Biblia zawiera siedem różnych kierunków myśli (czy też: sposobów nauczania nas przez Boskie Słowo) i wszystko, co jest w niej zawarte, najwyraźniej należy do któregoś z owych kierunków. Są nimi:

1. doktryny, czyli nauki o Bogu, Chrystusie, Duchu Świętym, Stworzeniu, Przymierzach, Człowieku, Upadku i Przekleństwie, Okupie, Kościele, Świecie, Wtórym Przyjściu, Restytucji, itp.
2. przykazania, czyli nauki etyczne, wskazujące w jaki sposób rozwijać charakter. Obracają się one wokół miłości i skupiają się na niej, ponieważ istotą każdego przykazania – czy to zakazu, czy nakazu – jest miłość. Z miłości natomiast wypływa każda inna łaska z wyjątkiem wiary, nadziei, samokontroli i cierpliwości, które jednak muszą pozostawać w harmonii z nią jako jej podpory i jako drogi, przez które może ona działać.
3. obietnice, wskazujące plany i cele Boga, szczególnie występujące w Boskich przymierzach
4. napomnienia, czyli nauki ostrzegające przed rzeczami, które przyczyniają się do rozwoju złego charakteru, i zachęcające do rzeczy, które składają się na dobry charakter
5. proroctwa, przepowiadające przyszłe rzeczy i skupiające się na klasie Chrystusa jako tajemnicy Boga, gdyż wszystkie inne rzeczy, których dotyczą, znajdują się w Biblii z powodu ich relacji do tej tajemnicy.
6. historie, czyli zapis sposobu podawania Boskiego objawienia, różnych Boskich czynów oraz Jego postępowania wobec podlegających temu objawieniu – ukazują one Boga jako doskonałego w mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości
7. typy, czyli obrazy, czy też cienie, proroczo wskazujące w „pantomimie” na przyszłe klasy, osoby i działania Boga.

O ile pierwszych 6 kierunków myśli biblijnej nietrudno zauważyć i zrozumieć, o tyle siódmy z tych kierunków, choć bardzo ważny, jest bardzo często niezauważany, pomijany, lub marginalizowany. Biblia jednak wskazuje, że takimi typami są instytucje, osoby, zasady, rzeczy i wydarzenia Starego Testamentu oraz osoby, rzeczy i wydarzenia Nowego Testamentu przepowiadające przyszłe rzeczy. Natomiast antytypami tych typów – są właśnie owe przyszłe rzeczy, stanowiące wypełnienia tych typów.

Niech dla pojaśnienia tej sprawy posłuży nam kilka przykładów:
Rzymian rozdział 5 werset 14 mówi: „A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest TYPEM (GRECKIE „TYPOS” – TYP, co wprost zostało w ten sposób dobrze przetłumaczone w tym miejscu przekładu Biblii Tysiąclecia) Tego, który miał przyjść” – że bezgrzeszny Adam jest typem Jezusa, który gdy przyszedł po raz pierwszy na ziemię był taki jak Adam (a mówiąc odwrotnie: Jezus jest antytypem bezgrzesznego Adama).

Podobny wniosek wynika z porównania 1 Mojżeszowej rozdziału 2 wersetu 24: „Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem” z Efezów rozdziałem 5 wersetami 31 i 32: „(31) Dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę, i przyłączy się do żony swojej, i będą dwoje jednym ciałem. (32) Tajemnica to wielka jest; lecz ja mówię o Chrystusie i o kościele” – pokazuje to, że Adam i Ewa stanowią typy: Adam – typ Chrystusa, a Ewa – typ Kościoła (i odwrotnie: Chrystus jest antytypem Adama, a Kościół – antytypem Ewy).

Trzecim przykładem niech będzie 1 Koryntów rozdział 10 wersety 6 i 11 (dla kontekstu zacytujemy od 1 wersetu):
„(1) Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy co prawda zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze (2) i wszyscy byli ochrzczeni w [imię] Mojżesza, w obłoku i w morzu; (3) wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy (4) i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a skałą był Chrystus. (5) Lecz w większości z nich nie upodobał sobie Bóg; polegli bowiem na pustyni. (6) Stało się zaś to wszystko, by mogło posłużyć za przykład (GRECKIE „TYPOS” – TYPY) dla nas, abyśmy nie byli skłonni do złego, tak jak oni zła pragnęli. (7) Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, według tego, co jest napisane: Zasiadł lud, by jeść i pić, i powstali, by się oddawać rozkoszom. (8) Nie bądźmy też rozpustnikami, jak byli nimi niektórzy spośród nich, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące. (9) I nie wystawiajmy Pana na próbę, jak niektórzy z nich Go wystawiali, i poginęli od wężów. (10) Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali – i zostali wytraceni przez dokonującego zagłady. (11) A wszystko to przydarzało się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych (GRECKIE „TYPOS” – TYPY), spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów.”

Te przykłady można by kontynuować, ale z uwagi na ograniczenie miejsca, chcemy tylko na koniec dzisiejszego wpisu zwrócić uwagę na to, co apostoł podkreśla: że typy wspomniane przez niego (oraz inne, do których się nie odniósł w tym fragmencie), zapowiadające przyszłe rzeczy, nie zostały zapisane ot tak sobie, ale „ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów”. Dlatego jeśli kiedykolwiek dziwiliście się, dlaczego w Biblii (a szczególnie w Starym Testamencie) jest tyle (jak się ktoś wyraził) „nudnych i niepotrzebnych szczegółów”, to jest tak dlatego, że stanowią one typy, czyli cienie, które należy właściwie – przy pomocy Biblii – zinterpretować, aby zrozumieć to, co Bóg w nich ukrył, czyli ich antytypy i skorzystać z zawartych w nich nauk. Dlatego też, w naszych różnych seriach będziemy także od czasu do czasu zajmować się Biblijnymi typami.