Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ CZWARTY

32. A u tych, których więzy wiary połączyły,
Jedno serce i jedna dusza wówczas były.
Majętności swych nawet nie zwali swoimi,
A wszystko wspólne mając, byli szczęśliwymi.

33. Apostołowie z mocą świadczyli czas cały,
Że Pan Jezus zmartwychwstał i wstąpił do chwały.
Na wszystkich wiernych, których stale przybywało,
Błogosławieństwo wielkiej łaski spoczywało.

34. Nie było też takiego wśród nich w czasie onym,
Który by niedostatek cierpieć był zmuszony,
Tacy bowiem, co wówczas posiadali ziemię
Lub domy, chętnie swoje sprzedawali mienie,
Przynosili pieniądze, które uzyskali

35. I u stóp apostołów z radością składali.
Kiedykolwiek się do nich o pomoc zwracano,
Każdemu według potrzeb z tego przydzielano.

36. Tak też Józef, Lewita, z Cypru pochodzący,
Wiarą i poświęceniem się odznaczający,
Przez grono apostołów zwany Barnabaszem,

37. Co znaczy Syn Pociechy, postąpił w tym czasie:
Sprzedał rolę, którą miał, przyszedłszy zaś potem,
Położył apostołom u stóp całą kwotę.