia Go. Ogarnięci podziwem, miłością i oceną, pochylamy się przed Nim ze czcią i adoracją, wołając: „(…) Wielkie i godne podziwu są Twoje dzieła, Panie, Boże Wszechmocny. Twoje drogi są sprawiedliwe i niezawodne, Królu narodów! Któż się nie zlęknie, Panie, i nie będzie chwalił Twojego imienia? Tylko Ty Jeden jesteś święty! (…)” (Apokalipsa rozdział 15 wersety 3 i 4)! Rozmyślajmy nad Jego świętym charakterem objawionym w Jego planie tak pobożnie, z taką wiarą, miłością i czcią, byśmy powoli i coraz bardziej przemieniali się w ten sam obraz z chwały w chwałę, jako od Ducha Pańskiego (2 Koryntian rozdział 3 werset 18).