Grzech jest pogwałceniem, wykroczeniem przeciw Boskiemu prawu (1 Jana rozdział 3 werset 4), niezależnie od tego czy w poważnej, czy w błahej sprawie; i nawet najmniejsze naruszenie Boskiego prawa czyni nas winnymi złamania go jako całości (list Jakuba rozdział 2 werset 10). Prawdziwa pokuta znaczy dużo więcej niż zmianę z błędnej na właściwą wiedzę o grzechu i sprawiedliwości. Ona musi wynikać z serca (najskrytszych uczuć i emocji) jak również umysłu (intelektu).

Dokładna analiza pokuty w stosunku do grzechu ujawnia, że ma ona siedem części, jak to jest wskazane w Piśmie Świętym:

1. umysłowe przekonanie o grzechu (ewangelia Jana rozdział 8 werset 9)
2. smutek serca z powodu grzechu (ewangelia Łukasza rozdział 10 werset 13)
3. nienawiść do grzechu (5 Mojżeszowa rozdział 7 werset 26)
4. zaniechanie grzechu (Przypowieści Salomonowe rozdział 28 werset 13)
5. wyznanie grzechu (2 Samuelowa rozdział 24 werset 10)
6. zadośćuczynienie za grzech (3 Mojżeszowa rozdział 5 wersety 15 i 16)
7. opozycja do grzechu (Rzymian rozdział 7 wersety 15, 19 i 23).

W dodatku do tych siedmiu odrębnych części pokuty w stosunku do grzechu, ona ma także trzy części odnoszące się do sprawiedliwości. Dlatego prawdziwa pokuta obejmuje także:

1. miłość do sprawiedliwości (Psalm 51 wersety 1-17)
2. praktykowanie sprawiedliwości (Dzieje Apostolskie rozdział 26 werset 20)
3. bój o sprawiedliwość (2 Koryntów rozdział 7 wersety 10 i 11).

Jeśli praktykujemy taką pokutę, zarówno w jej częściach odnoszących się do grzechu, jak i do sprawiedliwości, czynimy dobry postęp w przygotowaniu naszych serc Panu. Jednakże pokuta nie jest końcem tego przygotowania – to jest zaledwie początek. Tym, co w najlepszym wypadku pokuta może dokonać, jest oczyszczenie nas w pewnej mierze z mocy grzechu. Ona nie może oczyścić nas od winy czy potępienia grzechu, bowiem nikt, niezależnie od tego jak będzie pokutował, nie może otrzymać Boskiej łaski wiecznego życia, jeśli oprócz tego nie podejmie dalszych kroków – to jest kroków poświęcenia.