On stał i pisał…. kreślił coś na piasku…
Lecz tłum wciąż krzyczał: „Ukarać grzesznicę.”
A ona stała przed Jego obliczem –
bezbronna, drżąca, oczekując łaski…

Wtedy On rzucił ku nim swe wejrzenie,
co oślepiło ich ich jak błysk przed burzą
i głos swój podniósł, a brzmiał jak grom w chmurze:
„Kto jest bez grzechu – niech rzuci kamieniem!”

I cisza padła na tłum rozjątrzony,
i zaciśnięte rozwarły się dłonie,
i nikt żadnego słowa nie uronił,
i tłum się rozpierzchł, jak wiatrem zniesiony…

Ona spojrzała Nań w niemej podzięce,
a On rzekł tylko: „Idź i nie grzesz więcej!

Wiersz autorstwa s. Marii Bartikowskiej