Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ CZWARTY

23. A gdy ich wypuszczono i wolnymi byli,
Zaraz przyszli do swoich i im oznajmili,
Co ich wówczas spotkało, gdy byli w świątyni,
I co arcykapłani rzekli ze starszymi.

24. Usłyszawszy to, zgodnie głosy swe złączyli
I takimi się słowy do Boga modlili:
„Panie, coś stworzył niebo, ziemię, morza tonie,
I wszystko to, co w swoim posiadają łonie,

25. Tyś kiedyś tak powiedział przez Ducha Świętego
Ustami Twego sługi – Dawida wiernego:
„Czemuż się tak poganie niesforni buntują,
A ludy niecne plany daremnie wciąż knują?

26. Możni królowie ziemi bezczelnie powstają,
Książęta się pospołu z nimi naradzają,
Przeciw Panu i przeciw Chrystusowi Jego”.

27. Jakże trafne są słowa psalmisty Pańskiego!
Albowiem się w tym mieście zeszli przeciw Twemu
Świętemu słudze, Panie, Jezusowi cnemu,
Którego namaściłeś: Herod złem zmazany
I prefekt rzymski Poncjusz Piłat z poganami

28. I ludem izraelskim, aby dokonali
To, coś przedtem Twą ręką i radą ustalił.

29. A teraz patrz, o Panie, na tych co spiskują
I na pogróżki, które przeciw nam kierują;
I dozwól sługom Twoim w łaskawości swojej,
Głosić z całą odwagą cudne słowo Twoje.

30. Gdy Ty rękę wyciągasz w celu uzdrawiania,
Znamion licznych i cudów też dokonywania
W jedyne imię Sługi świętego Twojego –
Jezusa mocą Twoją z martwych wzbudzonego”.

31. Po modlitwie zadrżało tam, gdzie przebywali,
A wszyscy napełnieni natychmiast zostali
Duchem Świętym, że odtąd także się nie kryli,
Lecz nadal Słowo Boże z odwagą głosili.