Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

20. Król wówczas zatarg ostry miał z Tyryjczykami,
Jak również z sąsiadami ich, Sydończykami.
Ci więc wspólne poselstwo do niego wysłali;
Wcześniej jednak przychylność dla siebie zjednali
Blasta, podkomorzego na królewskim dworze.
Następnie zaś do króla przybywszy, w pokorze,
O pokój go usilnie prosząc, zabiegali,
Ponieważ z ziem królewskich żywność sprowadzali.

21. Gdy dzień na ich przyjęcie nastał oznaczony,
Herod w świetne królewskie szaty obleczony,
Zasiadł na tronie w pozie niezwykłej godności
I miał do nich przemowę w ludu obecności.

22. „Głos to Boży, nie ludzki!” – wołał lud z przejęciem,

23. I poraził go anioł Pański w tym momencie,
Za to, że nie dał Bogu należnej Mu chwały.
Zaraz go też robaki zaatakowały
I stoczyły, że życie wkrótce w nim ustało…

24. Słowo Pańskie zaś rosło i się rozszerzało.

25. Gdy Barnaba i Saul misję swą spełnili,
W drogę z Jeruzalemu powrotną ruszyli,
Zabierając ze sobą Barnaby krewnego,
Młodego ucznia Jana, Markiem też zwanego.