Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ PIĄTY

12. Naówczas wiele znaków i przeróżnych cudów
Przez ręce apostołów działo się wśród ludu,
(W portyku Salomona wszyscy się zbierali
I w niczym niezmąconej zgodzie ciągle trwali.

13. Postronni łączyć jednak z nimi się nie śmieli;
Lecz u ludu opinię bardzo dobrą mieli.

14. Liczba w Pana wierzących, i tak już niemała,
Wciąż się o licznych mężczyzn i niewiast zwiększała),

15. Że nawet na ulice chorych wynoszono
I na łożach i noszach nieszczęsnych kładziono,
Aby przynajmniej Piotra cień przechodzącego,
Padł i uzdrawiająco wpłynął na chorego.

16. Ludzie też przychodzili, liczni niebywale,
Z miast wokół położonych miasta Jeruzalem,
Przynosząc chorych i przez duchy złe dręczonych,
A każdy z tych cierpiących bywał uzdrowiony.