Jako ilustrację siódemkowego występowania słów w Biblii weźmy słowo Pascha.

(1 i 2) W Starym Testamencie pojawia się ono 49 (czyli 7 razy 7) razy,
(3) natomiast w Nowym Testamencie – 28 (czyli 7 razy 4) razy [w ewangelii Jana rozdziale 6 wersecie 4 słowo to jest interpolacją/dopiskiem],
(4) co w sumie daje 77 (czyli 7 razy 11) razy.
(5) Jego rdzeń to ‘pasach’ – ‘przejść’, który występuje 7 (czyli 7 razy 1) razy,
(6) a jego jedyny inny wyraz pochodny, ‚pisseach’ – ‚kulawy, ułomny’, występuje 14 (czyli 7 razy 2) razy,
(7 i 8) w wyniku czego rdzeń ten i jego wyrazy pochodne razem występują 98 (czyli 7 razy 7 razy 2) razy.
(9) ‘Spożywać Paschę’ występuje: w Starym Testamencie 1 raz + w Nowym Testamencie 6 razy = razem 7 razy,
(10) ‘ofiara Paschy’ występuje: w Starym Testamencie 4 razy + w Nowym Testamencie 3 razy = razem 7 razy,
(11) ‘zabijanie Paschy’ występuje: w Starym Testamencie 7 razy + w Nowym Testamencie 0 razy = razem 7 razy,
(12) ‘obchodzić Paschę’ występuje: w Starym Testamencie 19 razy + w Nowym Testamencie 2 razy = razem 21 (czyli 7 razy 3) razy,
(13) z czego 7 wystąpień znajduje się w 4 Mojżeszowej,
(14) 7 wystąpień znajduje się w 1 i 2 Kronik,
(15) a 7 wystąpień znajduje się w innych księgach;
(16) z nich 7 wystąpień jest w liczbie mnogiej (w Starym Testamencie),
(17) 7 wystąpień jest w liczbie pojedynczej (w Starym Testamencie 5 razy + w Nowym Testamencie 2 razy);
(18) a 7 wystąpień jest w formie bezokolicznika (w Starym Testamencie).
(19) Rzeczownik ‘pesach’ – ‘przejście’, nie jest odmieniany 14 (czyli 7 razy 2) razy,
(20) a 7 razy jest odmieniany przy pomocy końcówki biernika (dopełnienia) – ‘eth’.
(21) W Nowym Testamencie rzeczownik ‘pascha’ – ‘przejście’, występuje 21 (czyli 7 razy 3) razy w przypadku mianownika i biernika,
(22) a 7 razy w przypadku dopełniacza i celownika.
(23) Słowo to 7 razy pojawia się w 2 Mojżeszowej
(24) i 7 razy w Ewangelii Łukasza,
(25 i 26) bezpośrednio będąc rządzone przez czasownik (‘obchodzić’ – 23 razy; ‘zabijać’ – 6 razy; ‘ofiarować’ – 3 razy; ‘spożywać’ – 1 raz i ‘piec’ – 1 raz) razem występuje 34 razy w Starym Testamencie oraz (‘obchodzić’ – 2 razy; ‘ofiarować’ – 3 razy; ‘spożywać’ – 6 razy; ‘przygotować’ – 4 razy) razem 15 razy występuje w Nowym Testamencie, co w sumie daje 49 (czyli 7 razy 7) razy.
(27) Słowo to można znaleźć w 7 księgach Nowego Testamentu.

Inne słowa Biblii (a ściśle mówiąc, jej wszystkie ważniejsze słowa, zwroty i wyrażenia) reprezentują różne układy siódemkowe.

Inną, podobną, cechą słów jest to, że każda biblijna księga posiada pewne słowa w układzie siódemkowym, niespotykanym w żadnej innej księdze, co dowodzi oczywiście, że w osiągnięciu tego efektu nie mogło być żadnej zmowy. W jaki sposób bowiem zmowa taka mogłaby połączyć okres 450 lat od Mojżesza, pierwszego pisarza Biblii, do Samuela, drugiego pisarza Biblii, a także ponad 450 lat między zakończeniem ksiąg Starego Testamentu a rozpoczęciem Nowego Testamentu? Gdybyśmy w naturalny sposób próbowali wyjaśnić występowanie takich siódemek słów w każdej księdze, musielibyśmy założyć, że autor każdej księgi miał przed sobą wszystkie pozostałe biblijne księgi, by w swej księdze uniknąć używania specyficznych układów siódemkowych wykorzystanych gdzie indziej. Prowadziłoby to do absurdalnego wniosku, że każda księga Biblii została napisana po napisaniu wszystkich pozostałych! By uniknąć tego absurdalnego wniosku, musimy założyć, że tylko jeden autor mógł być pisarzem ich wszystkich – Bóg.

Przyjrzyjmy się występowaniu imienia Mojżesza (pisaliśmy o nim w 5 odcinku niniejszej serii). W jaki sposób mogła istnieć zmowa, począwszy od jego dni aż do czasów Jana, łącząca nawet te dwie wyżej wspomniane przepaści czasowe około 450 lat, tzn. między Mojżeszem a Samuelem oraz między spisaniem ostatniej księgi Starego Testamentu i pierwszej księgi Nowego Testamentu, a następnie aż do Objawienia Jana. W jaki sposób można by doprowadzić do spójnego zaistnienia np. aż 847 (czyli 11 razy 11 razy 7) przypadków wystąpienia imienia Mojżesza (i to w aż 31 różnych księgach, zachowując też i inne zależności jedenastkowe i siódemkowe, m.in. te, które wymienialiśmy w tamtym odcinku) przy czym po raz ostatni pojawiło się ono w jedynym przypadku wystąpienia tego imienia w księdze Objawienia? Nie można tutaj mówić o zmowie, tak jak – co już wcześniej zauważyliśmy – nie można mówić o przypadku w odniesieniu do jedenastek i siódemek Biblii, jej podziałów, ksiąg i pisarzy.

Jedynym rozwiązaniem tych zjawisk jest to, że tylko Jeden, wszechwiedzący Jeden, był Autorem Biblii, co dowodzi natchnienia jej myśli i słów.

Na podstawie podanych w poprzednich odcinkach faktów na temat liczb porządkowych ksiąg Biblii widzimy, że w Biblii mogło być tylko 66 ksiąg, a więc rzymscy katolicy niesłusznie dodają do niej 7 ksiąg apokryficznych. Wiele faktów związanych z liczbami porządkowymi ksiąg Biblii dowodzi też, że chociaż protestanci słusznie twierdzą, iż jest tylko 66 kanonicznych ksiąg Biblii, to jednak mylą się co do kolejności tych ksiąg, która jest inna od kolejności Testamentu hebrajskiego i greckiego. Jeśli bowiem nie umieści się ich w ich oryginalnej kolejności (zamieszczonej w 3 odcinku niniejszej serii), która jest kolejnością hebrajskiego i greckiego Testamentu, pewna część powierzchniowych zależności jedenastkowych i siódemkowych, wyraźnie obecnych na księgach ułożonych właśnie w takiej kolejności, przestaje mieć miejsce.