W naszej serii o głównych, „wyższych pierwszorzędnych” cechach/przymiotach charakteru Boga przechodzimy obecnie do czwartej i ostatniej z nich – mocy. Pragniemy obecnie omówić ją jako cechę/przymiot Jego charakteru, a nie jako cechę/przymiot Jego istoty – o tym zakresie powiemy sobie w innej serii.

Ktoś może jednak zapytać, jaka jest różnica między mocą jako cechą/przymiotem Boskiej istoty a mocą jako cechą/przymiotem Boskiego charakteru? Odpowiadamy w skrócie: ta pierwsza jest cechą/przymiotem Boskiego ciała, dzięki któremu Swą siłą może On dokonać wszystkiego, co chce; ta druga jest natomiast cechą/przymiotem Boskiego serca i umysłu, dzięki któremu wybiera On dobre postępowanie i trwa w nim z radosną wytrwałością pomimo przeszkód. Tak więc zewnętrzne dzieło stworzenia i zachowania wszechświata oraz realizacja Jego planu są przykładami mocy jako cechy/przymiotu Jego istoty, podczas gdy wewnętrzna siła woli niezbędna do wyboru czynienia dobra oraz trwania w czynieniu dobra z radosną wytrwałością pomimo przeszkód powstających na drodze Jego dzieł stworzenia i opatrzności oraz realizacji Jego planu to przykłady Jego mocy jako cechy/przymiotu charakteru.

Zatem, rozważając moc jako cechę/przymiot Jego charakteru, oznacza ona siłę usposobienia i woli – umysłu i serca – przede wszystkim zgodnie z mądrością, sprawiedliwością i miłością, a drugorzędnie także z innymi zaletami umysłu i serca. Jest to łaska/zaleta uniwersalna, a możemy ją nawet nazwać jedyną łaską/zaletą uniwersalną, gdyż działając właściwie jest jedyną, która kieruje i wzmacnia każdą inną łaskę/zaletę.

Jej funkcja zatem jest przede wszystkim wykonawcza, ponieważ dzięki niej działają wszystkie inne łaski/zalety. Inne zalety/łaski zapewniają odpowiednie motywy, ta zaś doprowadza do ich wykonania. Dostarcza motywom swej siły, która pobudza je do działania i dzięki instrukcjom mądrości doprowadza je do wykonania danej czynności. W ten sposób moc wiąże się z mądrością, sprawiedliwością i miłością. Relacja ta jest następująca: mądrość dostarcza właściwego planu do działania zgodnie ze sprawiedliwością i miłością. Następnie sprawiedliwość i miłość dostarczają głównych motywów do tego działania (jeżeli motywem/podstawą/pobudką/intencją powodującą zadziałanie danej cechy była sprawiedliwość (miłość obowiązkowa), to daną cechę nazywamy zaletą (np. zaletą wytrwałości), natomiast jeśli motywem/podstawą/pobudką/intencją powodującą zadziałanie danej cechy była miłość (bezinteresowna/dobroczynność), to daną cechę nazywamy łaską (np. łaską wytrwałości)), a moc dodaje sprawiedliwości i miłości swą siłę, tak by mogły one ten plan zrealizować.

Taki właśnie jest sposób działania czterech wyższych pierwszorzędnych cech/przymiotów Boga w tworzeniu i realizowaniu Boskiego Planu Wieków. Jeśli chcemy zrozumieć moc jako przymiot Boskiego charakteru, koniecznym jest, abyśmy odpowiednio widzieli tę pierwszoplanową funkcję mocy. Słowem, jej funkcja jest przede wszystkim wykonawcza – wykonuje ona plany mądrości, zgodne ze sprawiedliwością i miłością oraz przez nie wspierane. Realizując tę wykonawczą funkcję, moc tłumi działanie nieprzydatnych zalet/łask i używa innych stosownych zalet/łask poza sprawiedliwością i miłością w celu wzmocnienia ich jako motywów. Tak więc wspierając sprawiedliwość i miłość, a także realizując plany mądrości, moc w zależności od danego przypadku używa skrytości, wojowniczości, agresywności, samooceny, przyjacielskości, patriotyzmu itp. Ta funkcja mocy – tłumienia i wspierania – może być nazwana jej funkcją drugorzędną. Wynikiem działania w nas takiej funkcji mocy jest dodatkowe wzmocnienie mocy jako cechy/przymiotu charakteru oraz dodatkowe wzmocnienie naszych innych dobrych zalet/łask, co oczywiście nie może dotyczyć Boga, ponieważ On jest i zawsze był nieskończony w mocy jako cesze/przymiocie charakteru.

Moc jako cecha/przymiot charakteru zarówno u Boga, jak i w nas składa się z dwóch elementów – samokontroli i cierpliwości. Samokontrola jako taka panuje nad sercem i umysłem Boga oraz naszym sercem i umysłem w zwykłych doświadczeniach i sytuacjach. Kiedy jednak pojawiają się przeszkody, samokontrola zarówno u Boga, jak i w nas, aby panować nad osobą, otrzymuje wsparcie cierpliwości. Samokontrola działa przez organ stanowczości, a cierpliwość przez organ stałości (słowem „organ” określamy odpowiedni obszar w mózgu, który jest odpowiedzialny za działanie danej cechy charakteru).

Panuje bardzo powszechne błędne zrozumienie istoty cierpliwości. Większość ludzi uważa ją za tożsamą z nieskwapliwością. Jest to błąd, co wykaże definicja tych dwóch zalet/łask.

Nieskwapliwość – przeciwieństwo gniewu – to cicha i nie żywiąca urazy postawa w warunkach prowadzących do naturalnego rozdrażnienia; natomiast cierpliwość – przeciwieństwo niestałości – to radośnie trwająca wytrwałość, stałość, niezachwianość, nieugiętość w dobrym postępowaniu pomimo przeszkód. Gdy więc mówimy o mocy jako cesze/przymiocie charakteru Boga, mamy na myśli Jego siłę samokontroli i cierpliwości. Te dwie zalety/cechy stale przejawiają się w Boskiej działalności