W ewangelii Mateusza rozdziale 25 wersetach 31-46 znajduje się krótki opis rezultatów procesu sądu. Werset 31 („Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale, a z Nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na tronie swojej chwały”) mówi o drugim adwencie (drugim przyjściu/drugiej obecności) naszego Pana z Jego wiernymi aniołami, posłańcami; następny werset („(32) i będą zgromadzone przed Nim wszystkie narody. …”) mówi, w jaki sposób gromadzi On przed Swym tysiącletnim tronem wszystkie narody, czyniąc je, jako Król, Swymi poddanymi. Potem mamy krótki opis dzieła dzielenia ich na dwie klasy („… Wówczas odłączy jednych ludzi od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów”).

Ci, którzy w okresie tego trwającego tysiąc lat Dnia Sądu zreformują swoje serca i życie, usuną z nich zło i napełnią miłością do Boga i człowieka, w miarę upływu lat w coraz większym stopniu będą zdobywać Jego łaskę, tzn. będą stawiani po Jego prawicy, na miejscu łaski. Natomiast ci, którzy nie będą reformować swego serca i życia, pozostawiając w nich zło, w miarę upływu lat będą popadać w Jego niełaskę, tzn. będą stawiani po Jego lewicy (werset 33: „(33) Owce ustawi po swej prawej stronie, a kozły – po lewej”). Ci, którzy będą reformować się w szczerości serca, są odpowiednio zobrazowani w podatnych na naukę owcach; natomiast ci, którzy nie będą reformować się szczerze, są zobrazowani w upartych kozłach. Ci, którzy będą trwać w postawie cichości jak owce wobec swego Pasterza i Króla, otrzymają ziemię jako swoje dziedzictwo królestwa (werset 34: „(34) Wtedy jako Król powie tym po prawej stronie: Wyróżnieni przez mojego Ojca, podejdźcie, odziedziczcie Królestwo przygotowane wam od stworzenia świata”). Natomiast ci, którzy będą trwać w postawie uporu jak kozły wobec Pasterza Króla, zostaną zniszczeni we wtórej śmierci, która obrazowo jest przedstawiona w tej przypowieści jako ogień (wersety 41: „(41) Następnie powie tym po lewej stronie: Odejdźcie ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom” i 46: „(46) I odejdą ci ludzie, by ponieść wieczną karę, sprawiedliwi zaś wkroczą w życie wieczne”).

Ponieważ ogień niszczy (a nie zachowuje), Bóg używa go do zobrazowania zniszczenia przez wtórą śmierć (Objawienie rozdział 20 werset 14: „A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć”; rozdział 21 werset 8: „(8) Udziałem zaś bojaźliwych i nie wierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga”). Symboliczne owce usłyszą, że swą nagrodę otrzymują za czynienie dobra, a Pasterz i Król uzna, że to, co uczyniły Jego najmniejszym braciom (wybrańcy są Jego największymi braćmi [Rzymian rozdział 8 werset 29: „Bo tych, których wcześniej poznał, przeznaczył do współudziału w naturze swego Syna, aby On był pierworodnym pośród wielu braci”], aniołowie są jego mniejszymi braćmi (Hioba rozdział 38 wersety 4 i 7: „(4) Gdzie byłeś, gdy zakładałem ziemię? (…) (7) Gdy gwiazdy poranne chórem radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy synowie Boży?”, Psalm 8 werset 6: „(5) Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym śmiertelnik, że troszczysz się o niego? (6) Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów, chwałą i czcią go ukoronowałeś”), a niewybrani są Jego najmniejszymi braćmi (np. Rzymian rozdział 8 werset 14: „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” – a ostatecznie wszyscy, którzy będą zmartwychwstawać będą prowadzeni duchem Bożym [Więcej na ten temat pisaliśmy w seriach „Wybór i wolna łaska” oraz „Czy jest nadzieja dla kogokolwiek z niezbawionych zmarłych?„]), uczyniły Jemu.

Gdy Jego najmniejsi bracia będą odczuwać głód i pragnienie chleba i wód życia, a oni będą je zaspokajać, będą to czynić dla Jezusa; gdy Jego najmniejsi bracia będą obcy dla ludu Bożego, nadzy – bez przykrycia sprawiedliwości, chorzy od grzechu i w więzieniu grobu, a oni będą pokazywać im, w jaki sposób stać się częścią ludu Bożego, będą pomagać w okrywaniu ich nagości i niesprawiedliwości szatami zbawienia. Gdy będą ich odwiedzać w chorobie grzechu, przywracając do fizycznego, umysłowego, moralnego i religijnego zdrowia, i gdy będą odwiedzać ich w grobach modląc się do Pana o ich powrót ze stanu śmierci – będą czynić te rzeczy dla Pana w Jego najmniejszych braciach. Innymi słowy, ci, którzy pod koniec Tysiąclecia znajdą się po prawicy Pana, w Jego pełnej łasce, będą tymi, którzy wykorzystali sposobności Tysiąclecia do napełnienia swego serca Boską miłością, a swego życia uczynkami wyrażającymi Boską miłość, pomagając swym bliźnim w powracaniu ze skutków klątwy. Pan oceni te czyny tak, jak gdyby uczynione zostały Jemu. Stąd ich wielka nagroda.

Natomiast tych, którzy nie napełnią swego serca Boską miłością a życia służbą Boskiej miłości na rzecz innych, jako symboliczne kozły spotka zupełnie inny los. Nie będą oni udzielać chleba ani wody życia spragnionym; nie będą poświęcać swego czasu, by pomagać stać się ludem Bożym tym, którzy są obcymi wobec Boga; nie będą okrywać pozbawionych sprawiedliwości szatami zbawienia; nie będą odwiedzać schorowanych grzechem i nie będą próbować leczyć ich lekarstwem Słowa Bożego; nie będą zanosić modlitw wiary za powrót zmarłych z grobu. Innymi słowy, choć zmuszeni do unikania jawnego grzechu, spędzą te tysiąc lat w samolubstwie. Jeśli nadal będą trwać w tym samolubnym postępowaniu, to coraz bardziej będą popadać w niełaskę Chrystusa, co w przypowieści pokazane jest przez umieszczanie ich po Jego lewicy. Aż wreszcie, jeśli nie zaprzestaną trwania w takim postępowaniu, spotka ich wtóra śmierć, symboliczny ogień, który zniszczy symboliczne kozły. To, że ogień ten reprezentuje zniszczenie, widoczne jest z faktu, że także diabeł będzie do niego wrzucony (werset 41: „(41) Następnie powie tym po lewej stronie: Odejdźcie ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom”); jego ostatecznym przeznaczeniem ma być unicestwienie (Hebrajczyków rozdział 2 werset 14: „Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła”). Innymi słowy, tak w Wieku Ewangelii, jak i w Tysiącleciu, dobrzy uzyskają wieczne życie, a źli – wieczną śmierć (werset 46: „(46) I odejdą ci ludzie, by ponieść wieczną karę, sprawiedliwi zaś wkroczą w życie wieczne”; Rzymian rozdział 5 werset 21: „I jak grzech swym panowaniem prowadził do śmierci, tak łaska, królując w sprawiedliwości, wiodła do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego”; rozdział 6 werset 23: „Gdyż zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem Bożej łaski jest życie wieczne w Chrystusie Jezusie, naszym Panu”).